Τη ζοφερή εικόνα που βιώνουν οι περισσότερες Ελληνίδες αθλήτριες, λόγω της ασυνέπειας κάποιων παραγόντων των ομάδων, περιγράφει με επιστολή της προς τον ΠΑ.Σ.Α.Π. η πρώην άσος του ΓΣ Ηλιούπολης, Άννα Σαλούστρου, που μες στην απελπισία της, διατηρεί την αξιοπρέπειά της, αλλά δίνει μάχη για να “σώσει” το αυτοκινητό της από τα χέρια του δικαστικό κλητήρα.
Της ΣΑΛΟΥΣΤΡΟΥ ΑΝΝΑΣ
Έχοντας επιλέξει επί 18 χρόνια να είμαι στο χώρο του βόλεϊ (εθνικές ομάδες, εθνικές κατηγορίες) και έχοντας ως ασφάλεια ένα βιογραφικό με 3 πτυχία κ ένα μεταπτυχιακό, φτάνω στα 32 μου, να βρίσκομαι σε αδιέξοδο. Το αδιέξοδο αυτό ίσως είναι και το μεγαλύτερο που αντιμετωπίζω μέχρι τώρα στην αθλητική μου καριέρα.
Δεν πιστεύω ότι είμαι κορυφαία αθλήτρια, ποτέ δεν ήμουν… Πιστεύω ότι είμαι αυτή που καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια, κάνοντας αυτό που αγαπάει, αυτή που ξέρει να πειθαρχεί και να ανταπεξέρχεται στις υποχρεώσεις της εκάστοτε ομάδας, μη μπορώντας λόγω πολύωρων ομαδικών απαιτήσεων παράλληλα να έχει και μια έξτρα δουλειά, καταλήγοντας να είναι αυτή που παίζει απλά για τη φανέλα της ομάδας, γιατί -από το πρώτο μήνα- κιόλας ξεκινάει να είναι κακοπληρωμένη έως και απλήρωτη.
Νομίζω αυτό το τελευταίο είναι και το σύνηθες πλέον για κάθε Ελληνίδα παίκτρια, αφού για τις ξένες υπάρχει ο “μπαμπάς” της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας και κανένα σωματείο δεν τολμά να τις κρατήσει δυσαρεστημένες, ιδιαίτερα τώρα που αρχίζουν και οι απαγορεύσεις των μεταγραφών σε ομάδες με ληξιπρόθεσμες οφειλές … Οι Ελληνίδες όμως είναι άλλο κεφάλαιο. Έχουν κάτι που δεν έχει κανένας ξένος: “ΦΙΛΟΤΙΜΟ”, οπότε φροντίζουν να πατούν πάνω σε αυτό και ομάδες ανοργάνωτες, διοικήσεις άφαντες (ειδικά όταν πρόκειται για οικονομικές οφειλές), προπονητές μίμοι άλλων που παίρνουν “εν λευκώ” το ρόλο προπονητή, γυμναστή, γιατρού, διοίκησης, ταμία, εφόρου κτλ (με ίδιο αποτέλεσμα πάντα να αποτυγχάνουν παταγωδώς), προπονητές που όταν “ανάβουν τα φώτα” ζουν για τη δόξα και τη προβολή (όχι όλοι, εννοείται υπάρχουν ευτυχώς και εξαιρέσεις) και ξέρουν να κλαίνε μπροστά στις παίκτριες τους για λύπηση, εναποθέτοντας όμως τις ελπίδες τους στην εμπειρία των αθλητριών τους. Για να τους σώσουν, παίρνοντας ότι έχουν ανάγκη για τους μήνες του πρωταθλήματος.
Τι γίνεται όμως όταν “κλείσουν τα φώτα”; Όταν “κλείσουν τα φώτα” έρχεται 19 Ιουνίου σε ένα πρωτάθλημα που έχει τελειώσει από Μάρτιο και ακόμα ανακαλύπτονται νέες δικαιολογίες για να αφήνουν απλήρωτες τις αθλήτριες που τίμησαν τη φανέλα τους, ίσως να έχουν τη τύχη να γνωρίζουν επιτέλους τον πρόεδρο, ο οποίος από κατανόηση να μπαίνει μπροστά, να διαβεβαιώνει ότι θα αποπληρωθούν όλα τα χρέη μέχρι 25/6/2017 και να φροντίζει, όταν πλησιάζει ο καιρός, να μην σηκώνει τηλέφωνα και να εξαφανίζεται.
Ξέρω φταίω… Γιατί δεν είναι η πρώτη χρονιά που γίνεται αυτό, δεν ξεκαθάριζα μέχρι τώρα ότι θα δούλευα παράλληλα, ώστε να είμαι 100% στην ομάδα, αλλά το μεγαλύτερο λάθος μου ήταν ότι κρατούσα μέχρι τώρα το στόμα μου κλειστό διαιωνίζοντας τα κακώς κείμενα … Και τι κατάλαβα;
Η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο, σε όλους φταίει η κρίση, αλλά κάνουν ομάδες (ακόμα και αν δεν έχουν ξεχρεώσει τους περσινούς αθλητές), πάνω σε όλους εμάς που πιστεύουμε ακόμα στο αθλητικό ιδεώδες και λαχταρούμε να βρισκόμαστε στα γήπεδα. Μέχρι πότε; Μέχρι τότε που οι συνέπειες των επιλογών μας χτυπάνε το κουδούνι και γνωρίζεις και τον… δικαστικό κλητήρα ένα ωραίο πρωί, ο οποίος ευγενέστατα σου παραδίδει το χαρτί για τα ασφαλιστικά μέτρα προκειμένου να σου πάρουν το αυτοκίνητο που κρατάς “με νύχια και με δόντια’ τόσα χρόνια.
Εκεί έρχεται η στιγμή που απλά απορείς, πώς αυτές οι ομάδες συνεχίζουν και έχουν μέλλον, αφού χωρίς δισταγμό καταστρέφουν το δικό σου…
Μετα λύπης,
Σαλούστρου Άννα
Πρώην αθλήτρια βόλεϊ Γ.Σ Ηλιούπολης
Α1 Εθνική κατηγορία 2016-2017
