Δεν βρέχει, μας φτύνουν…

Tις προάλλες μια δεκάλεπτη νεροποντή στην Αθήνα ήταν αρκετή για να τελειώσει ένα φιλικό στο κλειστό γήπεδο “Παναγιώτης Γκάζγκας” στο Μετς, όπως αρκούσε και μια καταιγίδα χθες για να διαλύσει ένα διεθνές τουρνουά στο κλειστό γυμναστήριο Ορεστιάδας “Ν.Σαμαράς” και δεν φαντάζεστε πόσα άλλα παιχνίδια θα έχουν την ίδια τύχη! Διότι πλέον δεν βρέχει… ΜΑΣ ΦΤΥΝΟΥΝ!

Δημοτικά κλειστά τα οποία έπρεπε να είναι το λιγότερο συντηρημένα από τις εκάστοτε δημοτικές Αρχές καταρρέουν, διοικήσεις ομάδων που σέρνονται και παρακαλούν τους Δήμους αλλά στην τελική όχι μόνο δεν διεκδικούν, φτάνει η ώρα που για μια βροχή ξεφτιλίζονται. Άλλες φορές πάλι, μάταια οι ομάδες προσπαθούν να “καλλωπίσουν” τα γήπεδα που τους παραχωρούνται ενώ παράλληλα τα πληρώνουν «χρυσά» στους Δήμους για να… στάζουν!

Και δεν είναι να απορούμε ούτε με το κράτος, ούτε με τους δήμους. Όχι είναι να απορούμε με τον τρόπο που η ΕΣΑΠ όλα αυτά τα χρόνια κινείται σε όλο το φάσμα της στήριξης της Volleyleague. Πώς γίνεται να μην αφορούν τη διοργανώτρια Αρχή της επαγγελματικής Λίγκας τα τόσο σοβαρά προβλήματα που άπτονται των συνθηκών των αγώνων και έχουν αντίκτυπο στο “προϊόν” του βόλεϊ;

Άραγε, έγινε ποτέ ένας αναλυτικός φάκελος με τα προβλήματα των ομάδων της Α1 ανδρών προκειμένου να διερευνηθούν λύσεις; Υπάρχει επιτροπή γηπέδων να ελέγξει, να σημειώσει αστοχίες και να βοηθήσει ώστε να ξεπεραστούν; Το “προϊόν” ως προς τα προβλήματά του δεν έχει χρώμα, δεν είναι κόκκινο, πράσινο, ασπρόμαυρο κ.α γι’ αυτό η εξεύρεση λύσεων θα έπρεπε να απασχολεί συνολικά το συνεταιρισμό.

Μήπως άπαντες έχουν βολευτεί στο χρήμα που έρχεται από το στοίχημα και δεν κοιτάζουν τίποτα άλλο; Ακόμα και αυτά τα ποσά που δίνονται στην ΕΣΑΠ και στους συλλόγους δεν θα έπρεπε μέρος τους να επενδύεται για τη βελτίωση -πάσης φύσεως- συνθηκών;

Πώς να κάνεις ελκυστικό ένα πρωτάθλημα με γήπεδα «σουρωτήρια»; Αλήθεια, δεν ντρέπεται κανείς που οι αθλητές μεγάλης κλάσης (σ.σ δεν θα έπρεπε να γίνεται κανονικά διάκριση) πατάνε το πόδι τους σε γήπεδα χρέπια και σε αποδυτήρια αποθήκες; Κι αν η ΕΣΑΠ ή οι διοικήσεις των ομάδων δεν ντρέπονται, οι προπονητές, οι ίδιοι οι αθλητές γιατί δεν βγαίνουν να φωνάξουν;

Στέρεψαν οι λέξεις; Μας «πότισαν» με απάθεια; Δεν ξέρω… αυτό που σίγουρα μπορώ να πω είναι ότι έχουμε μείνει και κοιτάμε τα ταβάνια να στάζουν και να διαλύουν φιλικούς ή επίσημους αγώνες και μας φαίνεται και φυσιολογικό!

Δυστυχώς αυτό μαζί με άλλα στην επαγγελματική Volleyleague ανδρών, μοιάζουν πλέον με… ΣΥΝΕΝΟΧΗ!