Η άλλη όψη… του βόλεϊ και της Χίου (φωτ.)!

Το Κύπελλο Ελλάδας γυναικών 2016 της Χίου πέρασε στην ιστορία, άλλοι θα πουν επειδή Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ και Ηλιούπολη ταξίδεψαν όλοι μαζί ως ένδειξη αθλητικού πολιτισμού, άλλοι γιατί ο Ολυμπιακός έγραψε ιστορία στο θεσμό, άλλοι γιατί είχαμε αρνητικό ρεκόρ πόντων στο δεύτερο σετ του τελικού, εγώ θα πω γιατί η διοργάνωση έδειξε την άλλη όψη του αθλητισμού.

Σε μια κοινωνία που παρακολουθεί αποσβολωμένη τα γεγονότα να περνούν από μπροστά της και με τις απόψεις για το προφυγικό να διίστανται, η εικόνα με τα οχτώ προσφυγόπουλα χέρι χέρι με τα νεαρά κορίτσια του ΦΟ Χίου ήταν απλά μαγική και αρκετή για να «ραγίσει» καρδιές.

Τα δάκρυα της Αλίκης Κωνσταντινίδου και της Μαρίας Λαμπρινίδου, οι αγκαλιές των αθλητριών του Ολυμπιακού στα παιδιά αυτά και η φόρτιση της στιγμής από μια πρωτοβουλία που αιφνιδίασε τους πάντες θα μείνουν χαραγμένη στις καρδιές όλων ως την πιο αυθεντική παρουσίαση ομάδων στο θεσμό.

Τόσο αυθεντική, όση η χαρά του Ιμπραήμ (12 ετών), της Μίδια (20 ετών), του Μοχάμεντ (16ετών), του Ιμπραήμ (15ετών), του Μοχάμεντ (10 ετών), του Άμεντ (11), του Σάχερ (12ετών) και της Χαμρίν (21 ετών) όταν κατάλαβαν ότι θα φύγουν από το κέντρο υποδοχής και καταγραφής της Χίου έστω και για λίγες ώρες προκειμένου να παρακολουθήσουν βόλεϊ!

Τα πλάνα που βλέπουμε στις οθόνες της τηλεόρασης από τα δελτία ειδήσεων πραγματικά απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Πίσω από το κάστρο της Χίου στη βόρεια πλευρά του λιμανιού, βρίσκεται ένα άλλο κάστρο… ψυχών, εκεί όπου οι πρόσφυγες τριγυρνάνε όλη μέρα και τα μικρά παιδιά με γουρλωμένα τα μάτια περιμένουν νέα για το μέλλον τους… όχι για ένα καλύτερο μέλλον αλλά για το τι τους ξημερώνει!

Στο κέντρο υποδοχής στη Σούδα παίζεται και βόλεϊ…

«Δεν υπάρχει φιλέ» μας παραδέχτηκε η Σοφί, γαλλίδα εθελόντρια, και πρόσθεσε «τα παιδιά δένουν ένα σύρμα απ’άκρη σ’άκρη και παίζουν βόλεϊ με μια μπάλα ποδοσφαίρου»! Κάπως έτσι κυλάνε οι ώρες και δεν είναι ευχάριστες για κανέναν, όπως ευχάριστες δεν είναι οι ώρες για τους κατοίκους της Χίου που επίσης περνάνε δύσκολα και έχουν αρχίσει να δυσανασχετούν με το γεγονός της ανύπαρκτης στρατηγικής για την επίλυση του ζητήματος.

Το πρόβλημα γιγαντώνεται καθημερινά ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι ατενίζοντας κάποιος το γαλάζιο της θάλασσας, δεν γίνεται να μην παρατηρήσει τα συνεχόμενα δρομολόγια του λιμενικού που «τρέχει» στ’ ανοιχτά να μαζέψει και άλλες… ψυχές.

Πώς λοιπόν να μην είναι πιο επίκαιρο από ποτέ το μότο ότι «το βόλεϊ δεν έχει σύνορα»; Ένα μήνυμα κοινωνικό, ένα μήνυμα διττό: αλληλεγγύης και αγάπης για το συνάνθρωπο αλλά και μήνυμα ότι το να υψώσει κανείς «φιλέ» ή να κλείσει τα σύνορά του δεν συνιστά λύση στη μεγαλύτερη προσφυγική κρίση και μετακίνηση πληθυσμών μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Υ.Γ1 Η Αλίκη Κωνσταντινίδου έδωσε την μπάλα σε προσφυγόπουλο επιλέγοντας να μην την πετάξει στην κερκίδα! Τα παιδιά ξετρελάθηκαν ενώ στη φωτογραφία η Λαμπρινίδου φωτογραφήθηκε μαζί τους μετά το πέρας του τελικού! Για εμάς και οι δυο είναι MVP από καρδιάς…

Υ.Γ2 Στο αγωνιστικό κομμάτι, η αναμέτρηση «αιωνίων» ήταν «καρμπόν» με αυτή του Ρέντη. Ο Ολυμπιακός από την αρχή της σεζόν ήταν φαβορί και όχι λόγω μπάντζετ αλλά λόγω βασικού κορμού και ταυτότητας. Από την άλλη ο Παναθηναϊκός είναι ο μόνος ουσιαστικός αντίπαλος των «ερυθρολεύκων» στο πρωτάθλημα, δεν έχει σημασία αν είναι αουτσάιντερ αφού στο βόλεϊ το μυαλό καθαρίζει με το που οι αθλήτριες πατούν στο τάραφλεξ. Εκεί πέραν των αγωνιστικών δυνατοτήτων, σημασία έχει η αυτοπεποίθηση της ομάδας όταν η μπάλα… καίει.

Υ.Γ3 Το δίδυμο Δ.Καζάζη-Γ. Μυλωνάκη είναι δοκιμασμένο. Το μεγάλο στοίχημα είναι η διαχείριση της γυναικείας ομάδας βόλεϊ και αυτή είναι παράλληλα και η πρόκληση. Λίγα πράγματα μπορούν να αλλάξουν σε λίγες μέρες αλλά το λεγόμενο «ηλεκτροσόκ» έπρεπε να γίνει. Μακάρι να δούμε συναρπαστικά πλέι οφ, τα έχει ανάγκη το άθλημα.