Η δίψα, τα δάκρυα, η χαρά και τα «μπουμπούκια»

Το γυναικείο βόλεϊ στην Ελλάδα είχε πάντα κοινό -ανά διαστήματα φανατικό- και το κατάμεστο ΔΑΚ Γλυφάδας το διήμερο του Κυπέλλου γυναικών που μας πέρασε ήταν μια ακόμα καλή απόδειξη.

Η δίψα

Ο Ολυμπιακός για 7^η σερί χρονιά διατήρησε τα σκήπτρα στο Κύπελλο Ελλάδας. Όσο οι «ερυθρόλευκες» έχουν τέτοιο ελληνικό κορμό και τέτοια ταυτότητα στην ομάδα δεν θα χάνουν τίτλο. Η Ευρώπη είναι φανερό ότι έχει δώσει άλλη αυτοπεποίθηση και περισσότερες εμπειρίες στην ομάδα του Μπράνκο Κοβάτσεβιτς.

Όμως δεν μπορώ να μη σταθώ στην παρουσία της Αρέτας Κονόμι στο τάραφλεξ. Η λίμπερο του Ολυμπιακού ήταν συγκλονιστική και προσωπικά μακράν η κορυφαία του τελικού μαζί με τη Στέλλα Χριστοδούλου. Αν κάποιος δεν είχε δει τον τελικό και έβλεπε το πάθος της από ένα και μόνο φωτογραφικό κλικ θα της έδινε τη διάκριση της MVP για το… γαμώτο που λέμε! Λαμπρούση και Γιώτα… απλά «πύργοι» του οικοδομήματος.

Τα δάκρυα

Ο Παναθηναϊκός φέτος μετά από χρόνια επέλεξε να έχει τρεις ξένες στο ρόστερ του και αυτό από μόνο του ανέβασε τον πήχη των προσδοκιών. Τα ποσά που δαπανήθηκαν -και δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητα- δεν αντιστοιχούν στα «δείγματα γραφής» των ξένων που αποκτήθηκαν. Η Γερμανίδα ακραία, Φρανσίσκα Πολ είναι φάντασμα του εαυτού της συγκριτικά με τις περσινές της εμφανίσεις στη Μπουντεσλίγκα, η Καναδέζα Ρίτσι είναι εκτός κλίματος και αν δεν αλλάξει κάτι δραστικά μόνο ως φίλη της Φιλντ θα την θυμούνται στον Παναθηναϊκό. Η ομάδα «χτίστηκε» χωρίς «εγκέφαλο» δηλαδή βασική πασαδόρο ενώ αξίζουν συγχαρητήρια στη Χρυσομάλλη που έχει σταθεί αξιοπρεπώς. Οι Ελληνίδες της ομάδας μπορούν να δώσουν σίγουρα περισσότερα από την εικόνα του ντέρμπι αφού είναι πασιφανές ότι οι ξένες δε… νιώθουν.

Όμως κι εδώ θα σταθώ σε μια συγκεκριμένη εικόνα… την οποία δεν κατέγραψε ο φωτογραφικός φακός και ας μην θεωρηθεί ως άλλοθι σε παίκτρια αφού όποιος έχει παίξει βόλεϊ ξέρει ότι ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, όπως και ότι η ατομική διάκριση χωρίς την ομαδική συνεισφορά θεωρείται εκ του αποτελέσματος ως μηδέν εις το πηλικό. Θα σταθώ στο κλάμα της Ρόγκα μετά τη λήξη του δεύτερου ημιτελικού. Η λίμπερο των «πρασίνων» το μόνο που δεν έκανε -και αυτό γιατί δεν επιτρέπεται- ήταν  να καρφώσει κόντρα στον Ολυμπιακό. Τους μισούς παλμούς της να είχε συνολικά ο Παναθηναϊκός και τότε απλά θα αναφερόμασταν σε “ντέρμπι ημιτελικού” και όχι σε “αποκλεισμό με κάτω τα χέρια” για ένα εκ των ιστορικότερων τμήμα του αθηναϊκού συλλόγου.

