Η Αννούλα στον Πορφύρα των Θαυμάτων (fot-vid)!
14/02/2017 16:41
Ένα 24ωρο πριν την ιστορική αναμέτρηση των “8” του Κυπέλλου Ελλάδας Γυναικών με το Μακρόπουλο η μπλοκέρ του πειραϊκού σωματείου, Άννα Φωτεινού, μιλάει στο Volleyplanet, μεταξύ άλλων, για την ονειρεμένη φετινή αήττητη πορεία της ομάδας της, εξηγεί πως έφτασε στο “18 στα 18” και ταξιδεύει μαζί με άλλους ήρωες των παραμυθιών σε ένα φανταστικό σκηνικό!
Στο “Fairytale”, το μοναδικό χώρο που δημιούργησαν με μεράκι και φαντασία στη Νέα Φιλαδέλφεια ο Άγγελος Παπάζογλου με τη σύζυγό του, Βανέσα Χολέβα, η 30χρονη μπλοκέρ του Α.Ο.Φ Πορφύρα, “μαγεύτηκε” από την ονειρεμένη ατμόσφαιρα.
Έχοντας δίπλα της την καλή της… νεράιδα και κολλητή, Γλυκερία Κωνσταντίνου μας διηγήθηκε τα παιχνίδια της Μοίρας στο δρόμο για τις «8» του Κυπέλλου Ελλάδας, «ξόρκισε» με τη βοήθεια… μαγικών φίλτρων τα «κακά μάγια», περιπλανήθηκε στο μαγεμένο δάσος και κοιτάζοντας στον μαγικό καθρέπτη μας αποκάλυψε τον έρωτα για τον πρίγκιπα της, που θα έδινε ακόμη και τη ζωή της.
Από μικρή της άρεσαν τα παραμύθια. Και τώρα που τα ξαναδιαβάζει στον ανιψιό της, τα χαίρεται ακόμη περισσότερο. Κι ας ξέρει καλά ότι στο «βάθος κήπος» του «ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα», παραμονεύουν πάντα δράκοι, λύκοι ή κακιές μάγισσες με δηλητηριασμένα μήλα! Η αέναη μάχη του καλού και του κακού…. Έτσι είναι όμως η ζωή! Γιατί όπως λέει και «ένα παράξενο τραγούδι» των Ξύλινων Σπαθιών «τα παραμύθια δεν είν’ αλήθεια, αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέματα».
Ένα τέτοιο “παραμύθι” ζει φέτος με το Νο 13 στο στήθος η Φωτεινού με τον Πορφύρα, στην Φρεαττύδα. Εκεί, στις γνώριμες γειτονιές του Πειραιά, την περίμενε φέτος μία πραγματική οικογένεια, ένας σύλλογος που κάθε αθλητής χαίρεται και αισθάνεται περήφανος να αγωνίζεται σε αυτόν. Άλλωστε ρεκόρ όπως το φετινό «18 στα 18» και … φλερτ με το φάιναλ φορ του Κυπέλλου για πρώτη φορά στην Ιστορία του πειραϊκού σωματείου, είναι από μόνο του κάτι… μαγικό. Έφτασε άραγε η ώρα πρόκρισης; «Δώσε κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν’ αρχινήσει…»
V.P: Πως ξεκίνησες το βόλεϊ;
«Έκανα στίβο και καράτε, αλλά μετά από 5 χρόνια το βαρέθηκα γιατί ήταν πολύ ανδρικό σπορ για τα γούστα μου. Σταμάτησα στην 3η καφέ, μία ζώνη δηλαδή πριν τη μαύρη. Άρχισα βόλεϊ 14 χρονών και μέχρι σήμερα είμαι πολύ ευχαριστημένη για την επιλογή μου. Παράλληλα όμως παίζω και μπιτς βόλεϊ, με πολλές διακρίσεις στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα με το… alter ego μου και όχι απλά μία ακόμη συμπαίκτρια, τη Μαρία Παπαδάκη».
