Άρης: Το «Guantanamo» της Volleyleague

Για τους εφιαλτικούς μήνες και τις απάνθρωπες συνθήκες που βίωσε στον Άρη μένοντας για αρκετές ημέρες νηστικός, χωρίς ρεύμα σε ένα παγωμένο δωμάτιο και απλήρωτος (αφού τα 6.000 ευρώ που συμφώνησε κρίθηκαν «πολυτέλεια»), μίλησε από τις ΗΠΑ στο Volleyplanet o Κόνορ Ντόχερτι ο οποίος παρά τα όσα έζησε στην Θεσσαλονίκη μίλησε με τα καλύτερα λόγια για την Ελλάδα και τον κόσμο που συνάντησε.

Πριν καλά- καλά προλάβει να ξεπεράσει το “τζετ λανγκ” από το μακρινό ταξίδι Θεσσαλονίκη-Ιλινόις ο Αμερικανός κεντρικός του Άρη, Κόνορ Ντόχερτι, που δεν άντεξε τις άθλιες οικονομικές συνθήκες στο ελληνικό πρωτάθλημα και τα «βρόντηξε», μίλησε στο Volleyplanet για την εμπειρία που έζησε και για τις… ενοχές που αισθάνεται, επειδή άφησε τους συμπαίκτες του, μόνους τους σε μια δύσκολη κατάσταση.

Όλα ξεκίνησαν λοιπόν από τον περασμένο Οκτώβριο, όταν ο Ντόχερτι απάντησε θετικά στην πρόταση του Άρη. Τότε τίποτα δεν προμήνυε το δύσκολο μέλλον. «Στην αρχή έμεινα στο ξενοδοχείο Iris για τις πρώτες δυο εβδομάδες μαζί με δύο συμπαίκτες μου. Η πρώτη μου πληρωμή έγινε με μία καθυστέρηση 2 εβδομάδων, αλλά δεν με απασχόλησε ιδιαίτερα. Ίσως γιατί απλά ήμουν χαρούμενος που βρισκόμουν εδώ. Τελικά όμως με έδιωξαν και από αυτό το ξενοδοχείο και μετακόμισα στο Hotel Avalon. Ακολούθησε μια ακόμη έξωση και περίπου στις 10 Νοεμβρίου πήγα στο σπίτι του μάνατζερ της ομάδας, Δημήτρη Kουτσμανή, ο οποίος έμενε με τους γονείς του, τον αδελφό και τ’ ανίψια του» δήλωσε στο Volleyplanet o Αμερικανός κεντρικός, που ασφαλώς και γνώριζε ότι υπήρχαν οικονομικά προβλήματα λόγω κρίσης και στο πρωτάθλημα, αλλά δεν παραπονιόνταν, αφού ήλπιζε ότι δεν θα αργήσει να βρεθεί κάποια λύση.

Οι πρώτες… διαβολοβδομάδες

Αντί όμως για τη λύση που περίμενε ο Ντόχερτι, στα μέσα Νοεμβρίου βρέθηκε μπροστά σε μία ακόμη μετακόμιση, αυτή τη φορά όμως όχι μόνος του, αφού είχε για παρέα άλλους τρεις συμπαίκτες του. Έστω και σε αυτές τις άθλιες συνθήκες… «Μαζί με τους δύο Χρήστους (σ.σ Μπέλο, Χατζηπαραδείση) και το Νίκο (σ.σ Μίλη) μετακόμισα στο υπνοδωμάτιο ενός διαμερίσματος. Αυτό το σπίτι όμως δεν είχε ζεστό νερό, δεν είχε θέρμανση και πολλά άλλα πράγματα, απαραίτητα για να πει κανείς πως η διοίκηση εκπλήρωσε από πλευρά της, τις συμβατικές της υποχρεώσεις απέναντί μου.

