Η Ελληνίδα που «μπλόκαρε» τον καρκίνο!

Λίγες ώρες πριν σημάνουν οι χαρμόσυνες καμπάνες της Ανάστασης του Χριστού το Volleyplanet σας παρουσιάζει κατ’ αποκλειστικότητα την αληθινή ιστορία της ομογενούς, Γκάμπι Πεδοκούκη, της “Πιο Θαρραλέας Αθλήτριας” που κέρδισε τον δικό της “αγώνα ζωής” και πλέον αποτελεί  πηγή έμπνευσης, δύναμης και ελπίδας για εκατομμύρια ανθρώπους.

5 Απριλίου 2016. Το buzzer beater τρίποντο τους Κρις Τζένκινς στον τελικό με τη Νorth Carolina χάρισε έπειτα από 31 χρόνια στους Villanova «Wildcats» τον τίτλο του φετινού τουρνουά του NCAA. Πολλοί τότε μίλησαν για ένα… μικρό θαύμα και μία ιστορική βραδιά για το παλαιότερο καθολικό Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια με μότο «Veritas, Unitas, Caritas (σ.σ. Αλήθεια, Ένωση, Αγάπη)».

Λίγους μήνες νωρίτερα, στις 2 Φεβρουαρίου μια άλλη «αγριόγατα», του βόλεϊ, έγραφε τη δική της ιστορία. Στο λαμπερό «112ο Ετήσιo Συμπόσιο του Συλλόγου Αθλητικογράφων της Φιλαδέλφεια» στο Crowne Plaza Hotel του Cherry Hill, η Ελληνοαμερικανίδα μπλοκέρ (1.93μ) των «Villanova Wildcats», Γκάμπι Πεδοκούκη τιμήθηκε με το με το πιο σημαντικό βραβείο της βραδιάς, της «Πιο θαρραλέας Αθλήτριας της Χρονιάς».

Κόρη του «δικού» μας δημοσιογράφου από την Καλαμπάκα, Γιάννη και της Μεξικανής Σάρα, το μεγαλύτερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας Πεδοκούκη, πρόσθεσε το όνομά του στην “χρυσή” λίστα των «ευλογημένων» αθλητών που… νίκησαν τον καρκίνο. Τον Απρίλιο του 2014 οι γιατροί διέγνωσαν στην τριτοετή τότε φοιτήτρια του Πανεπιστημίου ότι έπασχε από το λέμφωμα Μπέρκετ (σ.σ Burkitt, μια μορφή λεμφώματος μη-Hodgkin), κοινώς γνωστό ως κακόηθες λέμφωμα. Μια σπάνια και επιθετική μορφή καρκίνου, που συνήθως είναι πιο συχνή ή συναντάται σε άτομα από την Αφρική και ανθρώπους άνω των 40 ετών.

Είδηση… σοκ!

Ποτέ όμως η 22χρονη φοιτήτρια από ένα προάστιο του Σικάγο, το Western Springs στο Ιλινόις των ΗΠΑ, δεν ταξίδεψε στην «Μαύρη Ήπειρο». Για αυτό και όταν στη διάρκεια ενός τουρνουά βόλεϊ, τον Απριλίου 2014 χτύπησε το τηλέφωνο και έμαθε τα κακά μαντάτα, “πάγωσε”! «Όταν το έμαθα έπαθα σοκ! Δυσκολευόμουν να κατανοήσω πώς είχε γίνει αυτό. Κανείς δεν είναι έτοιμος για μια τέτοια διάγνωση και κανείς δεν μπορεί να ελέγξει αν θα συμβεί ή όχι. Το μόνο που μπορεί κάποιος να ελέγξει είναι το πώς θα αντιδράσει στο άκουσμα μιας τέτοιας είδησης και στην οπτική του μετά από τη διάγνωση. Σοκαρίστηκα τη μέρα που το έμαθα, αλλά στη συνέχεια επικεντρώθηκα στο πώς θα το ξεπεράσω και θα κερδίσω ξανά την υγεία μου» λέει στο Volleyplanet η άσος των «Wildcats», που αναγκάστηκε εσπευσμένα να αποχωρήσει από την ομάδα.