V.P: Πως αισθάνεσαι για την επιστροφή σου στο «Π Σαλπέας» και στις γειτονιές του Πειραιά μετά από χρόνια;
Φανταστικά! Για μένα εδώ είναι όλα πολύ οικεία. Έπαιξα στον Σαλπέας όταν ήμουν στον Πειραϊκό, αλλά μένω κοντά στον Πειραιά και για μένα είναι γνώριμα όλα εδώ τα… στέκια».
V.P: Μοσχάτο (2002-2004), Ηλυσιακός (2004-2005), Πειραϊκός (2005-2007) και μετά για 8 χρόνια στους Ίωνες! Σχεδόν μια ολόκληρη ζωή…
Κάπως έτσι… αν και ήθελα να φύγω νωρίτερα! Τελικά τα κατάφερα τη μέρα των 28ων γενεθλίων μου, που συμπλήρωσε 8ετία και έτσι έφυγα…. Στη Ν. Ιωνία πέρασα καλές και άσχημες στιγμές, παίξαμε και δις στην Α1 Γυναικών. Όσο και να ήθελαν όμως μετά από 8 χρόνια, δεν μπορούσαν να με κρατήσουν άλλο».
V.P: Επόμενος σταθμός η Θέτιδα, αλλά εκεί στην Βούλα σε ακολουθεί μάλλον κάποια… κατάρα.
«Έτσι φάνηκε!!!! Στην τελευταία επίθεση στο ζέσταμα του πρώτου φιλικού με τη νέα μου ομάδα, έπαθα χιαστούς και έχασα όλη την χρονιά! Ήμουν όμως αποφασισμένη να λύσω τα… μάγια. Συνέχισα και για δεύτερη σεζόν, με στόχο πάντα την άνοδο. Αν και ήταν πάρα πολύ δύσκολο, καταφέραμε και ανεβήκαμε τηρώντας την υπόσχεση που’ χαμε δώσει στον προπονητή μας, Χρήστο Παπαθανασίου.
V.P: Πως έζησες αυτή την τραγική βραδιά της απώλειας του προπονητή σου και τι θυμάσαι απ’ το Χρηστο;
Με το Χρήστο ήταν πολύ ξαφνικό… Ήμουν δική του επιλογή και χωρίς να έχουμε συνεργαστεί ποτέ με το που τον γνώρισα, ενθουσιάστηκα και ήμουν έτοιμη να δώσω τον καλύτερό εαυτό μου. Κι εκείνος άλλωστε ήταν ένας σπάνιος, άνθρωπος, με ανοιχτή καρδιά, που μπορούσε να γίνει χαλί να τον πατήσεις. Μου’ χε πει μάλιστα πως ήθελε να με πάρει από πιο νωρίς στην ομάδα του… Ήταν πολύ δύσκολο αυτό που βιώσαμε, δεν θέλω να το σκέφτομαι, αλλά θεωρώ ότι η απώλειά του Χρήστου μας «έδεσε» πάρα πολύ σαν ομάδα. Γίναμε «ένα» όλες οι κοπέλες και σίγουρα δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ».
V.P: «Ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει»… Εσύ μετά από τον τίτλο και την άνοδο γιατί δεν συνέχισες στη Θέτιδα;
Ήθελα πολύ να συνεχίσω, αλλά κάποια διαφωνία με τον πρόεδρο, με υποχρέωσε σε μία πολύ δύσκολη περίοδο για μένα, λόγω σοβαρού οικογενειακού προβλήματος, να μείνω εκτός ομάδας. Αναγκάστηκα στις 9 Ιουλίου να διακόψω την συνεργασία μου και να αναζητήσω την επόμενη ομάδα μου. Είχα αρκετές προτάσεις και από Α1 Γυναικών, αλλά δεν ανταποκρίνονταν στους στόχους μου.
