Ένα προδιαγεγραμμένο τέλος εποχής στον Π.Α.Ο

Μαύρη σελίδα, ντροπή, σοκ γράφτηκαν επιδερμικά και… πέρασαν αναίμακτα ως προς τη μη δήλωση συμμετοχής της γυναικείας ομάδας βόλεϊ του Παναθηναϊκού στην Α1 γυναικών!

Για την ταμπακιέρα -όμως- θα μιλήσει κάποιος;

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να μην διδάσκεται κανείς από την ιστορία και μάλιστα την πρόσφατη. Ήταν 2011 η χρονιά του πρώτου Πρωτοδικείου για τον Παναθηναϊκό, με τη γυναικεία ομάδα να αποσύρεται από τα ευρωπαϊκά Κύπελλα και να ρίχνει τα στάνταρ της για να σταθεί στα πόδια της στην Α1 κατηγορία από την οποία αγωνιστικά ουδέποτε υποβιβάστηκε.

Τότε και λίγο πριν από το Πρωτοδικείο, οι μέρες στον Ερασιτέχνη ήταν δύσκολες αφού η κριτική ήταν υπαρκτή. Επιπλέον, τα ομαδικά τμήματα είχαν πιστούς φιλάθλους που είχαν ζήσει μεγάλες στιγμές με τις ομάδες βόλεϊ και ήταν αυτοί που ζητούσαν επιτακτικά την «κεφαλήν επί πίνακι» όσων καταχρέωσαν το σύλλογο με τις επιλογές τους. Τότε τους αποκαλούσαν διοίκηση «καρεκλοκένταυρων», «παππούδων» κλπ

Έξι χρόνια μετά η ιστορία επαναλαμβάνεται με οδυνηρότερο τρόπο και η αρχή έγινε από το ιστορικότερο τμήμα του Συλλόγου, το βόλεϊ γυναικών. Κερασάκι στην τούρτα μια διοίκηση Πρωτοδικείου είκοσι ημερών που απλά παρέλαβε κάτι περισσότερο από… καμένη γη με τα χρέη όλο το διάστημα να τρέχουν και ως γνωστόν όσο τα αφήνει κανείς, τόσο μεγαλώνουν. Ωστόσο, δεν είναι σίγουρο αν θα κρατήσει την ίδια στάση και σε άλλα ομαδικά αθλήματα. Τώρα τη διοίκηση των τελευταίων ετών την ανέλαβαν πιο νέα παιδιά –ήταν ένα σχήμα «διοίκησης οπαδών» αφού ξεκίνησε με πρωτοβουλία τους ωστόσο στην πορεία άλλοι διαφώνησαν με αυτό αφού πάντα διοίκηση ασκούν οι… λίγοι, όπως και να έχει ήταν μια διοίκηση με πιο «φρέσκα» μυαλά- που θέλησαν να σώσουν το… καράβι, μάλιστα κάποιοι προτίμησαν να μην έχουν δουλειά!!!

Κι όμως το αποτέλεσμα το ίδιο…

Διδακτική η σύγκριση και παράδειγμα προς αποφυγή για όλους όσοι πιστεύουν ότι μπορούν να ασκήσουν διοίκηση. Δεν μπορούν όλοι! Δεν ξέρουν όλοι! Δεν το έχουν όλοι! Άλλοι έχουν τα δικά τους συμφέροντα, άλλοι δεν έχουν ιδέα, άλλοι πάλι ονειρεύονται τον εαυτό τους σε θέσεις δίπλα στην αγαπημένη τους ομάδα, γνωρίζοντας ότι αν ο Σύλλογος ήταν δυνατός δεν θα πέρναγαν ούτε απ’ έξω.

Κάποιοι θα πουν ότι όλο αυτό έγινε από αγάπη, κάποιοι από ρομαντισμό, κάποιοι δεν ήξεραν, κάποιοι την πάτησαν, η αλήθεια θα ναι πάντα η ίδια σε όλες τις περιπτώσεις… κάποιοι δεν διδάχτηκαν από τα λάθη που οι ίδιοι στηλίτευσαν στο παρελθόν, κάποιοι  χρέωσαν κάτι που δεν ήταν ποτέ δικό τους, κάποιοι «καταχράστηκαν» το όνομα ενός συλλόγου, κάποιοι έβαλαν το «εγώ» τους πάνω από αθλητές, προπονητές, υπαλλήλους, πάνω από οικογενειάρχες των 600 Ευρώ.

