«Έτοιμη να στηρίξω την απόφασή μου»

Δύο μήνες έπειτα από το τις μοναδικές εμπειρίες που μας περιέγραψε η “πρωτάρα” η Λαμπρινή Κωνσταντινίδου στο Πανεπιστήμιο και στην ομάδα του West Virginia των ΗΠΑ, ένα τηλεφώνημα έφερε τα πάνω-κάτω στη ζωή της διεθνούς πασαδόρου, που για χάρη της προπονήτριάς της αποφάσισε να τα κάνει όλα… Τέξας, να «κόψει» το βόλεϊ για τρεις μήνες και να αρχίσει μία νέα καριέρα στο μπιτς βόλεϊ! Γιατί είναι αλήθεια πως μόνο όσοι ρισκάρουν και είναι αποφασισμένοι για την υπέρβαση, μπορούν να διαπιστώσουν μέχρι πόσο μακριά μπορούν να φτάσουν…

“Ο μέτριος δάσκαλος μιλάει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί. Ο εξαιρετικός δάσκαλος δείχνει. Ο μεγάλος δάσκαλος εμπνέει…”
William Arthur Ward, (1921-1994 , Αμερικανός συγγραφέας αυτοβοήθειας)

“Ήταν 29 Δεκεμβρίου βράδι, όταν ήμουν σπίτι για τις γιορτές και χτύπησε το κινητό μου… Είχα μήνυμα από την προπονήτριά μου Jill Κramer από το πανεπιστήμιο μου, μου ζήτησε να μιλήσουμε επειδή υπήρχε σοβαρός λόγος. Στο τηλέφωνο ακουγόταν πολύ στεναχωρημένη. Μιλούσαμε στο Skype για πολλές ώρες, μου ανακοίνωσε ότι έχει μια καλύτερη πρόταση από το Texas, από το πανεπιστήμιο που σπούδασε και έπαιξε βόλεϊ κι η ίδια. “Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου”, το πρώτο που της είπα ήταν “δεν γυρνάω πίσω με τίποτα”.

 
Η πρόταση που δέχθηκε από το Texas δεν μπορεί να συγκριθεί με του West Virginia είτε λόγω χρημάτων, διότι το Texas ειναι ιδιωτικό πανεπιστήμιο με πολύ υψηλό μπάτζετ, ενώ το άλλο ειναι απλά ένα δημόσιο πανεπιστήμιο. Μου ανακοίνωσε ότι με θέλει πολύ μαζί της, ότι έχει κάνει όλα τα χαρτιά και ότι περιμένει μόνο το δικό μου «ναι» για να με ανακοινώσει στην ομάδα και στο πανεπιστήμιο. Μάλλον όμως δεν είχε καταλάβει πως εγώ εδώ, έχω κάνει μια μεγάλη προσπάθεια προσαρμογής, τόσο όσον αφορά στο βόλεϊ,  όσο και στο σχολείο. Με λίγα λόγια δηλαδή είχα “τακτοποιηθεί”.

Η αδυναμία όμως που της έχω ειναι πολύ μεγάλη καθώς εκείνη ήταν ο λόγος που επέλεξα να έρθω μέχρι εδώ και στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο και θα έκανα τα πάντα για να τελειώσω αυτά τα 4 χρόνια πανεπιστήμιου μαζί της, ποσό μάλλον αν η συνέχεια προδιαγράφονταν ακόμη καλύτερη για το μέλλον μου. Δεν της ανακοίνωσα τίποτα όμως, μέσα μου ένιωθα θυμό επειδή όσες υποσχέσεις και αν μου έδωσε, χάθηκαν μέσα σε μια στιγμή. Το συζήτησα πολύ με τους γονείς μου και το μόνο που μου έλεγαν συνέχεια είναι να κάνω αυτό που με κάνει χαρούμενη.

Γύρισα Αμερική, όλα ήταν πολύ διαφορετικά χωρίς εκείνη και δεν υπερβάλω.
Τα κορίτσια ήξεραν την ιδιαίτερη σχέση που είχα μαζί της και ακόμα πριν έρθω, είχαν στο μυαλό τους ότι μπορεί να αποχωρήσω από την ομάδα και να την ακολουθήσω. Πολλές κοπέλες το σκεφτόντουσαν, αλλά και ακόμα και τώρα το σκέφτονται σοβαρά να φύγουν.

Τους εξήγησα πως είχαν τα πράγματα και όλες με κατάλαβαν. Ξέρεις, δεν ειναι το ίδιο να θέλω να φύγω εγώ, γιατί δεν είμαι χαρούμενη και είμαι μακριά από το σπίτι μου και μια Αμερικανίδα που απλά θέλει να πάει πιο κοντά στο σπίτι της. Είμαι εδώ περίπου 6 εβδομάδες και η προετοιμασία των χαρτιών για το transfer στο TCU ακόμα δεν έχει τελειώσει, ειναι δύσκολο γιατί με το που ανακοίνωσα πως «φεύγω», άπαντες στράφηκαν ενάντια στην απόφασή μου. Ήθελα να είμαι σίγουρη για αυτό που κάνω και για αυτό το προηγούμενο Σαββατοκύριακο η προπονήτριά μου έκανε τα εισιτήρια για να πάω στο Texas να δω το πανεπιστήμιο.

