Μια MVP αποχωρεί με δάκρυα, τίτλους και ευγνωμοσύνη – Η Μάρετ Γκρότους στο Volleyplanet.gr!

Ήταν 5 Μαϊου 2021 και από αυτήν εδώ τη γωνιά σας είχαμε αποκαλύψει το μεγάλο μπαμ του Παναθηναϊκού με την απόκτηση της αρχηγού τότε της Εθνικής Ολλανδίας, Μάρετ Γκρότους. Μια μεταγραφή με DNA πρωταθλητισμού που αναζητούσε η ομάδα εκείνη τη σεζόν προκειμένου να επιστρέψει στους τίτλους -μετά από μια δύσκολη δεκαετία- για το τμήμα με τους περισσότερους τίτλους συνολικά στο άθλημα της πετοσφαίρισης γυναικών αλλά και με μια ένδοξη ιστορία από την οποία έχουν περάσει σπουδαίες αθλήτριες.

Με τρία Πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο και τη δική της προσωπική διάκριση της MVP του πρωταθλήματος από την πρώτη κιόλας σεζόν της στον Παναθηναϊκό, η γαλανόματα ακραία έμελλε να βάλει φαρδιά πλατιά τη σφραγίδα της στην επιστροφή του τμήματος στους τίτλους, με το όνομά της να προστίθεται με χρυσά γράμματα στις επιτυχίες του Συλλόγου.

Τέσσερα χρόνια μετά, η Ολλανδή άσος αποχαιρετά τη χώρα μας και τον Π.Α.Ο, πλήρης και ευλογημένη για όσα έζησε. Τον αποχαιρετά με σεβασμό και έντονη συγκινησιακή φόρτιση, παρά το διεκπαιρεωτικό -κατά τη γνώμη μας- αντίο στο πρόσωπό της, και πάντα με το χαμόγελο και το σπινθηροβόλο βλέμμα για το όμορφο ταξίδι που έφτασε στο τέλος.

Ανοίγει την καρδιά της στο Volleyplanet.gr και μιλάει για όλα σε μια συνέντευξη με πολλά on, ελάχιστα off που θα κρατηθούν στο mute! ‘Αλλωστε, η Γκρότους ανήκει σε αυτήν την τόσο ξεχωριστή και γενναιόδωρη “φουρνιά” των αθλητριών με τη σπουδαία προσωπικότητα και την αύρα του νικητή που ποτέ δεν μεμψιμοιρεί και κυρίως ποτέ δεν τα παρατά!

Και τι δεν μας είπε; Από το πρώτο τηλεφώνημα του τότε χορηγού της ομάδας Θάνου Αραγιάννη -που όπως μας αποκάλυψε γελώντας πίστευε τις πρώτες εβδομάδες ότι ήταν ο πρόεδρος!- μέχρι το πότε έκλαψε στα αποδυτήρια και από το τι σκέψεις κάνει η ίδια για την επόμενη μέρα μέχρι το τι θα πρότεινε στον Παναθηναϊκό για να γίνει καλύτερος. Στάζοντας… μέλι για το δέσιμο των Super-5 (Παπαφωτίου, Μεταξά, Ρόγκα, Χατζηευτρατιάδου) αλλά και για τους φιλάθλους της ομάδας που σύμφωνα με την ίδια αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο του Συλλόγου.

Η μοναδική Μάρετ Γκρότους αποκλειστικά στο Volleyplanet.gr και την Πένυ Ροντογιάννη. Απολαύστε την…

-Ας γυρίσουμε το χρόνο πίσω. Πώς αποφάσισες να έρθεις στην Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό τη σεζόν 2021-22; Ποιος ήταν ο καθοριστικότερος παράγοντας; 

