Λάνδρου: «Ποιό ακριβώς είναι το βόλεϊ που θέλουμε»;

Η πρόεδρος του ΑΣ Σάμου Ερμή και της ΤΕ Σάμου, Μέλπω Λάνδρου τοποθετήθηκε με κείμενό της υπέρ της υποψηφιότητας του Αχιλλέα Μαυρομάτη για τις επικείμενες εκλογές, απαντώντας στην ερώτηση «ποιό ακριβώς είναι το βόλεϊ που θέλουμε;».

Το μακροσκελές κείμενο στήριξης της υποψήφιας αναφέρει:

“Ποιό ακριβώς είναι το βόλεϊ που θέλουμε;

Βλέποντας λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές αυτό το μοναδικό για τα δεδομένα του ελληνικού αθλητισμού φαινόμενο, να υπάρχουν 4 υποψήφιοι για την προεδρία μιας ομοσπονδίας, αναρωτήθηκα (όχι άδικα, θα έλεγα):

Γιατί είναι τόσο αξιοζήλευτος αυτός ο προεδρικός θώκος;

Ποια είναι  αυτή η ομοσπονδία η οποία έχει 4 μνηστήρες; Δεν είναι άλλη μια χρεωκοπημένη ομοσπονδία όπως όλες στην Ελλάδα; Τι παραπάνω έχει από τις υπόλοιπες στις οποίες με το ζόρι θα βρεθεί κάποιος  να βάλει  γι’ αυτήν το κεφάλι του στη γκιλοτίνα;

Μήπως επειδή τα τελευταία έξι χρόνια, το βόλει βγήκε από το σωρό των “άλλων σπορ” στα αθλητικά σάϊτ κι έγινε ξεχωριστό άθλημα;

Μήπως επειδή 9 στα 10 κορίτσια από την παιδική ως την εφηβική ηλικία επιλέγουν αυτό το άθλημα για να ασχοληθούν με πάθος; Όχι όμως και τα αγόρια δυστηχώς

Μήπως επειδή σήμερα δεν υπάρχει παραλία που σέβεται τον εαυτό της χωρίς να έχει ένα φιλέ ή μια αυτοσχέδια ομάδα να παίζει βόλεϊ; (πώς ήταν παλιά οι ρακέτες;)

Μήπως επειδή σε οποιονδήποτε αγώνα έγινε στην επαρχία όλα αυτά τα χρόνια, ο κόσμος αγκάλιασε το πραγματικό αθλητικό πνεύμα με απίστευτη δίψα και αγάπη χωρίς να καταστραφεί ούτε ένα χιλιοστό ξένης περιουσίας;

Μήπως επειδή στους παραπάνω αγώνες οι… “αντίπαλοι” ήταν αντίπαλοι μόνο κατά τη διάρκεια των εντυπωσιακών αγώνων και όχι πριν/μετά/κατά τη διάρκεια της διαμονής τους στο χώρο διεξαγωγής των αγώνων αυτών;

Μήπως επειδή σε μεγάλους αγώνες αυτούς που λέμε “ειδικής διαχείρισης” σε αντίθεση με αντίστοιχους αγώνες άλλων αθλημάτων, έγιναν εκπληκτικοί αγώνες σε γήπεδα που “δεν έπεφτε καρφίτσα” χωρις “ν’ ανοίξει ρουθούνι”;

Μήπως επειδή ποτέ δεν τόλμησε ποτέ να πει κανείς την παραμικρή λέξη για την ακεραιότητα της διαιτησίας για την οποία σε άλλα αθλήματα “κλείνουν σπίτια”;

Μήπως επειδή η ίδια η ομοσπονδία έχει αξιόλογη και αξιοπρεπή εκπροσώπηση σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο;

Υπάρχει περίπτωση να συμβαίνει όλο αυτό επειδή υπάρχει κάποιος που από τότε μέχρι τώρα ηγείται αυτού του σχήματος με μεγαλόπνοο όραμα πέρα από μικροπολιτικές, μικροκομματισμούς, ή μεμψιμοιρίες, κάποιος που λόγω θέσης, ηθικής και αρχής, βλέπει λίγο πιο ψηλά από το “κάτω από το τραπέζι”, που παραδέχεται λάθη και δεσμεύεται να τα διορθώσει, που προσπαθεί με προσωπικό κόστος για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, και απλά ό,τι κι αν συμβαίνει προσπαθεί και προσπαθεί και προσπαθεί μέχρι να τα καταφέρει;

Μήπως επειδή μέχρι σήμερα υπάρχει κάποιος στην κορυφή της ομοσπονδίας που δεν προσπαθεί να φέρει το βόλει στα μέτρα του, αλλά να το μεγαλώσει, που δεν κρύβεται πίσω από κανέναν, είναι ηλικιακά ενεργός, επαγγελματικά καταξιωμένος και δημιουργικός, αναλαμβάνει την ευθύνη της παρουσίας και της γνώμης του, έχει γνώση, τεχνογνωσία, κύρος, και ταυτόχρονα είναι προσιτός και πραγματικός;

Λέω, μήπως;

Μήπως υπάρχει περίπτωση να κρύβεται αυτός πίσω από την…αξιοζήλευτη (έψαξα για την ερμηνεία της λέξης: “αυτή που αξίζει να την θαυμάζουν, να την ζηλεύουν, να την επιθυμούν”) εικόνα αυτής της Ομοσπονδίας;

Ίσως θα πρέπει να το σκεφτούμε καλά ,όλοι εμείς –

Ποιό ακριβώς είναι το βόλεϊ που θέλουμε: επειδή, αν θέλουμε άλλο ένα άθλημα που να το καθοδηγεί η μικροπολιτική, ο μικροκομματισμός, αυτή η τόσο γνωστή και περιρρέουσα ηθική του “καφενείου”, του “πεζοδρομίου”, της μιζέριας και το επίπεδο που χαμηλώνει και ολοένα χαμηλώνει, είναι πολύ εύκολο να το πετύχουμε: υπάρχει παντού, γύρω μας –

Εννοείται, φυσικά πως τότε, για άλλη μια φορά, θα έχουμε το βόλεϊ που μας αξίζει.

Για όλα αυτά και για ακόμα περισσότερα  υποστηρίζω τον Αχιλλέα Μαυρομάτη και τάσσομαι στο πλευρό του στις επερχόμενες εκλογές της ΕΟΠΕ.

Μέλπω Λάνδρου”