Για την Γκάμπι όμως το βόλεϊ δεν ήταν απλά ένα ακόμη χόμπι, αλλά ολόκληρη η ζωή της! Η πρώτη της γνωριμία με το άθλημα ήταν σε ηλικία 10 ετών και από τότε έπαιζε σε διάφορες τοπικές ομάδες. Τώρα όμως ήταν υποχρεωμένη να δώσει έναν άλλον “αγώνα”, διαφορετικό και δυσκολότερο με τις μέχρι τότε μάχες στο φιλέ, έναν υπέρτατο αγώνα ζωής!

Απ’ τον οποίο ήθελε, πάση θυσία, να βγει νικήτρια. Αυτό όμως που την «έτρωγε» περισσότερο ήταν γιατί «έτυχε» αυτό σε εκείνη… «Είπα στον εαυτό μου ότι για όλα που μας συμβαίνουν στη ζωή, υπάρχει κάποιος λόγος και ότι ο Θεός είχε κάποιο… σχέδιο για μένα. Προσπάθησα να μη σκέφτομαι γιατί μου συνέβη και έστρεψα την προσοχή μου σε ό,τι μπορούσα να αποκομίσω από αυτή την εμπειρία. Ήξερα ότι η μάχη ενάντια στον καρκίνο θα ήταν μια σωματική και ταυτόχρονα πνευματική δοκιμασία και ότι έπειτα από αυτό θα έβγαινα πιο δυνατή».

Λένε πως η ψυχολογία απέναντι σε αυτή την ασθένεια είναι το Α και το Ω! Ακόμη όμως και όταν νοσηλεύτηκε στο Memorial Hospital Northwestern, όπου υποβλήθηκε σε μεταγγίσεις αίματος και χημειοθεραπείες, δεν έχασε την πίστη και την αισιοδοξία της. Ούτε κι όταν έμεινε σχεδόν φαλακρή ή όταν πόναγε από τα φάρμακα που έπαιρνε, καταστάσεις που μπορούν εύκολα να κάνουν την ψυχολογία οποιουδήποτε, «κουρέλι». Σε αυτή τη “μάχη” όμως δεν ένιωσε ποτέ μόνη.

Είχε δίπλα της την οικογένειά της, τις συμπαίκτριές της, τον σύντροφό της, τους φίλους της, όλη την αθλητική κοινότητα του Villanova, που την «έσπρωξαν» στη νίκη. «Οι χημειοθεραπείες ήταν μια πολύ δύσκολη κατάσταση, αλλά πιστεύω ότι με βοήθησε η θετική μου σκέψη. Προσπάθησα να επικεντρωθώ στον τελικό στόχο, του να είμαι υγιής και δυνατή και να μη σκέφτομαι τον πόνο και τη δοκιμασία που περνούσα. Είχα άλλωστε την αγάπη και στήριξη όλων σε αυτό που περνούσα. Οι επισκέψεις της οικογένειάς μου, των φίλων, των γειτόνων, όλα τα δώρα, οι κάρτες, τα μηνύματα, τα τηλεφωνήματα που δέχτηκα από τον κόσμο, γιατί ήξερα ότι με σκέφτονταν και προσεύχονταν για μένα. Ήταν πολύ όμορφο να ξέρω ότι δεν πάλευα τον καρκίνο μόνη μου, αλλά είχα τεράστια στήριξη από τόσους πολλούς ανθρώπους…».

