Όταν το Ρέθυμνο τίμησε το Αννιώ

Μία από τις πολλές συγκινητικές στιγμές που πρόσφερε η αναμέτρηση του Ρεθύμνου με τον Πανναξιακό ήταν η επιστροφή της Άννας Σαλούστρου στο “Μελίνα Μερκούρη” για πρώτη φορά ως αντίπαλος, έπειτα από τα τρία υπέροχα χρόνια που έζησε στον ΟΠΕΡ, όπου κανείς δεν την ξέχασε.

Προσωπικά τη θεωρώ από τα λίγα… αντράκια που αγωνίζονται στη φετινή Α1 γυναικών. Η Άννα Σαλούστρου είναι straight τύπος, τα λέει τσεκουράτα (σαν τις επιθέσεις α’ χρόνου της ) και δεν φοβάται να εκδηλώσει ποτέ τα συναισθήματά της, όποια κι αν ειναι αυτά.

Ποιος είπε λοιπόν πως οι… άντρες δεν κλαίνε; Στο άκουσμα του ονόματός της στην επίσημη παρουσία των φιλοξενούμενων τα συναισθήματα που πλημμύρισαν την κεντρική του Πανναξιακού ήταν… ανάμεικτα.

Γιατί ενώ βρισκόταν εκεί ως αντίπαλος με μόνο στόχο τη νίκη της ομάδας, από την άλλη πάλι δεν μπορούσε μέσα σε μια στιγμή να ξεχάσει τα 3 όμορφα χρόνια που πέρασε. “Μπολιασμένα” με μοναδικά συναισθήματα από τις στιγμές της ανόδου, της κατάκτησης της 4ης θέσης, που οδήγησε στην ιστορική έξοδο του ΟΠΕΡ στην Ευρώπη, αλλά και κάποιες ιδιαίτερες ατομικές διακρίσεις και χαρές.

Σε αυτό το γήπεδο λοιπόν, η Άννα Σαλούστρου, μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο μεγάλωνε όχι μόνο… ημερολογιακά , αλλά κυρίως αγωνιστικά! Εδώ γνώρισε πολλούς από τοςυ σημερινούς φίλους της, αγάπησε και αγαπήθηκε. Και όσους από εκείνους πρόλαβε να δει κατά την ολιγοήμερη παραμονή της στο… Ρεθυμνάκι της, όπως συνηθίζει να το αποκαλεί, φρόντισαν και της έδειξαν πως ακόμη την αγαπούν και ότι η σκέψη τους είναι μαζί της, σε όποιο γήπεδο και αν παίζει.

Πραγματικά “μεθυστικό” αυτό το κοκτέιλ νοσταλγίας, χαράς, συγκίνησης! Μόνο μεθυστικό; “Κουρούμπελο”! Σαν το ομόνυμο τουρνουά μπιτς βόλεϊ με φίλους και συναθλητές που τελείωνε στο σκοτάδι, χωρίς νικητές και ηττημένους μέσα στο “γειά μας” και τον ήχο τσουγρκίσματος των ποτηριών! Πώς λοιπόν να παίξεις «ενάντια» σε τόσα αγαπημένα πρόσωπα; Οι αναμνήσεις θολώνουν το μυαλό και κάνουν την μπάλα ποιο βαριά. Το τελειωτικό χτύπημα επήλθε με την παρουσία των «παιδιών» της. Τα κοριτσάκια, τα αγόρια, ακόμη και οι ενήλικες που προπονούσε, όπου τα μαθήματα που έκανε δεν περιορίζονταν μόνο στις γραμμές του γηπέδου και στις τακτικές αλλά και σε κάποιες αξίες που πρεσβεύει ο αθλήτισμός.

Είναι όμως κι αυτή η περίεργη ψυχοσύνθεση των Κρητικών, που πραγματικά βγάζουν την ψυχή τους και στη δίνουν στα χέρια σου, αν καταφέρεις και τους κερδίσεις και τότε για πάντα γίνεσαι ένας από αυτούς! Για αυτό και η ανθοδέσμη που της έδωσε η διοίκηση του Ρεθύμνου με τόση αγάπη, δεν ήταν απλά μία τυπική κίνηση για το θεαθήναι! Για το Άννιώ, αξιζε πολύ περισσότερο και από το χθεισνό τρίποντο, πολύ περισσότερο κι από κάποια κούπα (όχι με ρακί)! Γιατί αυτοί οι δεσμοί που αναπτύχθηκαν με τους ανθρώπους και τα χώματα του Ρεθύμνου δεν κόβονται εύκολα. Και όσο μακριά κι αν είσαι, πάντα ένα μέρος της ψυχής σου θα είναι εκεί.