«Εκτίμησα όσα έκανε η μαμά μου»

Μετά τα γράμματα των Λαμπρινής Κωνσταντινίδου και Μαρίας Λαμπρινίδου σειρά έχει μία άλλη διεθνής, που εκπροσωπεί με τον καλύτερο τρόπο το ελληνικό βόλεϊ στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στη χώρα που γέννησε το αγαπημένο μας άθλημα, τις Η.Π.Α. Από το Πανεπιστήμιο UCLA στην Καλιφόρνια, αλλά με καταγωγή από την πανέμορφη Σκύδρα, η Όλγα Στράντζαλη μας μιλάει για το δικό της “American Dream” αλλά και τη γνωριμία της με ένα διαφορετικό βόλεϊ από αυτό που ήξερε μέχρι σήμερα.

Γειά χαρά σε όλους! Το όνομα μου ειναι Όλγα Στράντζαλη και είμαι αθλήτρια των Bruins. Αυτή την στιγμή που γραφώ, βρίσκομαι στο Λος Άντζελες για να σπουδάσω και να παίξω βόλεϊ στην ομάδα του πανεπιστημίου μου, UCLA. Πριν από λίγες μέρες μου έγινε η πρόταση να γράφω στο “Έχεις Γράμμα” του Volleyplanet.gr κάποια πράγματα για την ζωή μου εδώ, έτσι ώστε κάποια παιδιά που σκέφτονται να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο, να ξερόυν περίπου τι θα αντιμετωπίσουν.

Στην αρχή ήμουν αρνητική, γιατί πίστευα πως δεν θα ενδιαφέρει κανέναν το τι κάνω και το πως περνάω εγώ εδώ, όμως στην συνεχεία θεώρησα πως ίσως για κάποια παιδιά, κάτι τέτοιο να φανεί χρήσιμο. Ελπίζω η ζωή μου στην Αμερική να σας φανεί ενδιαφέρουσα και να σας βοηθήσω έστω και λίγο να λύσετε κάποιες απορίες σας.

Πήρα την απόφαση να έρθω στην Αμερική γιατί πιστεύω ότι εδώ θα έχω την ευκαιρία να συνδυάσω το άθλημα μου με τις σπουδές, σημαντικό κομμάτι για εμένα. Το ταξίδι μου δεν ήταν και από τα καλυτέρα. Μέχρι και την τελευταία στιγμή πριν φύγω δεν είχα καταλάβει για αυτή την αλλαγή που θα μου συνεβαινε και το να αποχαιρετάς αγαπημένα σου πρόσωπα δεν ειναι καθόλου εύκολο.

Κάθε αρχή και δύσκολη

Έφτασα εδώ 6 μέρες πριν ξεκινήσει η προετοιμασία, λόγω του ότι είμαι international student και θα χρειαζόμουν κάποιες μέρες παραπάνω για να προσαρμοστώ στις καινούργιες ώρες και για γνωρίσω το πανεπιστήμιο. Όλοι από την πρώτη στιγμή ήταν πολύ φιλικοί μαζί μου και με βοηθούσαν σε ό,τι χρειαζόμουν. Αυτές οι 6 μέρες πέρασαν με πολύ τρέξιμο για όλη την γραφειοκρατική δουλειά που απαιτούνταν, ώσπου έφτασε η ημέρα της πρώτης ομαδική συνάντηση. Αυτή ξεκίνησε από τις 9 το πρωί και τελείωσε στις 5 το απόγευμα. Γνωρίσαμε κάθε μέλος της ομάδας, από τους προπονητές, τους γυμναστές, τους ψυχολόγους μέχρι τους φυσιοθεραπευτές και τους γιατρούς και στο τέλος είχαμε ομαδικό δείπνο. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη για την χρονιά που ξεκινούσε και ανυπομονούσα να μπω στο γήπεδο. Σε αυτή την συνάντηση γνώρισα για πρώτη φορά και τις καινούργιες μου συμπαίκτριες. Ήταν όλες πολύ ευγενικές μαζί μου και με βοηθήσαν πολύ στον πρώτο καιρό της προσαρμογής.

Ένα θέμα που με δυσκόλεψε πολύ και ακόμη δεν μπορώ να πω πως είμαι άνετη και… cool ειναι το θέμα της γλώσσας. Φεύγοντας από Ελλάδα είχα δώσει κάποια τεστ αγγλικών που χρειαζόντουσαν για να με δεχτούν στο πανεπιστήμιο και είχα πάει πολύ καλά, μιλούσα συχνά αγγλικά λόγω των πολλών ταξιδιών στο εξωτερικό και πίστευα πως δεν θα είχα πρόβλημα σε αυτό. Έκανα μεγάλο λάθος!!! Τα αγγλικά που μιλούσα στην Ευρώπη δεν είχαν καμιά σχέση με τα αγγλικά εδώ. Μιλάνε πολύ γρήγορα, δεν ολοκληρώνουν τις λέξεις, και τις χρησιμοποιούν με εντελώς διαφορετικό τρόπο από εμάς. Τον πρώτο καιρό εδώ είχα φτάσει σε σημείο να μην καταλαβαίνω τίποτα, να μην μπορώ να πάρω μέρος σε συζητήσεις όταν έβγαινα με τις συμπαίκτριες μου και να δυσκολεύομαι ακόμη και στην καθημερινή επικοινωνία. Όσο περνάει ο καιρός όμως είμαι όλο και καλυτέρα και ειδικά από τότε που ξεκίνησα τα μαθήματα έχω δει μεγάλη βελτίωση, όμως αυτό ειναι ένα θέμα για το οποίο θα σας μιλήσω αργότερα.