Η χαρά 

Χάρμα οφθαλμών ο φετινός Πανναξιακός, δικαίως φιναλίστ και με την καλύτερη κερκίδα του Final-4! Μπλουζάκια, κασκολάκια ειδικά φτιαγμένα για τον θεσμό, στήριξη στην ομάδα και χειροκρότημα στη νίκη και την ήττα. Θύμισε κάτι από τις μετακινήσεις ομάδων της Περιφέρειας στην Ιταλία, εκεί που οι περισσότερες ομάδες έχουν τέτοιου είδους φίλαθλο κοινό.

Ο ΠΑΟΝ είναι ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης, το φανερώνουν οι αντιδράσεις των αθλητριών, οι πανηγυρισμοί κάθε φάσης και το «κυνηγί» κάθε πόντου. Η Κακουράτου μεγάλο «μαμούνι» λίμπερο, η Ζακχαίου το «next big thing», η Οικονομίδου σταθερός «πύργος», η Τοτσίδου είναι captain, η Δρακουλίδου εξελίξιμη ενώ οι επιλογές των ξένων αποδεικνύονται εξαιρετικές! Παράλληλα, ο “καπετάν” Ρούσης απελευθερωμένος από την πίεση -που υπήρχε αναμφίβολα στον Παναθηναϊκό τα προηγούμενα χρόνια- δεν απολαμβάνει μόνο την ομάδα του μέσα στο γήπεδο αλλά και ο ίδιος είναι απολαυστικός στις αντιδράσεις του και στη συμπεριφορά του.

Τα «μπουμπούκια»

Photo: Α.Ο Μαρκοπούλου – Volleyball Team

Μνεία όμως πρέπει να γίνει και στην ομάδα του Α.Ο Μαρκοπούλου, που στη σύνθεσή της έχει αθλήτριες με μεγάλη προοπτική και μαέστρο τον Γιάννη Νικολάκη. Δεν είναι εύκολο για έναν προπονητή πρωταθλητισμού και τίτλων αυτό το εγχείρημα και όταν από την πρώτη χρονιά η ομάδα καταφέρνει να επιστρέψει σε Final4, αυτό και μόνο συνιστά επιτυχία.

Όμως και πάλι εγώ θα σταθώ σε μια εικόνα την παραμονή του Κυπέλλου στην προπόνηση του ΑΟΜ, τα δάκρυα και οι αγκαλιές των αθλητριών του Μαρκόπουλου στη συμπαίκτριά τους Κλέιν Πούλι. «Εγώ θα κλαίω την ώρα του αγώνα αλλά έχω εμπιστοσύνη στα κορίτσια» ήταν τα λόγια της ίδιας που δεν σταμάτησε να χειροκροτά τις προσπάθειες των συναθλητριών της που στην κυριολεξία έπαιξαν και για την ίδια στον πρώτο ημιτελικό (στην ένθετη φωτό διακρίνεται στον πάγκο)!

ΥΓ. Μακάρι η σκυτάλη που δίνεται τώρα στη Θεσσαλονίκη να αποδειχτεί τόσο πετυχημένη και από πλευράς ατμόσφαιρας.

ΥΓ1. Το βίντεο ρέφερι για πρώτη φορά εφαρμόστηκε άψογα και αυτό -πέραν της ΕΡΤ που το υλοποιήσε- είναι επιτυχία του Βασίλη Ράπτη και των συνεργατών του που εξήγησαν στο έπακρο την εφαρμογή του στην τεχνική σύσκεψη, η οποία ήταν πιο εμπλουτισμένη ως προς το εύρος των φάσεων που εξέτασε. Σίγουρα έχει ακόμα δρόμο… αλλά να γράφουμε και τα καλά!