Με “όπλο” της το βόλεϊ…

Το γεγονός ότι ήταν αθλήτρια βοήθησε την Γκάμπι απίστευτα στο πρόβλημα που αντιμετώπισε, επιστρατεύοντας καθε φανερή και κρυφή δύναμη της ψυχής της. Οι γιατροί επιμένουν ότι σε αντίστοιχες περιπτώσεις οι αθλητές συγκεντρώνουν περισσότερες πιθανότητες να ξεπεράσουν την ασθένεια, σε σχέση με τους συνηθισμένους άνθρωπούς, γιατί έχουν καλύτερη φυσική κατάσταση και είναι πιο ανθεκτικοί στις δύσκολες θεραπείες που υποβάλλονται.

Άλλωστε το μαχητικό πνεύμα, η αγωνιστικότητα και η στάση που τους χαρακτηρίζει στους αθλητικούς στίβους, συχνά γίνεται τρόπος ζωής και στην καθημερινότητά τους. Το βόλεϊ, οι σκληρές προπονήσεις και το αυστηρό πρόγραμμα είχαν δυναμώσει το πνεύμα της άσου των Wildcats” και αυτό την βοήθησε να ξεπεράσει με δύναμη τη θεραπεία. «Ήξερα πως δεν θα ήταν εύκολο, αλλά το να αντιμετωπίζω τη χημειοθεραπεία ως μια σκληρή προπόνηση με βοήθησε να μείνω δυνατή. Επίσης, επικεντρώθηκα και σ’ άλλα πράγματα, όπως η ζωγραφική, το διάβασμα και το γράψιμο, γιατί με βοήθησαν να περνάω το χρόνο μου».

Aν και σύμφωνα με τους γιατρούς η ασθένειά της είναι πλέον σε πλήρη ύφεση, η Γκάμπι παραδέχεται ότι υπήρξαν και στιγμές, που κοιτάζοντας κατάματα το θάνατο, έπιασε τον εαυτό της να… λυγίζει. Να νομίζει πως τελικά το παιχνίδι είναι «στημένο» και ότι όσο κι αν δώσει τον καλύτερό της εαυτό, δεν θα καταφέρει να φτάσει στην ανατροπή και την υπέρβαση ζωής.

«Προς το τελευταίο κύκλο των χημειοθεραπειών, τα φάρμακα με είχαν επιβαρύνει τόσο σωματικά όσο και πνευματικά. Τότε ήταν που ένιωσα να λυγίζω. Υπήρχαν μέρες που έκλαιγα, που ευχόμουν όλο αυτό να τελειώσει ή μέρες που μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο να είμαι αισιόδοξη, αλλά οι γονείς μου ήταν πάντα εκεί να με βοηθούν να ξεπερνάω τις δύσκολες στιγμές. Αλλά και οι σωματικές παρενέργειες ήταν πολύ δύσκολες, και έπρεπε να υπενθυμίζω συνέχεια στον εαυτό μου ότι έφτασα σχεδόν στο τέλος και ότι είμαι πάλι υγιής».

Επέστρεψε δυνατότερη και κάνει όνειρα!

Σήμερα η Γκαμπι Πεδοκούκη, έχει κερδίσει τη μάχη για τη ζωή και από το περασμένο καλοκαίρι προσπαθεί σιγά σιγά να επανέλθει στους φυσιολογικούς της ρυθμούς. Επέστρεψε κανονικά στις αγωνιστικές υποχρεώσεις των Wildcats την περασμένη σεζόν, οδηγώντας το Villanova σε μία από τις πιο επιτυχημένες χρονιές στην ιστορία του πρωταθλήματος. Όλα αυτά που βίωσε, μοιάζουν με ένα «εφιάλτη», που πέρασε και ανοίγοντας ξανά τα μάτια της, νιώθει πιο δυνατή από ποτέ, άτρωτη!