Σαν άλλο… άθλημα

Από την πρώτη μέρα που μπήκαμε στο γήπεδο ήταν λες και βρισκόμασταν στην διάρκεια μιας κανονικής σεζόν. Εδώ δεν υπάρχει η τυπική προετοιμασία που ακολουθούν οι ευρωπαϊκές ομάδες. Βάσει κανονισμών, το κάθε πανεπιστήμιο έχει 20 μέρες προπονήσεων πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα και οι αθλήτριες πρέπει να ειναι έτοιμες από μονές τους πριν ξεκινήσει η προετοιμασία, για να δουλέψουν μονό θέματα τακτικής μέχρι την αρχή του πρωταθλήματος. Δουλέψαμε πολύ καλά, «δεθήκαμε» πολύ γρήγορα αν και η ομάδα είχε 5 διαφορετικά πρόσωπα στην βασική σύνθεση της και ήμασταν έτοιμες για τα pre-season tournaments.

Τα pre-season tournaments ειναι κάτι σαν επίσημα φιλικά, όμως τα αποτελέσματα τους μεταφέρονται στην βαθμολογία του κανονικού πρωταθλήματος. Εκεί είχαμε κάποια εύκολα και κάποια δύσκολα παιχνίδια και ένα μεγάλο ταξίδι στην Χάβρη. Σε αυτά τα παιχνίδια πήρα μια γεύση από το πως ειναι το σύστημα του βόλεϊ εδώ και συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν μεγάλες διαφορές.

Θα αρχίσω από το ότι κάθε ομάδα έχει δικαίωμα για πάνω από 10 αλλαγές σε κάθε τετ. Αυτό σημαίνει ότι παίζουν όλες οι αθλήτριες και το παιχνίδι μοιράζεται. Μια ακόμη διαφορά ειναι το half-time μετα το δευτερο σετ. Οταν ολοκληρωθεί το δεύτερο σετ οι ομάδες μαζεύονται στα αποδυτήρια και έχουν 10 λεπτά για να ηρεμήσουν και να σχεδιάσουν τον τρόπο παιχνιδιού τους για το επόμενο ή τα επόμενα σετ που θα ακολουθήσουν. Αυτό ειναι πραγματικα κατι που με βοηθαει πολύ, αφού έχω χρόνο να συγκεντρωθώ και να μπω ξανά στο γήπεδο με πιο καθαρό μυαλό. Ακόμη μια διαφορά ειναι το ζέσταμα.

Οι ομαδες εχουν κοινό ζέσταμα για 25 λεπτα και όταν φτάσει η στιγμή για τις καθιερωμένες επιθέσεις, η μια ομάδα βγαίνει και παραχωρεί το γήπεδο στην άλλη, και για 10 λεπτα κάθε ομάδα μπορεί να χρησιμοποιήσει το γήπεδο όπως εκείνη θέλει (συνήθως οι ομαδες παίζουν διπλό μεταξύ τους, ή δουλεύουν σέρβις-υποδοχή). Επίσης έχουν δικαίωμα να κάνουν ζέσταμα και αθλήτριες οι οποίες δεν δηλώνονται στο παιχνίδι. Το παιχνίδι εδώ ειναι πολύ γρήγορο και πολύ σημαντικό ρολό παίζει η άμυνα. Συνήθως η ομάδα που έχει την καλύτερη άμυνα ειναι αυτή που κερδίζει και το ματς. Προσαρμόστηκα πολύ γρήγορα στον καινούργιο τρόπο παιχνιδιού αν και δεν ήταν οικείος για εμένα. Τώρα βρισκόμαστε στην μέση του πρωταθλήματος, μόλις ξεκινήσαμε τον δεύτερο γύρο και είμαστε μέσα στις ομαδες που θα περάσουν στην τελική φάση. Το πανεπιστήμιο μου είχε μια άσχημη χρονιά πέρσι, με πολλούς τραυματισμούς και η φετινή αποτελεί ένα μεγάλο στοίχημα για αυτούς.

“Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, έναν Έλληνα θα βρεις”

Σειρά εχουν τα μαθήματα. Αυτά που εχω επιλέξει για το πρώτο τρίμηνο είναι sociology, solar system και μια τάξη αγγλικών. Πήρα αυτά τα μαθήματα γιατί δεν εχω διαλέξει ακόμα το major μου και το καθένα από αυτά ειναι από διαφορετικούς κλάδους. Στο ένα μάλιστα από αυτά εχω Έλληνα καθηγητή, ο οποίος ειναι και από την… Θεσσαλονίκη. Γενικά, υπάρχει μεγάλη βοήθεια από το πανεπιστήμιο για τους ξένους μαθητές, αλλά και από το αθλητικό τμήμα για τους αθλητές και έτσι πάντα μπορώ να ρωτήσω κάποιον, αν δεν εχω καταλάβει κατι ή αν χρειάζομαι βοήθεια σε κάποια εργασία μου.

Επίσης, οι αθλητές εχουν δικαίωμα να κάνουν δωρεάν ιδιαιτέρα σε οποίο μάθημα νομίζουν πως τα χρειάζονται. Το καλό με τα μαθήματα εδώ, ειναι πως ο βαθμός σου δεν κρίνεται μονό από τις τελικές εξετάσεις, αλλά μεγάλο ρόλο παίζουν οι εργασίες και η συμμετοχή μέσα στο μάθημα. Αν και δυσκολεύτηκα πολύ τις πρώτες μέρες μέχρι να καταλάβω τι ακριβώς ζητάνε, τώρα μου φαίνονται αρκετά εύκολα και πιστεύω πως θα τελειώσω το τρίμηνο με καλούς βαθμούς.

Όσον αφορά στην ζωή, όπως σας είπα… η αρχή ήταν πολύ δύσκολη. Για αρκετές μέρες έλεγα πως θέλω να γυρίσω πίσω και πίστευα πως δεν θα αντέξω εδώ. Είναι η πρώτη φορά που φεύγω μακριά από το σπίτι μου για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Στην Ελλάδα δεν είχα να σκεφτώ κατι πέρα από το σχολείο και το βόλεϊ, ενώ εδώ εχω αναλάβει όλες τις ευθύνες μου και πραγματικα ειναι πολύ κουραστικό. Πλέον εχω εκτιμήσει όλα όσα έκανε η μαμά μου, που πάντα πίστευα πως ήταν πολύ εύκολα και απλά. Επίσης, από τις πρώτες μέρες που ήρθα εδώ έψαξα να βρω Έλληνες.

Ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησα πέρα από αυτούς του πανεπιστημίου, ήταν η Ελληνοαμερικανίδα Τζοβάνα Παπαγεωργίου, παλιά αθλήτρια της εθνικής ομάδας βόλεϊ, η οποία ζει και εργάζεται εδώ. Με βοήθησε πολύ σε ότι χρειαζόμουν, μου γνώρισε κάποιους Έλληνες που έμεναν κοντά μου και πήγαμε μαζί σε Greek Festivals και στην εκκλησια. Με έκανε να νιώσω πολύ οικεία και η προσαρμογή μου εδώ έγινε πιο εύκολη χάρις αυτήν. Στην συνεχεία, βρήκα κάποιους Ελληνοαμερικάνους μαθητές, με τους οποίους κάνω παρέα και με βοηθάνε στα μαθήματα μου και πρόσφατα γνώρισα και δυο Έλληνες από την Αθήνα, τους οποίους απλά άκουσα να μιλάνε Ελληνικά στον δρόμο και έτσι γνωριστήκαμε.

Οι Έλληνες της Αμερικής ειναι πολύ «δεμένοι» μεταξύ τους και ειδικά οι μεγαλύτεροι ηλικιακά χαίρονται παρά πολύ όταν γνωρίζουν έναν καινούργιο Έλληνα. Είχα κι ένα συγκεκριμένο περιστατικό όταν πήγα στην εκκλησια με μια κυρία, η οποία ζει εδώ τα τελευταία 30 χρονιά. Όταν της είπα ότι είμαι από την Θεσσαλονίκη άρχισε να κλαίει και μου είπε ποσό της έχει λείψει ο τόπος της και θέλησε να μου κάνει το τραπέζι στο σπίτι της. Όταν έρχεται ένας καινούργιο Έλληνας εδώ όλοι τον αγκαλιάζουν και προσπαθούν να τον βοηθήσουν όσο περισσότερο γίνεται με ότι χρειαστεί.

Νομίζω πως αυτά ειναι τα πιο σημαντικά θέματα για την ζωή μου εδώ. Όσο περνάει ο καιρός είμαι όλο και καλύτερα. Τώρα συγκεντρώνομαι στον δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος και στα μαθήματα μου και ήδη εχω αρχίσει να μετράω αντίστροφα για τα Χριστούγεννα που θα γυρίσω Ελλάδα και θα δω την οικογένεια μου και τους φίλους μου. Ελπίζω να ήταν ωραία η ιστορία μου μέχρι στιγμής και όταν θα έχω κάτι ενδιαφέρον θα είμαι και πάλι κοντά σας!