Μ.Γ.: Με ενημέρωσε η μάνατζερ μου για το ενδιαφέρον του Παναθηναϊκού, εγώ τελείωνα τις υποχρεώσεις μου στην Τουρκία. Μου είπε για το ενδιαφέρον του Θάνου (σ.σ Αραγιάννη) που ήταν ο κύριος χρηματοδότης και ότι ο ίδιος μαζί με τον προπονητή τον Απόστολο (σ.σ Οικονόμου) ήταν ενθουσιασμένοι για να με φέρουν στο Σύλλογο. Μίλησα και με τους δυο. Μου ανέλυσαν το πλάνο και το στόχο να πάρουμε το Πρωτάθλημα και ότι θα ήταν μεγάλη τους τιμή να γίνω μέλος της ομάδας. Μου άρεσε πολύ αυτό που άκουσα και είπα ναι, γιατί όχι να αγωνιστώ για μια ομάδα τόσο ιστορική και με τέτοιες φιλοδοξίες. Ο προπονητής μου ανέλυσε τα πάντα και σκέφτηκα… πάμε για ένα νέο κεφάλαιο στην Ελλάδα. Βεβαίως και ρώτησα την Ανθή Βασιλαντωνάκη (σ.σ συμπαίκτρια στο Αϊδίνιο) που ήξερε καλά το Σύλλογο και αμέσως μετά υπέγραψα.

-Ποιο ή ποια πρόσωπα ήταν εκείνα που σε βοήθησαν στην προσαρμογή σου στην ομάδα και την Αθήνα; 

Μ.Γ: Χμ… Θυμάμαι την Εύα (σ.σ Χαντάβα) που ήταν και η αρχηγός να είναι δίπλα μου από την πρώτη μέρα αλλά και από πριν με τα σπίτια και ότι ερωτήσεις είχα. Φυσικά όλα τα κορίτσια με βοήθησαν. Από το πρώτο ζέσταμα βέβαια κόλλησα με την Αθηνά (σ.σ Παπαφωτίου)  και ξεκινήσαμε να μιλάμε και είχαμε τόσα πολλά να πούμε, να μοιραστούμε και να σχεδιάσουμε. Με την Αθηνά είχαμε το ίδιο vibe!

-Πόσο δύσκολο θεωρείς ότι είναι για μια ομάδα -όπως ο Παναθηναϊκός του 2021- που είχε μια δεκαετία να πάρει τίτλους, να επιστρέψει στις διακρίσεις;

Μ.Γ.: Είχαμε ξεκινήσει πολύ καλά με νίκες που ήταν σημαντικές για εμάς σαν ομάδα στο πρώτο μισό της σεζόν. Ήρθαν και κάποιες απώλειες αλλά νομίζω μετά ήρθε μια πολύ κακή εμφάνιση και ο αποκλεισμός με την Τενερίφη στο Challenge Cup και από εκείνο το σημείο και μετά ήταν δύσκολο να επανέλθουμε. Είχαμε μπροστά  τους στόχους μας που ήταν το νταμπλ αλλά ήμασταν εκτός από έναν σημαντικό επίσης στόχο. Δεν ήταν καθόλου εύκολο για εμάς να τους κατακτήσουμε. Εύκολο να το λες αλλά δύσκολο στην πράξη. Ακόμα και όταν κατακτήσαμε το Κύπελλο, στο Πρωτάθλημα η διακύμανση των τελικών κόντρα στον Ολυμπιακό δείχνει και τη δυσκολία του εγχειρήματος. Μόνο εύκολα δεν ήταν.

-Πριν τα πλέι οφ, όμως, υπήρξε και η αλλαγή προπονητή (αντικαταστάθηκε ο Οικονόμου με τον Γκάιτς). Μια αλλαγή που έμελλε για τα επόμενα χρόνια να καθιερωθεί σαν… διοικητική συνταγή. Έπρεπε να γίνει η αλλαγή θεωρείς; Είναι υγιές σε τέσσερα χρόνια να έχουν περάσει από την ίδια ομάδα πέντε προπονητές (Οικονόμου, Γκάιτς, Καλμαζίδης, Νέσιτς, Χαριτωνίδης);

