«Κάνω πλέον αυτό που θέλω και αγαπώ»

H διεθνής πρώην πασαδόρος του Ηρακλή, Λαμπρινή Κωνσταντινίδου κάνει ποδαρικό στη νέα ενότητα του Volleyplanet “Έχεις Γράμμα” όπου θα φιλοξενούνται κάποιες από τις πρέσβειρες του ελληνικού βόλεϊ στο εξωτερικό. Η άσος της West Virginia μιλά για τις πρώτογνωρες εμπειρίες της εντός και εκτός γηπέδων στο… μαγικό για εκείνη κόσμο του Πανεπιστήμιου των ΗΠΑ.

«Η στιγμή λίγο πριν φύγω από το αεροδρόμιο ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Είχαν έρθει πολλά άτομα και αυτό ήταν λάθος! Καλύτερα λίγοι και… καλοί, από το να βλέπεις όλους όσους αγαπάς και αφήνεις πίσω! Όμως το έκανα… Έφυγα κλαίγοντας… Αλλά έφυγα! Το ταξίδι ήταν πολύ μεγάλο και είχα χρόνο να ηρεμήσω και να σκεφτώ τα πράγματα από όλες τις πλευρές και να νιώσω πολύ καλύτερα!

Σε κάθε αεροδρόμιο και σε κάθε στάση που έκανα στη διαδρομή για το West Virginia University μιλούσα με τους δικούς μου και με έπιανε κάθε φορά το παράπονο, αλλά δεν το έδειχνα. Ώσπου στην τελευταία στάση, στο αεροδρόμιο της Φιλαδελφια η μητέρα μου, μου έστειλε μήνυμα πως έχω ένα γράμμα στην τσάντα μου, άμα θέλω να το δω. Κι εκεί ειναι που… τα είδα όλα !

Όταν έφτασα στο αεροδρόμιο με περίμεναν η προπονήτρια μου με τον βοηθό της, αλλά και η Ελληνόαμερικάνα που έχουμε στην ομάδα, η Άννα. Μπορώ να πω ότι άρχισα να νιώθω όλο και καλύτερα έχοντας τρομερή αδυναμία στην προπονήτρια μου! Έφτασα σπίτι, όπου τα είχα όλα ξανά δει όταν είχα έρθει για επίσκεψη! Τίποτα δεν άλλαξε… Όλα ήταν όπως τα είχα στο μυαλό μου. Το μόνο διαφορετικό ήταν ότι αυτή την φορά με περίμεναν στο σπίτι και οι άλλες συναθλήτριές μου και πραγματικά ήταν πολύ ευχάριστες και ομιλητικές από την πρώτη κιόλας στιγμή. Κάτι που με έκανε να νιώσω όμορφα!

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα

Το πρώτο πράγμα που τις ρώτησα ήταν «τι ώρα αρχίζει η προπόνηση αύριο» και μου είπαν πως «στις 06:00 το πρωί έχουμε τρέξιμο και βάρη». Ήμουν τρελαμένη, ήθελα τόσο να ξεκινήσω δεν είχε πάει ούτε 20:00 η ώρα και έπεσα για ύπνο, γιατί η μεγάλη διαφορά ώρας με είχε επηρεάσει πάρα πολύ, ειδικά τις δυο πρώτες εβδομάδες! Η προπόνηση ήταν σκληρή από την πρώτη κιόλας μέρα, οι επαναλήψεις πολλές έχοντας πάνω από το κεφάλι σου μια γυμνάστρια «διψασμένη» για δουλειά. Όμως τα κατάφερνα πολύ καλά, αφού μερικά από αυτά τα είχα κάνει και με τον προπονητή μου, τον Γιώργο Χρυσάφη, όλο το καλοκαίρι !

Το πρωί είχαμε καθημερινά για τρεις μήνες πρωινό τρέξιμο, σκάλες, ενώ την ημέρα είχαμε βάρη και το απόγευμα το πρόγραμμα περιλάμβανε «open gym». Προπόνηση δηλαδή, αλλά είμασταν μόνες μας, διότι οι προπονητές δεν επιτρέπεται να μας προπονήσουν πριν τα τέλη Αυγούστου. Εκεί άρχισα να καταλαβαίνω ποσό γρήγορα θα πρέπει να αρχίσω να παίζω, γιατί εδώ οι τροχιές είναι διαφορετικές και η άλλη η πασαδόρος προσπαθούσε να με βοηθήσει πολύ από την πρώτη στιγμή ! Οι ημέρες περνούσαν και ανυπομονούσα να μπει και η προπονήτριά μου στο γήπεδο. Τελικά έπειτα από αυτόν τον μήνα μπήκε και προσωπικά ήμουν τόσο ενθουσιασμένη. Ήθελα τόσο πολύ να κάνω προπόνηση μαζί της, ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που ήμουν εδώ!!