Μια καινούρια οικογένεια

Με το που έφτασα ένιωθα άλλος άνθρωπος ένιωθα ότι άρχιζα να κάνω μια καινούργια οικογένεια. Τα κορίτσια ήταν άψογα μαζί μου, θυμόμασταν μάλιστα η μια την άλλη, γιατί είχαμε παίξει αντίπαλες στο πρωτάθλημα. Το πανεπιστήμιο ειναι πανέμορφο και το πιο σημαντικό είναι πως όλα ειναι κοντά. Δεν χρειάζεσαι κανένα μεταφορικό μέσο, όπου θες πας μόνο με τα πόδια.

Ο καιρός εκεί ειναι πολύ καλός και φτάνει περίπου τους  30 βαθμούς Κελσίου, για αυτό τον λόγο εκτός από την σάλα τα κορίτσια αγωνίζονται και στο μπιτς βόλεϊ. Όσο ήμουν εκεί κατάφερα να κάνω δυο προπονήσεις, μια σάλα και μια μπιτς και ήταν απίστευτα. Είχα ξεχάσει πραγματικά ποσό μου είχε λείψει ο ήλιος, αλλά και η προπόνηση της Jill. Δεν ήθελα να γυρίσω πίσω, όμως έπρεπε για να τελειώσω το σχολείο και τον Μάιο να μπορέσω να πάω.

Γύρισα πίσω και ήμουν τόσο αποφασισμένη και χαρούμενη που ανακοίνωσα την τελική μου απόφαση στην διοίκηση, και μετά από μια μέρα πήρα την έγκριση για να φύγω. Ήμουν τόσο χαρούμενη γιατί το κατάφερα μόνη μου. Όμως υπήρχε ένα τελευταίο εμπόδιο ακόμη, που δεν μπορούσα να το λύσω. Το TCU και το West Virginia ειναι στο ίδιο πρωτάθλημα, κάτι που σημαίνει ότι με άφησαν να πάω στο Τexas, υπό την προϋπόθεση να μείνω έναν χρόνο εκτός αγωνιστικών υποχρεώσεων στη σάλα. Αυτό γίνεται, γιατί τον επόμενο χρόνο θα βρεθώ αντιμέτωπη με τα κορίτσια που έπαιζα τόσο καιρό, και ειναι άσχημο για αυτές αλλά και για μένα.
Με ενόχλησε πολύ, άλλα η γνώμη μου έχει παραμείνει η ίδια, θα μπορώ να προπονούμαι κανονικά με την ομάδα, απλά για τους τρεις μήνες μου ειναι τα παιχνίδια δεν θα μπορώ να συμμετέχω στους αγώνες.

Μέσα στην ατυχία μου όμως, στο TCU υπάρχει πρωτάθλημα μπιτς βόλεϊ, θα μπορώ να προπονούμαι και στα δυο και εάν θέλω και είμαι σε καλό αθλητικό επίπεδο να συμμετέχω στους αγώνες μπιτς βόλεϊ. Αυτό μου έδωσε περισσότερο θάρρος να στηρίξω ακόμα περισσότερο την απόφαση μου. Θέλω πολύ να το κάνω, ειναι κάτι το διαφορετικό για εμένα και κάποιο άτομο που ξέρει καλά από μπιτς βόλεϊ και το αγαπάω πολύ, μου είπε ότι το μπιτς θα με βοηθήσει απίστευτα στην σάλα.

Θάρρος μου έδωσε επίσης και το γεγονός, ότι θα μπορώ να αγωνίζομαι με το νούμερο που αγαπώ, το 11 και δεν το είχα αυτόν τον χρόνο, ειναι το νούμερο που είχε και η προπονήτριά μου όταν έπαιζε σε αυτό το πανεπιστήμιο, οπότε θα έχει μια ξεχωριστή αφιέρωση. Αυτό σημαίνει πως μέσα στα αποδυτήρια, στο ντουλάπι μου θα ειναι κορνιζαρισμένη μία, δεύτερη, ίδια φανέλα με τις υπογραφές τον αθλητριών που πέρασαν από την ομάδα και είχαν το Νο 11. Και επειδή, πριν από μένα, φορούσε το ίδιο και η προπονήτριά μου, σίγουρα θα υπάρχει κάποια ξεχωριστή αφιέρωσή της για εμένα.

Τώρα βρίσκομαι στο σημείο των προπονήσεων, αλλά και του «τρελού» διαβάσματος, γιατί θέλω να φύγω έχοντας καλούς βαθμούς, αφού δεν θα’ θελα να αφήσω άσχημες εντυπώσεις στο πανεπιστήμιο αυτό, μιας και ό,τι και να έγινε, για μένα θα’ ναι πάντα η αφετηρία αυτού του ονείρου. Είμαι έτοιμη να στηρίξω την απόφαση μου, όσα εμπόδια και αν έρθουν. Εξάλλου λόγω αυτής της αλλαγής, έμαθα πολλά και κυρίως ότι δεν πρέπει να σταματάς να κυνηγάς τα όνειρα σου, όσο μακριά και αν φτάσουν…”