Το κρεβάτι που μου έδωσαν ήταν 1,75μ. (σ.σ ο Ντόχερτι είναι 2.01μ) και ήταν παρόμοια φαντάζομαι με αυτά που έχουν στα στρατόπεδα. Μεταλλικά και πτυσσόμενα. Σε εκείνο το σημείο άρχισα να διαμαρτύρομαι. Εκτός του ότι δεν μου είχαν καταβάλλει το ποσό για να έρθω στην αρχή, δεν μου είχαν ούτε σπίτι, όπως είχαν υποσχεθεί βάσει συμβολαίου μου. Όσον αφορά στο φαγητό, το συμβόλαιό μου ανέφερε τρία γεύματα την ημέρα. Από τεχνικής απόψεως, αυτό μου το παρείχαν, αλλά τα γεύματα ήταν σε μικροσκοπικές μερίδες και επρόκειτο για τα φθηνότερα είδη τροφίμων που υπήρχαν. Μικρές μερίδες ρύζι, φασόλια ή hot dog ήταν αυτά που έτρωγα ουσιαστικά για 5 ολόκληρους μήνες».

Για πολλούς οι παραπάνω «σπαρτιατικές» συνθήκες θα μπορούσαν να είναι η «σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής» του μαθημένου σε άλλο τρόπο ζωής Αμερικανού, Ντόχερτι, ο οποίος σιγά σιγά, από την επιθυμία του να μείνει και να αγωνιστεί στον Άρη, έδειξε να προσαρμόζεται-συμβιβάζεται με αυτή τη λογική.

«Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι δεν επρόκειτο να μου δώσουν ποτέ σπίτι. Τους είπα ωστόσο, ότι θα μείνω αν μου παράσχουν θέρμανση και ζεστό νερό, καλύτερα τρόφιμα… ένα πραγματικό κρεβάτι για να κοιμάμαι. Δεν είχα καν ζητήσει το μισθό μου. Αυτό έγινε το Νοέμβριο…. υποστήριξε ο Ντόχερτι που έζησε τον «εφιάλτη των Χριστουγέννων»

«Φτάσαμε Δεκέμβριο και δεν μου πρόσφεραν τίποτα από όσα μου είπαν. Κάπου εκεί έχασα κάθε ελπίδα και το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να περάσω τις γιορτές των Χριστουγέννων με την οικογένειά μου, και όχι μόνος μου, μέσα στο κρύο και πεινασμένος. Υπέβαλα μια καταγγελία στην διοίκηση, την οποία αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν, μέχρι που άρχισα να καταγράφω τις συζητήσεις για να έχω αποδεικτικά στοιχεία. Όπως κι έχω…

Τα ψεύτικα, τα λόγια, τα μεγάλα…

Στη συνέχεια, μου υποσχέθηκαν ότι θα με στείλουν αεροπορικώς σπίτι μου για να δω την οικογένειά μου, αν τους υποσχόμουν ότι θα έπαιζα στο εκτός έδρας ματς στην Σύρο. Ταξίδεψα στη Σύρο και την παραμονή του αγώνα με ενημέρωσαν ότι δεν έκλεισαν πτήση, όπως είχαν υποσχεθεί, γι ‘αυτό τους είπα ότι δεν θα έπαιζα. Τελικά όμως, επειδή ο Χατζηπαραδείσης ήταν άρρωστος όλη την εβδομάδα και οι συμπαίκτες μου με χρειάζονταν για αυτό τον αγώνα, δέχθηκα και έπαιξα για αυτούς».

Οι υποσχέσεις των ανθρώπων του Άρη για πληρωμές, έμεναν πάντα στα λόγια. Από τις 15 Δεκεμβρίου, που αρχικά είχαν πει, το «πήγανε» στις 15 Ιανουαρίου, φτάσαμε στις 15 Φεβρουαρίου και μέχρι σήμερα… όλα αποδείχθηκαν ψέματα!