Από τις πρώτες κιόλας προπονήσεις προσπαθούσα να αποδείξω τι μπορώ να κάνω, που είμαι καλή και που χρειάζομαι ακόμη πολύ δουλειά και με τις κάμερες που βρίσκονταν σε κάθε γωνία του γήπεδο φυσικά δεν μπορούσε να της ξεφύγει τίποτα !

Μέρα με τη μέρα όμως όλα ήταν καλύτερα. Κάθε ώρα ήταν τόσο γεμάτη που δεν είχα χρόνο να σκεφτώ τίποτα όσον αφορά το τι άφησα πίσω μου! Ο επόμενος στόχος μου ήταν να παίξω βασική και ήξερα πως θα πρέπει να ξεπεράσω μια πασαδόρο που ειναι εδώ τρία χρόνια, είναι απίστευτα κινητική και γυμνασμένη, αλλά… δυστυχώς για αυτήν είναι και αρκετά πιο κοντή από μένα! Για αυτό ακριβώς τον λόγο άρχισα να δουλεύω περισσότερο το μπλοκ μου, τα πλασέ μου όταν είμαι στην μπροστά ζώνη και την άμυνά μου που ωστόσο, θέλει ακόμη πολύ δουλειά ! Μέρα με την μέρα γινόμουν όλο και καλύτερη και μπορώ να πω, ότι είχα καιρό να νιώσω αυτόν τον μεγάλο ανταγωνισμό, για το ποιος θα παίξει, γιατί πολύ απλά στην παλιά μου ομάδα ήμουν μόνη μου και δεν υπήρχε άλλη και αυτό τώρα που συνέβαινε μου έκανε πολύ καλό!

Γλυκιά ανατριχίλα για τη “rookie of the week”

Έφτασε λοιπόν η ώρα του πρώτου ματς και ήμασταν έτοιμες να ακούσουμε την εξάδα. Μας λέει η κόουτς ότι θα παίξουμε 6-2, εγώ θα είμαι αυτή που θα παίζεις τις 3 ζώνες μπροστά και η άλλη θα παίζει στις τρεις πίσω! Μπαίνουμε λοιπόν στο γήπεδο και έχουμε την παρουσίαση… Ήταν κάτι το μαγευτικό, για να είμαι ειλικρινής ανατρίχιασα, καθώς δεν περίμενα ποτέ ότι θα είμαι μέσα στο γήπεδο και θα ζω μια τέτοια στιγμή! Το ματς αρχίζει και είμαι έξω, αλλά περιμένω να μπω μόλις πάει η άλλη στην μπροστά ζώνη! Ήμουν τόσο αγχωμένη, αλλά παρόλα αυτά μπαίνω μέσα και κάνω το παιχνίδι μου. Όλα πάνε πολύ καλά… Παίζω τρεις ζώνες μπροστά και μόλις έρχεται η σειρά μου να πάω πίσω, είμαι έτοιμη να αλλάξω με την άλλην πασαδόρο. Τότε όμως η προπονήτρια μου φωνάζει «πήγαινε για σέρβις» κι έτσι άρχισα να παίζω και τις τρεις πίσω ζώνες και από τότε δεν βγήκα ποτέ !

Κάναμε αρκετές νίκες στα παιχνίδια πριν την βασική σεζόν και στο τρίτο από αυτά βγήκα «rookie of the week» δηλαδή καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη παίκτρια της εβδομάδας, που σημαίνει ότι είχα τα καλύτερα στατιστικά από όλες τις πασαδόρους στο big 12 conference! ένας προσωπικός τίτλος που με έκανε να νιώσω τόσο όμορφα και ταυτόχρονα μου δίνει κίνητρο να συνεχίσω πιο δυνατά!

Πλέον είμαστε έτοιμοι να τελειώσουμε αυτήν την σεζόν έχοντας πάρα πολλές όμορφες εμπειρίες, έχοντας γίνει μια οικογένεια και με το προπονητικό stuff αλλά και με τις κοπέλες και έχοντας πραγματοποιήσει μια επιτυχημένη χρονιά βελτιωθήκαμε περισσότερο αγωνιστικά αγωνιστικά! Εγώ όμως τώρα όσο πλησιάζουν οι μέρες να γυρίσω σπίτι και να γεμίσω πάλι τις μπαταρίες μου… τρελαίνομαι! Το ονειρεύομαι, ανυπομονώ δεν μπορώ να πιστέψω ότι απομένει ακριβώς ένας μήνας και ότι πραγματικά εγώ έκλεισα εδώ 6 μήνες και κάνω πλέον αυτό που θέλω και αγαπώ ! Έτσι λοιπόν με τεράστιο χαμόγελο αρχίζω και παίρνω τα τελευταία δώρα για τους δικούς μου ανθρώπους και ετοιμάζομαι να τους ξαναδώ με λαχτάρα!

Το μόνο που έχω να πω για την ώρα ειναι «ευχαριστώ τον θεό που μου έδωσε αυτή την ευκαιρία» να δω αυτήν την πλευρά της ζωής και του αθλητισμού! Τίποτ’ άλλο…».