Στη Φρεαττύδα των Ονείρων
Και πως “σμίξανε” οι δρόμοι σας με του Πορφύρα;
Μου τηλεφώνησε ο κ. Δελαγραμμάτικας και για τα υπόλοιπα φρόντισε το… κάρμα! «Μου λέει σε θέλω… Κάτι που ’ χα ακούσει από τον ίδιο και παλιότερα, όμως αυτή τη φορά πιστεύω ότι ήταν το κατάλληλο timing για να συνεργαστούμε. Ήξερα τι εστί Πορφύρας, οπότε δεν το σκέφτηκα περισσότερο. Όταν πήγα στην ομάδα, δεν γνώριζα πολλές παίκτριες, αλλά αυτό που ένιωσα ήταν πάρα πολύ όμορφο. Ο Πορφύρας είναι χωρίς υπερβολή μια οικογένεια, είναι κοντά στο σπίτι μου και γενικά όλα είναι ακόμη πιο ιδανικά από όσο περίμενα, με όσα εφόδια έχουν τη δυνατότητα. Άλλωστε όπως λέει και το μότο του συλλόγου «Μια φορά αν παίξεις με τον Πορφύρα, έγινες Πορφύρας!»
V.P: Ποιό θεωρείς ότι είναι το… θαυμαστό στοιχείο που ξεχωρίζει τον Πορφύρα από τα υπόλοιπα σωματεία;
«Είναι τόσα πολλά αυτά που κάνουν αυτό το σύλλογο ξεχωριστό και φοβάμαι μην ξεχάσω κάτι και τον αδικήσω! Τι να πω… Πολλές από τις μικρές που έχουμε στην ομάδα, προέρχονται από τα σπλάχνα του Πορφύρα, γίνεται εξαιρετική δουλειά και είμαι πεπεισμένη πως σύντομα θα βγούνε και άλλες ταλαντούχες παίκτριες. Αυτό που με ενθουσιάζει πραγματικά σε αυτά τα κορίτσια, που στην συντριπτική του πλειοψηφία είναι φοιτήτριες ΑΕΙ, είναι το ήθος η συνέπειά τους. Μετά από 18 νίκες σε ισάριθμα φετινά ματς, παραμένουν απόλυτα «προσγειωμένες». Κανένα σημάδια έπαρσης στη συμπεριφορά τους. Είναι πάντα με «το κεφάλι κάτω» και ό,τι και να τους πεις σε «κοιτάνε στα μάτια». Θεωρώ πως όλο αυτό είναι έργο των ανθρώπων του συλλόγου αλλά και των προπονητών, με τους οποίους καθημερινά δουλεύουν σκληρά για να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα.
Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι οι άνθρωποι της ομάδας, παραμένουν σταθεροί και αμετακίνητοι στη φιλοσοφία και το όραμα που έχουν εξαρχής. Κύριο μέλημα του συλλόγου είναι η διάκριση, η οποία όμως θα έρθει μέσα από πνεύμα συνεργασίας, σεβασμού στο αθλητικό ιδεώδες, πειθαρχίας και ήθους. Για αυτό είμαι σίγουρη πως πέρα από τις μέχρι τώρα επιτυχίες, το μέλλον ανήκει στον Πορφύρα. Πέρα από τη «βιτρίνα» του, τη γυναικεία ομάδα, έχει ως προτεραιότητα να «βγάζει» από… κάτω περισσότερες αθλήτριες και να αξιοποιεί με τον καλύτερο τρόπο τη δεξαμενή των Ακαδημιών. Με 12 τμήματα και 9 ομάδες υποδομών σήμερα, βλέπεις πως όλα είναι μελετημένα και σχεδιασμένα με πίστη και υπομονή. Από τα «Πορφυαράκια» μέχρι τα τμήματα εκείνα, που πέρα από το όνομα… αντλούν και έμπνευση από τις 7 Μούσες, όπως Κλειώ, Θάλεια, Τερψιχόρη κ.α. Γιατί σε αυτό το σύλλογο πάνω από όλα είναι το παιδί και η ομάδα!
