Οι Έλληνες που διαπρέπουν

Το ότι οι Ελληνες επιστήμονες, οι νέοι σε ηλικία άνθρωποι με αναφορά στην πατρίδα μας όχι μόνο προοδεύουν αλλά καταξιώνονται επαγγελματικά, επιστημονικά και κοινωνικά στο εξωτερικό , ανεξαρτήτου πόστου που καταλαμβάνουν, τείνει να γίνει πλέον… κλισέ.

Στο Σάμοκοβ όμως της Βουλγαρίας, διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι πως είναι η πραγματικότητα…. Τι καλύτερο παράδειγμα από αυτά των Alessandro Spanakis και Kostas Velentzas, όπου αμφότεροι αποτελούν αναπόσπαστα στελέχη των τεχνικών τιμ σε Ιταλία και Γερμανία αντίστοιχα…

Spanakis από Grecia

Ο πρώην πασαδόρος της Λατίνα, Alessandro Spanakis, μετά το τέλος της αθλητικής του καριέρας το 2009 στην ομάδα της Α2 Ιταλίας, Citta Di Castello, εδώ και μερικά χρόνια αποτελεί το «δεξί χέρι» του Ιταλού, ομοσπονδιακού τεχνικού, Marco Mencarelli και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του αναπτυξιακού προγράμματος της ιταλικής ομοσπονδίας (FIPAV) στις ομάδες «Club Italia».

Παράλληλα εδώ και 5 χρόνια ασχολείται και με την προπονητική στο μπιτς βόλεϊ. Γεννημένος πριν από 36 χρόνια στην Ρώμη, με σπουδές στο Sapienza Università di Roma και στο Istituto Tecnico Genovesi ο «Αλέξανδρος» κόλλησε το «μικρόβιο» του βόλεϊ από τον Πελοποννήσου πατέρα του Ευστράτιο, που το 1954 αγωνίστηκε στον Παναθηναϊκό.

Μάλιστα κι ο ίδιος όπως μας αποκάλυψε, είχε δεχθεί στο παρελθόν καλές προτάσεις από ελληνικές ομάδες, αλλά η διαφορά επιπέδου του ελληνικού πρωταθλήματος με τη «Μέκκα του ευρωπαϊκού βόλεϊ», λειτούργησε αποτρεπτικά στην απόφασή του να αγωνιστεί στα… πάτρια εδάφη.

Ωστόσο, έρχεται συχνά στην Ελλάδα για να επισκεφτεί την οικογένειά του αδελφού του Γιώργου, ο οποίος, αντλώντας δύναμη και έμπνευση από το… επίθετό του, εξελίχθηκε σε ένα από τους πιο περιζήτητους σεφ, με την καριέρα του να ξεφεύγει από τα στενά όρια της κουζίνας του και μέσα από την γνωστή τηλεοπτική εκπομπή «Μες στην Καλή Χαρά» του ALPHA να μπαίνει σε όλα τα ελληνικά σπίτια.

Βελέντζας : Το Ελληνικό «φαινόμενο» στην Γερμανία

Αντίστοιχη περίπτωση με του Αλέξανδρου είναι αυτή του αθλητικού ψυχολόγου της γερμανικής ομάδας, Κώστα Βελέντζα. Με τη διαφορά όμως, ότι ο γεννημένο πριν 41 χρόνια Κώστας αποτελεί γέννημα θρέμμα της Ελλάδας.

Ο απόφοιτος της Γυμναστικής Ακαδημίας Αθηνών με ειδικότητα στο βόλεϊ και δεύτερη ειδικότητα μπιτς βόλεϊ και αθλητικής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κολωνίας, έχει αναλάβει χρέη βοηθού προπονητή και αθλητικού ψυχολόγου στην ομάδα Κορασίδων της Γερμανίας.

Ζει μόνιμα με την Ολλανδέζα σύζυγο και τα δύο παιδιά στη Γερμανία και εδώ και δέκα χρόνια εργάζεται σκληρά με τις νεανίδες και τις κορασίδες για την ανάπτυξη του γερμανικού βόλεϊ, αφού καθημερινά ταξιδεύει περίπου 400 χλμ για να πάει στη δουλειά του, στο Μπίλεφελντ.

Ωστόσο, δυστυχώς το χθεσινό του παιχνίδι ήταν το τελευταίο του στον πάγκο της Εθνικής Γερμανίας, καθώς όπως δηλώνει ο ίδιος με αρκετή δόση σαρκασμού «…όταν πήγα για πρώτη φορά στην Γερμανία πίστευα ότι με πολλή και συντονισμένη δουλεία θα κατάφερνα να πραγματοποιήσω στόχους και όνειρα. Ίσως από νεανική επιπολαιότητα δεν πήρα στα σοβαρά τα λόγια του «δικού μας» Αθανάσιου Παπαγεωργίου, ο οποίος μου είπε να φύγω από την Γερμανία γιατί οι Γερμανοί δεν θα μου επέτρεπαν να κάνω καριέρα.

Ο σοφός του γερμανικού Volleyball είχε όμως μόνο εν μέρη δίκαιο μιας και δεν ήταν ένας Γερμανός που μου “έκλεισε τις πόρτες” μιας πανεπιστημιακής σταδιοδρομίας στην Γερμανία, αλλά αυτός ο ίδιος με μία από τις πιο άνανδρες συμπεριφορές που έχω συναντήσει (χαμογελά στοχαστικά).

Έτσι εξαιτίας του Παπαγεωργίου είμαι αναγκασμένος να αναζητήσω μια νέα επαγγελματική πατρίδα για εμένα και την οικογένεια μου, μην γνωρίζοντας βέβαια αν θα ξανασχοληθώ ενεργά με το άθλημα ή μόνο με την επιστήμη μου.

Και κάτι ακόμα για τους Έλληνες συναδέλφους και ιθύνοντες: αν και η ελληνική άδεια άσκησης επαγγέλματος του προπονητή πετοσφαίρισης δεν αναγνωρίζεται στο εξωτερικό (τα αίτια θα έπρεπε να διερευνηθούνε) έχουμε εξαιρετικούς προπονητές και προπονήτριες, καθώς και αθλητές και ίσως θα πρέπει να ξεκινήσουμε να σκεπτόμαστε ελληνικά, αλλά πάντα με την καλή έννοια» υποστήριξε ο μέχρι σήμερα, συνεργάτης του εκλέκτορα των “Πεταλούδων”, Γενς Τίτμπολ.

Δεν ξέρουμε λοιπόν αν πρόκειται για… ελληνικό δαιμόνιο ή κάτι άλλο, αλλά υπάρχουν πλείστα όσα παραδείγματα συμπατριωτών μας εκτός συνόρων, που αξιοποιούνται σε διάφορους τομείς, και αφήνουν ανεξίτηλο το στίγμα τους σε ο,τι καταπιάνονται. Και μπορεί στη χώρα μας να διατηρούμε ακόμη το … σύνδρομο του μετανάστη , αλλά αλλού έχει προ πολλού ξεπεραστεί. Αρκεί απλά να έχεις τις γνώσεις και τις ικανότητες!