Μ.Γ: Από την εμπειρία μου σίγουρα δεν πρέπει να γίνεται αυτό. Όταν συνέβη, όμως την πρώτη χρονιά, για να είμαι ειλικρινής αισθανόμασταν ότι η ομάδα πήγαινε προς τα κάτω. Οπότε δεν είμαι σίγουρη, ότι χωρίς την αλλαγή στη διαχείριση, αν θα είχαμε πιθανότητα για το πρωτάθλημα. Για εμάς εκείνη τη στιγμή λειτούργησε. Σίγουρα δεν αποτελεί συνταγή και είναι κάτι περίεργο. Νομίζω ότι η ομάδα χρειάζεται σταθερότητα. Η σωστή εικόνα είναι ένα πλάνο σταθερό, με προπονητή, σταφ και παίκτριες. Θα ήταν καλό κατά την άποψή μου ο προπονητής να μένει περισσότερο. Βέβαια, από την άλλη πρέπει να κερδίσεις και στο τέλος εμείς κερδίσαμε, οπότε δεν μπορώ να πω πολλά (…γέλια). Αυτός δεν είναι ο κανόνας πάντως, είναι για λίγο. Κατά βάση δεν αποτελεί σωστή συνταγή.

-Τρεις ανατρεπτικές σερί σεζόν πήρατε το πρωτάθλημα. Τι ξεχωριστό είχε η ομάδα ώστε να τα καταφέρνει;

Μ.Γ.: Πιστεύω πραγματικά ότι κάτι ιδιαίτερο είχε αυτή η ομάδα από την πρώτη χρονιά που κερδίσαμε το νταμπλ. Αυτό βέβαια μας έδωσε ώθηση. Τη δεύτερη σεζόν χάσαμε το Κύπελλο και η απογοήτευση ήταν μεγάλη αλλά βρήκαμε τον τρόπο στους ημιτελικούς με την ΑΕΚ που ήταν εξαιρετικά δύσκολοι. Υπήρχε πάντα αυτό το “κάτι”, αυτή η πίστη ότι όσο δύσκολο και να ήταν εμείς θα τα καταφέρναμε. Κάποιες φορές λέγαμε ότι ίσως έχουμε αυτήν την αφέλεια και πιστεύουμε σε κάθε τι ακατόρθωτο,  αλλά οκ… ας είμαστε αφελείς και ας συνεχίσουμε να το πιστεύουμε γιατί με κάποιο τρόπο το απίθανο ήταν  πιθανό! Ακόμα και πέρυσι που βρεθήκαμε πίσω 0-2 στα ματς κόντρα στον Ολυμπιακό, πάλι τα καταφέραμε.

-Η τέταρτη σεζόν -η φετινή δηλαδή- όμως δεν ήταν καλή. Αποκλεισμός τόσο στα προημιτελικά Κυπέλλου, όσο και στην ημιτελική φάση του πρωταθλήματος. Τι πήγε λάθος;

Μ.Γ.: Νομίζω πως πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Αυτήν τη σεζόν δεν είχαμε αρκετή ποιότητα και δεν παίξαμε καλά. Σε σημαντικές αναμετρήσεις δεν παίξαμε καλά. Τα αποτελέσματα το φανερώνουν. Για παράδειγμα τα μεταξύ μας παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, δεν τα κερδίσαμε. Οπότε δεν μπορούμε να πούμε ότι ήμασταν ισοδύναμες ομάδες, να είμαστε ρεαλιστές δεν ήμασταν. Ένα ματς ήρθε 3-2 αλλά στα άλλα είχαμε μεγάλη διαφορά. Όχι, δεν ήμασταν καλές αρκετά αυτό το χρόνο. Η ποιότητα είναι σημαντική και κάποια στιγμή πρέπει να δεις και τι κάνει ο αντίπαλός σου. Αν θέλεις να κερδίσεις τίτλους, πρέπει να επενδύσεις.