«Αρχές Μαρτίου και δεν είχαν καν ηλεκτρικό ρεύμα σπίτι μου! Ο Άρης ισχυρίστηκε ότι ήταν απλά ένα πρόβλημα με το διακόπτη, αλλά επειδή ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχα ακούσει κάποια αλήθεια από αυτούς, υπέθεσα πως δεν είχαν πληρώσει τον λογαριασμό. Κάποιοι παίκτες που είχαν σταματήσει από την ομάδα, είχαν αφήσει τους λογαριασμούς απλήρωτους για τον κ. Γαβριηλίδη, αλλά επειδή εγώ δεν ήξερα άπταιστα ελληνικά, δεν ήμουν σε θέση να αποκρυπτογραφήσω το πραγματικό νόημα. Τελικά, αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Δεν είχα χρήματα να αγοράσω τρόφιμα για να φάω, ούτε ψυγείο να τα βάλω, αλλά και ούτε κουζίνα για να μαγειρέψω. Το μόνο φως που είχα ήταν από τον ήλιο. Ούτε κρεβάτι, ούτε ζεστό νερό ούτε θέρμανση.

Το φαγητό δεν βελτιώθηκε. Ο σύλλογος μου χρωστούσε, 5 μισθούς μήνες σε αυτό το σημείο. Δεν είχα χρήματα να φάω! Τελικά δεν είχα άλλη επιλογή από το να ψάξω για μια δουλειά στην Αμερική. Τους ζήτησα να μου βρουν μια πτήση να επιστρέψω στη χώρα μου. Αρνήθηκαν να μου βρούνε… Μετά από 3 εβδομάδες συζητήσεων κατάφερα να κλείσω το ταξίδι μου, κάνοντας χρήση bonus milles από την American Airlines» τόνισε ο κεντρικός μπλοκέρ, που παρά τα όσα βίωσε, έφυγε από την Ελλάδα με τις καλύτερες εντυπώσεις για τη χώρα μας και για τους συμπαίκτες του, τους οποίους και ευχαρίστησε. «Ενώ ίσως το ταξίδι μου στην Ελλάδα δεν ήταν το ιδανικό, αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ… Είναι μια όμορφη χώρα, γεμάτη με τους ανθρώπους να ταιριάζουν. Χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους συμπαίκτες μου, Στίγκα, Μίλη, Χατζηπαραδείσης, Τοζίδη, Μπαμπαλιούτα, Πιπέργια Μαυροβουνιώτη και Γιάννης Κυριακίδης. Χωρίς αυτούς δεν θα ήμουν σε θέση να αντέξω για τόσο διάστημα» υποστήριξε ο Ντόχερτι, ο οποίος εντυπωσιάστηκε από το βαθμό φιλοξενίας των Ελλήνων.

Κι όμως… Αισθάνεται κι ενοχές!

«Δεν μπορώ να πω πολλά για τους Έλληνες, να μιλήσω αρκετά για το λαό της σας. Άγνωστοι με τους όποιους δεν είχα μιλήσει πάνω από μία φορά, ή οι φίλοι φίλων που δεν γνώριζα, προθυμοποιήθηκαν να με βοηθήσουν. Δέχθηκα πολλές προτάσεις για να φάω με τις οικογένειες ανθρώπων που μόλις γνώριζα η δε με ξέρανε και καθόλου. Και κάπου εκεί αναρωτήθηκα αν είναι πράγματι τόσο μεγαλόψυχοι; Εμείς στη χώρα μου δεν συμπεριφερόμαστε ανάλογα, στην πραγματικότητα, είμαστε πιο δύσπιστοι με τα άτομα που δεν γνωρίζουμε. Έτσι, το να προσφέρουν τόσο απλόχερα τη φιλοξενία τους σε μένα, το θεώρησα πραγματικά συγκινητικό εκ μέρους τους.

Για αυτό αισθάνομαι ένοχος που άφησα πίσω τους συμπαίκτες μου σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή. Αλλά, όπως σας είπα, είχα παρακαλέσει τη διοίκηση του Άρη για να βρει κάποια λύση αλλά στο τέλος δεν μου άφησαν άλλη επιλογή» έκλεισε τις δηλώσεις του ο Ντόχερτι, που ελπίζει κάποια στιγμή να πάρει τα χρήματά του.