Και εμείς όμως οι παίκτριες βοηθάμε σε αυτό όσο μπορούμε περισσότερο… Για αυτό και χάρηκα πολύ με την πρόσφατη κατάκτηση του τίτλου της ΕΣΠΕΔΑ από τις Κορασίδες Δ’ και πιστεύω πως σύντομα θα ακολουθήσουν και νέες διακρίσεις»
V.P: Σε αυτές υποθέτω περιλαμβάνεται η δική σας άνοδος ή η ιστορική πρόκριση στις «4» του Κυπέλλου;
«Ας μην κρυβόμαστε, στόχος μας φέτος είναι η άνοδος και για αυτό το λόγο επέλεξα τον Πορφύρα. Γιατί οι στόχοι του συλλόγου συμβαδίζουν με τις δικές μου αγωνιστικές φιλοδοξίες, τόσο σε πρωτάθλημα, όσο και στο Κύπελλο. Κοιτάμε όμως παιχνίδι με παιχνίδι ξεχωριστά τι κάνουμε και περιμένουμε στο τέλος για να κάνουμε… ταμείο. Θέλουμε να δώσουμε το παρών στα αρχικά μπαράζ, διαδικασία δύσκολη, όπως την έζησα και πέρυσι, και αν φτάσουμε στα επόμενα πιστεύω πως θα έχουμε λιγότερο άγχος.
Δοθείσης ευκαιρίας πάντως θα ήθελα να πω, ότι το σύστημα των μπαράζ ανόδου, που ίσχυε πέρυσι και ισχύει και φέτος, για μένα αλλά και πολλές άλλες αθλήτριες, δεν είναι και το πιο δίκαιο. Κακώς υπάρχει διαφορετική διαδικασία για τον Βορρά και το Νότο. Έτσι σίγουρα θα αδικηθεί κάποιος… Εξάλλου με το σύστημα αυτό δεν εξασφαλίζει την άνοδο η καλύτερη ομάδα, αλλά η ομάδα που θα παίξει καλύτερα σε εκείνο το τριήμερο των μπαράζ. Και ο πρώτος σε σχέση με τον δεύτερο δεν έχει κανένα πλεονέκτημα. Ποιο είναι τότε το νόημα ενός ολοκλήρου πρωταθλήματος, των προσπαθειών μιας ολόκληρης χρονιάς για να κατακτήσεις την κορυφή;
V.P: Για την ώρα πάντως με «18 στα 18» και αήττητες είστε σε σωστό δρόμο…Έτυχε ή πέτυχε; Και πόσο εύκολο είναι κάτι τέτοιο;
Το ότι είμαστε αήττητες σε πρωτάθλημα και Κύπελλο συνιστά ασφαλώς μία σπουδαία επιτυχία! Τίποτα στον αθλητισμό δεν είναι τυχαίο… Όλα είναι αποτέλεσμα της συστηματικής δουλειάς που γίνεται από την αρχή της σεζόν και στο καλό κλίμα που έχουμε. Πρέπει να είσαι πολύ συγκεντρωμένος, να προπονείσαι σκληρά- έχουμε αρκετό καιρό να πάρουμε ρεπό- αλλά όλα γίνονται με έναν στόχο και για αυτό κοιτάμε να κερδίζουμε το κάθε παιχνίδι. Το… μαγικό όμως είναι ότι εμείς οι ίδιες οι αθλήτριες αισθανόμαστε, αλλά το περνάμε και στην κερκίδα, πως η μια συμπληρώνει την άλλη. Δηλαδή δεν μας επηρεάζει αν κάποια κοπέλα δεν βρεθεί σε καλή ημέρα, γιατί θα παίξει κάποια άλλη ακόμη πιο καλά και δεν θα φανεί, θα καλύψει το όποιο κενό…
V.P: Η νίκη πάντως επί της Ηλιούπολης, κόντρα σε ομάδα μιας κατηγορίας πάνω από εσάς, πέρα από έκπληξη στο Κύπελλο δημιούργησε μάλλον και υψηλές προσδοκίες για τη συνέχεια…
«Έτσι είναι και θα προσπαθήσουμε να φανούμε αντάξιες των προσδοκιών. Με την Ηλιούπολη μπήκαμε να κάνουμε το παιχνίδι μας, χωρίς άγχος και περιμέναμε ό,τι καλύτερο. Ήθελα πολύ να κληρωθούμε με την Ηλιούπολη, γιατί πίστευα πως ήταν μία βατή ομάδα σε σχέση με τις υπόλοιπες και όπως αποδείχθηκε παίξαμε καλά και μας άξιζε η πρόκριση».