-Να περάσουμε λίγο και στην ευρωπαϊκή πορεία του Παναθηναϊκού που δεν ήταν η αναμενόμενη. Γιατί πιστεύεις ότι συνέβη αυτό; Είναι η επένδυση, είναι ο αντίπαλος, είναι το μομέντουμ; 

Μ.Γ.: Νομίζω ότι είναι ο αντιπαλός. Θυμάμαι ότι το δεύτερο χρόνο ήρθαμε αντιμέτωπες με την Κιέρι και μπορούσες να δεις τις διαφορές. Είναι καλύτερες ομάδες σε φυσική κατάσταση, σε τεχνική, σε τακτική. Παίζουν κάθε εβδομάδα σε ένα από τα κορυφαία πρωταθλήματα στον κόσμο. Εκεί μπορείς να δεις τη διαφορά μεταξύ της Ελλάδας και της Ιταλίας για παράδειγμα. Έχει να κάνει επίσης με την ποιότητα των παικτριών και εκεί υπερέχουν.

-Υπήρξε απογοήτευση γι’ αυτό;

Μ.Γ: Θα ήταν πολύ ωραία να προχωρούσαμε σίγουρα και πέρυσι πιστεύω κόντρα στη Ναντ θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει κάτι καλύτερο και να προκριθούμε. Αν είχε συμβεί αυτό, θα είχαμε μεγάλη ευκαιρία να φτάσουμε στον τελικό. Δεν θα πω ότι θα κερδίζαμε τον τίτλο αλλά θα ήταν σπουδαίο να βρεθούμε σε ένα ευρωπαϊκό ραντεβού.  Δεν το κάναμε αλλά θα ξαναπώ ότι η διαφορά επιπέδου ήταν μεγάλη.

-Εσύ, η Αθηνά, η Ναταλία… κλείνει ένας κύκλος της ομάδας; 

Μ.Γ.: (…βουρκώνει) Μόνο όμορφα και θετικά συναισθήματα. Νομίζω ότι η Αθηνά, η Νατάλια, η Ειρήνη, η Πένυ κι εγώ είχαμε μια μεγάλη σύνδεση. Δεν ήμασταν κάθε μέρα μαζί εκτός γηπέδου, η κάθε μια είχε διαφορετική προσωπικότητα αλλά είχαμε κοινό στόχο και αυτό λειτούργησε. Έχω ανάμεικτα συναισθήματα για να πω “αντίο”  γιατί για τέσσερα χρόνια ήμουν μαζί με τα κορίτσια κάθε μέρα στις προπονήσεις, στο γήπεδο, στο γυμναστήριο, στους αγώνες. Έχουμε συζητήσει πολύ, έχουμε γελάσει πολύ, έχουμε διαφωνήσει πάντα για το καλό της ομάδας για να βελτιωθούμε και να γίνουμε καλύτερες. Είναι σημαντικό κομμάτι της καρδίας μου, είναι ένα κομμάτι της ζωής μου που έχει τελειώσει.

-Θα συνεχίσεις εντός τάραφλεξ; Τι σκέφτεσαι;

Μ.Γ.: Αυτή είναι μια μεγάλη ερώτηση στο μυαλό μου. Όπως νιώθω τώρα, δεν βλέπω τον εαυτό μου να ξεκινά και πάλι τη νέα χρονιά σε μια νέα ομάδσ. Αν η προσφορά, ως προς το οικονομικό σκέλος, είναι απίστευτη, μπορεί να το σκεφτώ. Λοιπόν, θα το δούμε στο μέλλον. Δεν είναι ένα καθαρό όχι ή ένα ναι. Υπάρχουν κάποια πράγματα προσεχώς που ετοιμάζω, υπάρχουν κάποιες προτάσεις αλλά θα δούμε.