Η διοίκηση ήταν αυτή που όφειλε να ελέγχει το μπάτζετ και τα χρήματα, τους στόχους της ομάδας και τις συμφωνίες αφού υπέγραφε. Είναι απορίας άξιο ακόμα και στη μέση της σεζόν υπήρχε χρόνος να φύγουν αθλήτριες, να «σωθούν» χρήματα… και δεν έγινε ποτέ. Επιλογές μέτριες, χρήματα σε υπερεκτιμημένες ξένες όπως της Καναδέζας Ρίτσι που μόνο το συμβόλαιό της πάτησε τα 50.000 Ευρώ και φυσικά όπως και των άλλων αθλητριών το μισό της οφείλεται! Αποτέλεσμα δε να μην αγωνιστεί ο Παναθηναϊκός σε κανένα τελικό μέσα στη σεζόν σε Κύπελλο και Πρωτάθλημα…

Και όλα αυτά σε έναν προγραμματισμό (;) που ακόμα και με ξεχρεωμένες τις οφειλές από ΠΑΕ και ΚΑΕ φαίνεται πως τα χρωστούμενα των ομαδικών τμημάτων που δημιουργήθηκαν είναι πολλά περισσότερα μαζί με τους απλήρωτους διακανονισμούς και όλα τα συναφή. Διότι σε αυτά τα ποσά… -δεν υπολογίζει κάποιος που δεν ξέρει- τα χρωστούμενα στους υπαλλήλους του Συλλόγου, τους οποίους κάποιοι προτίμησαν να τους τα εκτοξεύσουν από 5 μέχρι 10 και 13 μηνιάτικα! Και αυτή είναι ακόμα μεγαλύτερη ντροπή…

ΥΓ1. Το στοίχημα στον Παναθηναϊκό δεν είναι το αν θα ξανασηκωθεί αλλά αν θέλει να «καθαρίσει» στην επόμενη μέρα. Ουσιαστικά χάθηκαν από το 2013 κι έπειτα τέσσερα χρόνια μη εξυγίανσης και το restart τη δεδομένη στιγμή δεν είναι καν επιλογή, είναι προδιαγεγραμμένη εξέλιξη…

ΥΓ2. Το DNA του τμήματος βόλεϊ γυναικών είχε χαθεί εδώ και καιρό ενώ χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι από το 2013 και μετά η διοίκηση δεν ήθελε να ακούει καν να μπει στο τμήμα η απόλυτη σημαία του, Ρούξι Ντουμιτρέσκου! Ούτε καν συμβουλευτικά…   

ΥΓ3. Ουδείς διαφώνησε ότι κάθε άθλημα έχει τη χάρη του, αλλά όταν επιλέχτηκε να δοθεί βάρος σε τμήματα όπως το χόκεϊ επί χόρτου ή τα E-sports, αδιαφορώντας ή αφήνοντας στην τύχη τους τα βασικά τμήματα που παραδοσιακά έφερναν τίτλους, τότε το τέλος τους ήταν μαθηματικά βέβαιο. Μακάρι αυτό να μην έγινε επί τούτου ώστε να επέλθει η διάλυση στα βαριά χαρτιά γιατί ως γνωστόν οι “μικροί” τέτοιες ευκαιρίες περιμένουν για να φανούν “μεγάλοι”…

ΥΓ4. Ο Πανναξιακός την ύστατη ώρα δήλωσε συμμετοχή και αυτό είναι ευχάριστο αλλά δεν αρκεί. Το ζητούμενο είναι η δημιουργία συνόλου και μάλιστα σχετικά ανταγωνιστικού, καθότι αυτή τη στιγμή μιλάμε για ένα πρωτάθλημα “ο Ολυμπιακός και οι άλλοι” αφού οι “ερυθρόλευκες” βρίσκονται από τώρα στη θέση του αναμφισβήτητου φαβορί στην κατάκτηση των εγχώριων τίτλων.