V.P: Δεδομένου ότι πέρυσι ως αθλήτρια της Θέτιδας απέκλεισες με 3-1 τον Πορφύρα στα προημιτελικά του Κυπέλλου, θα έλεγες ότι «χρωστούσες» φέτος αυτήν την πρόκριση στην ομάδα σου;
«Λέτε (γελάει); Και νομίζω πως και τα δύο ματς πρέπει να έγιναν σχεδόν την ίδια μέρα, αρχές Φεβρουαρίου! Ναι, είναι λίγο περίεργο που πέρυσι απέκλεισα τον Πορφύρα και τώρα παίζω για αυτόν, αλλά συνάμα χαίρομαι πάρα πολύ γιατί ξέρω ότι με όποια φανέλα κι αν αγωνίζομαι, παλεύω για το καλύτερο της ομάδας μου. Και το ίδιο φυσικά θα κάνουμε και την Τετάρτη στο “Π. Σαλπέας” (15/2, 20.30) με το Μαρκόπουλο με τη βοήθεια του κόσμου μας, ο οποίος μας έχει βοηθήσει τα μέγιστα στη φετινή μας πορεία και περιμένουμε τη στήριξή του σε ένα ιστορικό ματς».
V.P: Μετά την Ηλιούπολη, επόμενος αντίπαλος από Α1 το Μαρκόπουλο! Αλήθεια, ονειρεύεσαι την 4άδα;
«Πιστεύω ότι μπορούμε να φτάσουμε στο φάιναλ φορ! Δεν εξετάζω ανάμεσα σε Ηλιούπολη και Μαρκόπουλο, ποιος είναι καλύτερος. Κοιτάω αποκλειστικά την ομάδα μου και πιστεύω, πως αν πιάσουμε την απόδοση που μπορούμε, δεν έχουμε να φοβηθούμε κανέναν, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση του θεσμού».
Το… Αρνί και ο Μικρός Πρίγκηπας!
V.P: Ποιό τραγούδι θα έλεγες πως σε χαρακτηρίζει ως άνθρωπο;
«Όχι ότι με χαρακτηρίζει, απλά αυτή την περίοδο «Το Κύμα» από τις «Μέλισσες» είναι από τα αγαπημένα μου.
V.P: Θα έλεγες ότι εκ φύσεως είσαι ευαίσθητη ως χαρακτήρας; Εξ’ ού και το παρατσούκλι σου… «αρνί»;
«Άννα-Αννούλα-Αρνούλα… Αρνί! Η φίλη μου η Σαγάνη μου το κόλλησε (γελάει…) και μου’ μεινε! Η αλήθεια είναι πως στεναχωριέμαι πάρα πολύ όταν βλέπω μοναχικούς ανθρώπους στο δρόμο…Δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους που έχουν ανάγκη… Και ζώα όμως… Τα αγαπώ! Όσοι με ξέρουνε με κοροϊδεύουνε για την ευαισθησία που έχω. Έχω σώσει πάρα πολλά! Μια φορά είχα βρει 5 κουτάβια και 2 μικρά γατάκια και τα μάζεψα όλα σπίτι μου. Σιγά σιγά βρήκαμε και τα δώσαμε… Αλλά αν θα δω ένα ζώο που υποφέρει η είναι αδέσποτο θα το πάρω, θα το φροντίσω και αν χρειάζεται μεγαλύτερη βοήθεια θα το πάω στον κτηνίατρο.
