«Θα τραγουδάω τον Εθνικό ύμνο και θα κλαίω»

Τις τελευταίες μέρες το ελληνικό βόλεϊ βούρκωσε από την ατυχία του Άκη Ασπιώτη και ο ίδιος ξεκαθαρίζει πως τα δικά του δάκρυα θα είναι φορώντας το Εθνόσημο και ακούγοντας τον Εθνικό ύμνο. Ο 23χρονος Κερκυραίος δεν τα βάζει κάτω και ετοιμάζεται για τον προσωπικό του, τεράστιο Γολγοθά.

«Αν δεν είχε δυσκολίες η ζωή, τότε δεν θα είχε νόημα να προσπαθούμε για αυτήν». Αυτή η κουβέντα, που του είχε πει ένας δικός του άνθρωπος λίγο μετά τον πρώτο σοβαρό τραυματισμό του, είχε εξελιχθεί στο αγαπημένο μότο του Άκη Ασπιώτη. Για ένα παιδί το οποίο ποτέ η ζωή του δεν έμοιαζε σαν δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα, οι ατυχίες κι οι δυσκολίες ήταν πάντα μέρος του παιχνιδιού.
Κι όπως βγήκε νικητής την προηγούμενη διετία από τις δύο επεμβάσεις σε πόδι και μέση, έτσι και τώρα ο 23άχρονος Κερκυραίος δηλώνει αποφασισμένος να ξεπεράσει και το νέο κακό που τον βρήκε.

Αν και παραδέχεται ότι λίγο μετά τον σοκαριστικό τραυματισμό του το βράδυ της Παρασκευής (υπέστη ρήξη χιαστού, έσω πλαγίου και δύο οστικά οιδήματα) λύγισε και για κάποιες στιγμές άφησε τους δαίμονες του να τον νικήσουν, τα απίστευτα μηνύματα συμπαράστασης και αγάπης που εισέπραξε απ’ όλο τον κόσμο του έδωσαν τη δύναμη και το κουράγιο να δηλώσει: «Όχι ρε, δεν θα τα παρατήσω και θα επιστρέψω εκεί όπου ονειρεύομαι ότι μπορώ να φτάσω. Κι όταν με αξιώσει ο Θεός να φορέσω ξανά τη φανέλα με το Εθνόσημο θα τραγουδάω τον Εθνικό ύμνο και θα κλαίω».

Λίγες ώρες μετά την επιβεβαίωση της σοβαρότητας τους τραυματισμού του ο Άκης άφησε το Βραχάτι και βρέθηκε στην Αθήνα, δίπλα στην αγαπημένη του Χριστίνα Καζάζη (κι όμως με τέτοιο επίθετο δεν έχει καμία σχέση με το βόλεϊ). «Μαζί με την οικογένεια μου, η Χριστίνα με στήριξε ψυχολογικά και δεν ντρέπομαι να το πω και οικονομικά την προηγούμενη διετία όταν είχα ξεπεράσει το πρόβλημα με το κάταγμα κόπωσης και προέκυψε ο τραυματισμός στη μέση», εξηγεί (και εξυμνεί) ο ίδιος για την σύντροφο του ενώ περιμένουν από αύριο να μάθουν την ημέρα που θα μπουν στο χειρουργείο. «Όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο», λέει με αποφασιστικότητα και όταν του ζητάμε να φέρει στο μυαλό του την καταραμένη εκείνη τη στιγμή ξεφυσάει για λίγο και μας καθηλώνει.

«Έκανα κάτι που έκανα πολύ συχνά λόγω της θέσης που αγωνίζομαι. Επειδή η πάσα ήταν λίγο πιο μέσα προς το φιλέ, έκοψα το άλμα μου για να μην περάσω στο απέναντι γήπεδο και πατήσω σε αντίπαλο. Πέφτοντας κατάλαβα ότι κάτι είχε γίνει… ‘Μάλλον διάστρεμμα’, είπα από μέσα μου, χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει ότι έχει γυρίσει το γόνατο μου. Το μετά, δεν θέλω να το θυμάμαι… Ο πόνος που ένιωσα ήταν φρικτός και πίστεψα ότι όλα τελείωσαν».

