Άμαραλ Ντάντε: Ένα «respect» στον απόλυτο «αντιστάρ» του φιλέ!

Είναι κάποιες στιγμές που τα βιώματα και τα συναισθήματα δύσκολα αποτυπώνονται, πολλώ δε μάλλον όταν αυτά αφορούν αθλητικές προσωπικότητες τέτοιου βεληνεκούς που πέρασαν και άφησαν το αποτύπωμά τους ανεξήτιλο.

Μια τέτοια προσωπικότητα που “κρέμασε” πριν λίγες ημέρες τη φανέλα ήταν και είναι ο Άμαραλ Ντάντε, ο οποίος το καλοκαίρι του 2005 ως από μηχανής θεός ή καλύτερα ως «θεός του βόλεϊ» προσγειώθηκε στην Ελλάδα για λογαριασμό του Παναθηναϊκού του Βλάσση Σταθοκωστόπουλου που για την αγάπη του για το βόλεϊ και το Τριφύλλι είχε ολοκληρώσει μια τεράστια μεταγραφή για τα βολεϊκά δεδομένα!

«Φίλε μου… φίλε μου»… τον άκουγες πάντα να λέει σε γνωστούς και αγνώστους που τον πλησίαζαν να «αγγίξουν» λίγη από τη λάμψη του και να… προσγειωθούν απότομα από την ταπεινότητα του χαρακτήρα του!

Ο απόλυτος αντιστάρ του φιλέ, ένας Βραζιλιάνος διαφορετικός από τους άλλους, ένα «παιδί» που δεν έδειχνε ποτέ να επηρεάζεται από τις καταστάσεις. Μετρημένος στις νίκες, μετρημένος στις ήττες.

Επαγγελματίας από τους λίγους… πάντα με το αφοπλιστικό χαμόγελο και την υπομονή. Ποδοσφαιράκι πριν το ζέσταμα και βόλεϊ… αυτό είναι η ζωή του! Γνήσιος εραστής του φιλέ και λάτρης της καλής ζωής.

Του άρεσε να τον… υποτιμούν γιατί αποτελούσε κίνητρο για να «απαντήσει». Εξάλλου πολλοί ήταν εκείνοι που τον ξέγραψαν όταν πέρυσι είπε το «ναι» στον ΠΑΟΚ. Για τον Άμαραλ ήταν κι αυτό ακόμα ένα ταξίδι, ήρθε, έπαιξε και έφυγε πρωταθλητής… αθόρυβα! Αυτή ήταν και είναι η φιλοσοφία του, έτσι πορεύτηκε και γι αυτό θα μείνει στις καρδιές όλων ως ο πιο γήινος σταρ που πέρασε από το άθλημα!

Ευλογημένοι που τον γνωρίσαμε, που τον ζήσαμε, που έχουμε να διηγηθούμε ιστορίες. Ο Ντάντε εκείνη την εποχή έδειξε το δρόμο… αυτόν του ήθους, του επαγγελματισμού και της μεγάλης αγάπης για το βόλεϊ. Τι κρίμα που δεν καταφέραμε λίγη από τη μαγική του λάμψη να τη μεταλαμπαδεύσουμε…

Υγ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν μια φωτογράφιση περιοδικού είχε καθυστερήσει και εκείνος γυρνούσε και μου έδειχνε το ρολόι να μην αργήσει στην προπόνηση! Είχα αλλάξει δέκα χρώματα… όχι από φόβο αλλά από σεβασμό, αυτόν που εξέπεμπε ο Ντάντε!

Υγ1. Θα γυρίσει στη φάρμα του, στο ησυχαστήριό του και παράλληλα θα βοηθήσει φτωχά παιδιά και όχι μόνο… προσθέτω εγώ, γιατί οι μεγαλύτεροι αγώνες για τον ίδιο ως πατέρα έχουν δοθεί από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε στη χώρα μας ο μικρός Αντόνιο και είναι αγώνες πρωταθλητισμού και γενναιότητας. Δάκρυα δεν είδαμε ποτέ από το χαμογελαστό «παιδί»…