V.P: Όταν βρίσκεται στη ρουτίνα της καθημερινότητας υπάρχει κάτι που προσθέτει λίγη… μαγεία στη ζωή σου και μπορεί να την αλλάξει;
«Πριν από δύο χρόνια απέκτησα ένα ανιψάκι… Έκτοτε νομίζω ότι είμαστε ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλον. Τον αγαπώ περισσότερο κι απ’ τη… μάνα του και πραγματικά μπορώ να δώσω και τη ζωή μου για αυτόν! Να φανταστείς ότι δεν θέλω δικό μου παιδί, θέλω… αυτόν (γελάει ξανά). Παίζουμε μαζί, ζωγραφίζουμε, πάμε βόλτες… κάνουμε τα πάντα και η αδικία είναι πως η αδερφή μου κάνει παρατηρήσεις περισσότερο σε μένα, αντί στον Κωνσταντίνο. Τον δικό μου μικρό Πρίγκιπα…»!
Δείτε στο video την Φωτεινού να μιλάει για τον Πορφύρα
Κωνσταντίνου: «Φωτεινό παράδειγμα ομαδικότητας!»
Λένε πως «καθρέπτης κάθε αθλητή αθλητών είναι το γήπεδο». Και ασφαλώς η γνώμη της πασαδόρου του ΑΣ Ηλιούπολης, Γλυκερίας Κωνσταντίνου, όσο υποκειμενική κι φαίνεται λόγω της πολυετούς φιλίας που συνδέει τη «Γλύκα» με την Φωτεινού, έχει αξία, μιας και αμφότερες βρέθηκαν στο παρελθόν στην ίδια πλευρά του φιλέ, αλλά και στην απέναντι!
«Ως συμπαίκτρια η Άννα (σ.σ Φωτεινού) είναι πάρα πολύ ομαδική. Είναι εκείνη που θα προσπαθήσει να «δέσει» όλη την ομάδα… να την κάνει ένα! Είτε είναι καινούρια στο σύλλογο, είτε ως παλιά αθλήτρια, που θα υποδεχθεί τα νέα κορίτσια και θα προσπαθήσει να τις φέρει όλες κοντά. Είναι πραγματικά σπάνιο αυτό που έχει και το σημαντικότερο είναι πως είναι…έμφυτο. Δεν είναι κάτι «δήθεν», της βγαίνει αβίαστα, είναι στο χαρακτήρα της.
Εξίσου όμως υπέροχη είναι και εκτός γηπέδων. Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια και είναι πολύ φίλη μου, οπότε δεν ξέρω πόσο αντικειμενική μπορώ να είμαι (γελάει). Είναι από τους ανθρώπους που μπορείς να εμπιστευτείς 100% και θα δώσει τα πάντα σε μία σχέση, όποια κι αν είναι αυτή. Όποτε τη χρειαστείς θα σταθεί δίπλα σου, θα σε στηρίξει σε ό,τι πρόβλημα κι αν αντιμετωπίζεις.
Για παράδειγμα, πέρυσι στα μπαράζ ανόδου των Τρικάλων, όταν έπαιζα στον Ηλυσιακό, η Θέτιδα μας απέκλεισε. Τα κορίτσια της Βούλας πανηγύριζαν την άνοδο και μετά οι αποστολές των ομάδων επέστρεψαν στην Αθήνα. Η Άννα, το βράδι εκείνο, αντί να ακολουθήσει τις συμπαίκτριές της στα επινίκια και να γλεντήσει για την επιτυχία της σε κάποιο κέντρο διασκέδασης, ήρθε σπίτι μου να κάτσουμε μαζί και να με παρηγορήσει. Έβλεπες πως η δική μου κατάσταση, επισκίαζε πολύ έντονα τη χαρά της για την άνοδο, για την οποία πάλευε όλο το χρόνο, αλλά λόγω του δικού μου αποκλεισμού, δεν μπορούσε να το χαρεί όπως ήθελε. Αυτό που έκανε για μένα ήταν ανεκτίμητο…»
*Ευχαριστούμε από καρδιάς το υπέροχο “Fairytale” (Ν. Τρυπιά 48, Νέα Φιλαδέλφεια,τηλ. 21 0258 2341) για την άψογη φιλοξενία και συνεργασία που μας πρόσφερε για τις ανάγκες της φωτογράφησης.
*Φωτογραφία: Φοίβος Καρβέλας