Ακούγοντας τον να περιγράφει καρέ, καρέ το χρονικό του τραυματισμού του αυτό που προκάλεσε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η καθαρότητα και η ηρεμία της φωνής του. «Έχοντας περάσει όλες αυτές τις δυσκολίες την τελευταία διετία είχα φτάσει στο σημείο να ευχαριστώ τον Θεό κάθε μέρα που τελείωνε η προπόνηση κι εγώ ήμουν υγιής. Τον ευχαριστούσα που ένιωθα ικανός και δυνατός για να φτάσω εκεί όπου πιστεύω ότι μπορούσα… Αυτή ήταν η χαρά μου και παρακαλούσα να τελειώσει η σεζόν και να είμαι υγιής. Όταν άρχισε ο πόνος όμως λύγισα κι εκεί φώναξα ‘γιατί’. Για κάποια λεπτά όλα είχαν τελειώσει κι από το μυαλό μου πέρασαν εκατομμύρια σκέψεις. Ναι εκεί δεν άντεξα και είπα ‘τέλος δεν αντέχω άλλο. Έχω κουραστεί να προσπαθώ και πάντα να συμβαίνει κάτι. Σαν να μου λέει κάποιος ότι πρέπει να το σταματήσω’».

Κι όμως όσο περνούσε η ώρα κι ο πόνος μεγάλωνε, τόσο μεγάλωνε κι η αποφασιστικότητα του για τη νέα επιστροφή. «Από τα 16 μου που ξεκίνησα την καριέρα μου δεν βρήκα τίποτα έτοιμο. Μέχρι τα 20 είχα να ξεπεράσω δυσκολίες που είχαν να κάνουν με το αγωνιστικό. Τα τελευταία τρία χρόνια τα εμπόδια είναι διαφορετικά. Όμως στις δυσκολίες είμαι συνηθισμένος και δεν θα τα παρατήσω», λέει χωρίς να αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης και συμπληρώνει: «Από την αρχή της καριέρας μου με έχει στηρίξει η οικογένεια μου με φοβερές θυσίες ενώ έχω στο πλευρό μου και την Χριστίνα. Όμως αυτό που συνέβη από το βράδυ της Παρασκευής και μετά ειλικρινά δεν το περίμενα με τίποτα και με έκανε να θέλω ακόμη περισσότερο να ξεπεράσω κι αυτό το εμπόδιο. Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ομάδα μου τον Παμβοχαϊκό που είναι στο πλευρό μου από την πρώτη στιγμή, στους συμπαίκτες μου, στον φυσιοθεραπευτή μας Βασίλη Παπαχρήστου, στα παιδιά από τον ΠΑΣΑΠ και στον προπονητή της Εθνικής κ. Δρίκο αλλά κυρίως σε όλο τον κόσμο του βόλεϊ και όχι μόνο, για τα απίστευτα μηνύματα συμπαράστασης και αγάπης που μου έχουν στείλει. Είναι πραγματικά συγκλονιστικό αυτό που έχω εισπράξει και τους ευχαριστώ από την ψυχή μου».

Κι όλο αυτό το κύμα αγάπης τον έχει οπλίσει ξανά με την αποφασιστικότητα που του επέτρεψε να ανέβει με επιτυχία τον προηγούμενο Γολγοθά. «Όχι ρε δεν θα τα παρατήσω. Θέλω να γίνω όσο πιο γρήγορα το χειρουργείο και να ξεκινήσω την αποθεραπεία μου για να είμαι έτοιμος την επόμενη σεζόν», τονίζει και μας κάνει να βουρκώσουμε πάλι με την τελευταία του ατάκα: «Θέλω να γυρίσω και να φτάσω ξανά ψηλά. Μου έχει λείψει πάρα πολύ η Εθνική ομάδα και ειλικρινά όταν φορέσω ξανά την φανέλα με το εθνόσημο θα τραγουδάω τον εθνικό μας ύμνο και θα κλαίω. Θα κλαίω από χαρά».

Κι εμείς μαζί Άκη… Θα κλαίμε από χαρά και περηφάνια γιατί πάλι θα τους έχεις διαψεύσει όλους.

ΠΗΓΗ: Sportsfeed