«Αποχαιρέτησαν» τον «δικό» τους Χρήστο

Το τελευταίο «αντίο» στον Χρήστο Κόνιαρη, είπαν φίλοι και συγγενείς που βρέθηκαν σήμερα το απόγευμα στο Κοιμητήριο Κηφισιάς.

Όλο το βόλεϊ ήταν εκεί…  Ο προαύλιος χώρος του Ιερού Ναού του Άγιου Τρύφωνα, όπου εψάλη η εξόδιος ακολουθία, πλημμύρισε από ανθρώπους του αγαπημένου μας αθλήματος και δεκάδες στεφάνια. Μέλη της ΕΟΠΕ, διαιτητές, αθλητές, αθλήτριες προπονητές, παράγοντες όλων των ομάδων της Κηφισιάς και όχι μόνο, τοπικοί φορείς, φίλοι, πρώην συνάδελφοι και απλοί γνωστοί, που δεν θα θέλαμε να αναφέρουμε κάποιους, για να μην αδικήσουμε τους υπόλοιπους. Αν και ο πόνος δεν κάνει διακρίσεις…

Συνεπείς σε αυτό το απροσδόκητο και επαχθές “ραντεβού” για να εκφράσουν στην οικογένεια και τους συγγενείς τα θερμά τους συλλυπητήρια και  ν’ “αποχαιρετήσουν” τον «δικό» τους Χρήστο. Αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο, τον οικογενειάρχη, τον αθλητή, τον προπονητή, που γέννημα θρέμμα της Κηφισιάς, κατάφερε με την αξιοπρέπεια, το ήθος, την καλοσύνη, την έντονη προσωπικότητα και κυρίως την αγάπη και το μεράκι του για ό,τι  έκανε, να αφήσει το δικό του «σημάδι» του όχι μόνο στην πόλη του, αλλά και στο άθλημα.

Πρόσωπα βουβά, δακρυσμένα με ένα τεράστιο «γιατί» στο άδειο βλέμμα τους, έδειχναν να μην έχουν  συνειδητοποιήσει ακόμη πως ο Χρήστος δεν είναι πια κοντά μας. Άλλωστε η οδύνη δεν άφηνε περιθώρια για πολλές “καθαρές” σκέψεις. Μοναδική παρηγοριά, που θα μπορούσε ίσως να απαλύνει την θλίψη, να αμβλύνει ελάχιστα το αμέτρητο κενό που άφησε στις ψυχές όλων αυτή η απώλεια, ένα μικρό αίσθημα… λύτρωσης.

Ό,τι δηλαδή ο Χρήστος, μετά τη γενναία, παλικαρίσια -όπως ήταν όλη η πορεία της ζωή του- μάχη που έδωσε με τον καρκίνο, επιτέλους «αναπαύτηκε». Άλλωστε ο ρόλος του ασθενούς τα τελευταία χρόνια, αδικούσε κατάφωρα έναν τόσο ζωντανό και χαμογελαστό άνθρωπο…

Για αυτό το Volleyplanet ζητά συγγνώμη από τους αναγνώστες του, που αν και ήταν παρών στο τελευταίο κατευόδιο του Κόνιαρη, δεν δημοσιεύει φωτογραφίες από την τελετή. Προτιμάμε να κρατήσουμε στο μυαλό και στην καρδιά μας ως ύστατη ανάμνηση, τις εικόνες του Χρήστου που γνωρίσαμε, ζήσαμε, τσακωθήκαμε, παίξαμε, γελάσαμε… λατρέψαμε.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει φίλε Χρήστο…