«Νιώθω πλέον πιο δυνατή ως άνθρωπος. Έχοντας αντιμετωπίσει τον καρκίνο και τις χημειοθεραπείες νιώθω ότι μπορώ να αντιμετωπίσω οποιοδήποτε εμπόδιο βρεθεί στο δρόμο μου. Η εμπειρία αυτή με δίδαξε τι σημαίνει να είσαι δυνατός και ότι δεν πρέπει να θεωρώ την υγεία δεδομένη. Εκτιμώ πολύ περισσότερο τη ζωή, την οικογένειά μου, και τις ευκαιρίες που μου έχουν δοθεί ως μαθήτρια και αθλήτρια».

Πέρα όμως από τα 127 μπλοκ (6η καλύτερη επίδοση όλων των εποχών στο Πανεπιστήμιο) και τους συνολικά 265 πόντους από επιθέσεις της, χάρις στους οποίους το No 15 της ομάδας οδήγησε τις «Wildcats» με 25 νίκες στο 2015 (αριθμό ρεκόρ από το 1993) στον τελικό του BIG EAST Championship και την κατάκτηση του τουρνουά NCAA, για δεύτερη μόλις φορά από την ίδρυση του συλλόγου, η ιστορία της «Πιο θαρραλέας αθλήτριας» αποτελεί πλέον πηγή έμπνευσης για όλους. Στα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων, που μάχονται καθημερινά με τη νόσο, η Γκάμπι Πεδοκούκη είναι ένα φωτεινό παράδειγμα, μια αληθινή πρωταθλήτρια της ζωής.

Εδώ και λίγους μήνες με επισκέψεις και ομιλίες της σε ιδρύματα, σχολεία, νοσοκομεία κ.α προσπαθεί να δώσει κουράγιο και δύναμη σε ανθρώπους που η μοίρα τους έφερε στην ίδια θέση με εκείνη. «Θέλω να υπογραμμίσω τη σημασία της θετικής στάσης απέναντι σε ένα τόσο τρομακτικό εμπόδιο όπως είναι ο καρκίνος. Η ψυχολογία παίζει τεράστιο ρόλο κατά τη διάρκεια της θεραπείας κατά του καρκίνου, καθιστώντας τη διαδικασία αυτή πολύ πιο διαχειρίσιμη. Η καλύτερη συμβουλή που μπορώ να δώσω είναι ότι ο καρκίνος είναι άθλιος, αλλά ο ασθενής μπορεί να ελέγξει το πώς θα τον αντιμετωπίσει. Θα συμβούλευα τον κόσμο να συγκεντρώνεται στα πράγματα που μπορεί να ελέγξει και να μην αγχώνεται για αυτά που δεν μπορεί να ελέγξει».

Η περιπέτεια της υγείας της δεν κατάφερε να… φρενάρει τα όνειρα της Γκάμπι για τη ζωή και με το χαμόγελο στα χείλη η πανέμορφη αθλήτρια κάνει πολλά σχέδια για το μέλλον της. Άλλωστε όπως λέει και η διάσημη Oprah Winfrey «η μεγαλύτερη περιπέτεια που μπορείς να ζήσεις είναι να ζεις τη ζωή των ονείρων σου»! «Τον Μάιο θα αποφοιτήσω και σκοπεύω το καλοκαίρι να ταξιδέψω με την οικογένειά μου, προτού αρχίσω να ψάχνω για δουλειά. Θα επισκεφτούμε την γιαγιά μου στην Ελλάδα, θα πάμε στην Ιταλία και την Ελβετία και είμαι πολύ ενθουσιασμένη. Όσον αφορά στα επαγγελματικά μου, θέλω να ασχοληθώ με τα οικονομικά και να ζήσω στο Σικάγο».

*Aφιερωμένο στη αγαπημένη φίλη μου Αρετή, που πρόσφατα έχασε από κοντά της έναν αληθινό  “πολεμιστή”, αλλά πλέον έχει τον δικό της “φύλακα άγγελο” που την κοιτά από ψηλά και παίρνει δύναμη απ’ το βλέμμα και το χαμογελό του, αλλά και σε όσους πάλεψαν ή παλεύουν για τη ζωή τους.