-Πες μου τη μεγαλύτερη στιγμή σου στον Παναθηναϊκό; 

Μ.Γ.: Τον πρώτο χρόνο που κερδίσαμε το νταμπλ και αναδείχτηκα MVP. Πολλές φορές στην καριέρα μου, έχω ακούσει να λένε ότι ήμουν πολύ κοντή, πολύ κοντή για να είμαι βασική ακραία, πολύ κοντή για να είμαι στην Εθνική Ολλανδίας. Μπορούσα να παίξω αλλά ίσως όχι στο υψηλότερο επίπεδο. Καλή παίκτρια αλλά κοντή. Ήμουν 33 ετών τότε και το βραβείο της πολυτιμότερης ήταν σαν ένα δίδαγμα στον εαυτό μου, και θέλω να το πω και στις άλλες αθλήτριες.  Ποτέ μην αφήνετε κάποιον άλλο να σας προσδιορίσει ως  προς το τι μπορείτε ή δεν μπορείτε να κάνετε. Το λέω γιατί πολλοί προπονητές δεν πίστευαν ότι θα τα καταφέρω και έλεγαν όχι Μάρετ δεν θα μπορέσεις σε υψηλό επίπεδο επειδή είσαι πολύ κοντή. Αλλά εγώ ήξερα ότι ήμουν κοντή. Έτσι, αυτό που έκανα, ξέροντας το, είναι να έχω άλμα και φυσικά να είμαι σε καλή φυσική κατάσταση και να έχω άρτια τεχνική. Έπρεπε να είμαι σε αυτά καλή ώστε να κερδίζω σε αυτά τα χαρακτηριστικά. Έτσι, για ώρες και ώρες και ώρες, έκανα προπόνηση και έδινα βάρος στην τεχνική και την τεχνική ξανά. Και ήταν πολύ δύσκολο αλλά στο τέλος, με έφτασε μέχρι εδώ που είμαι σήμερα. Και να πω ότι εδώ ότι αν και κοντή κατέκτησε δύο φορές πρωτάθλημα Ολλανδίας, δύο φορές πρωτάθλημα Γαλλίας, μια φορά πρωτάθλημα Πολωνίας, μια φορά πρωτάθλημα Τουρκίας, τρεις φορές πρωτάθλημα Ελλάδας. Για εμένα λοιπόν σίγουρα ήταν ξεχωριστή στιγμή το βραβείο της πολυτιμότερης.

-Πες μου και την πιο δύσκολη στιγμή που θυμάσαι; 

Μ.Γ: Το πιο κακό… όταν η φίλη μου (σ.σ Μίρτε Σχοτ φωτό) δυο χρόνια πριν διεγνώσθη με καρκίνο. Ήταν στις αρχές του Οκτώβρη με πήρε τηλέφωνο στις 11.00 το πρωί να μου το ανακοινώσει και στις 11.30 ήμουν στα αποδυτήρια μόνη μου με την Αθηνά (σ.σ. Παπαφωτίου) και άρχισα να κλαίω. Της είπα τι είχε συμβεί, μόνο σε εκείνη το είπα γιατί η φίλη μου δεν ήθελε να μαθευτεί στην κοινότητα του βόλεϊ. Στις 12 μπήκα για προπόνηση. Δεν έχω ιδέα τι προπόνηση έκανα εκείνη την ημέρα αλλά ήταν μια πολύ δύσκολη στιγμή. Γιατί οκ υπάρχει το βόλεϊ αλλά πάνω από όλα υπάρχει η ζωή και αυτό ήταν κάτι πραγματικά σοβαρό. Και μετά, συνέβη το ίδιο με την Πέννυ (σ.σ Ρόγκα) και δεν υπήρχαν λόγια. Πολύ δύσκολες στιγμές, πολύ σκοτεινές στιγμές. Και όταν μας το ανακοίνωσε η Πέννυ, αλήθεια ήταν αδύνατο να το πιστέψω.

-Πόσο σας επηρέασε σαν ομάδα; 

Ξέρεις, ναι, σε επηρεάζει πολύ αλλά σε κάνει να σκεφτείς ακόμα περισσότερο ότι αγωνιζόμαστε να μην πέσει η μπάλα κάτω, να είμαστε επαγγελματίες αλλά στο τέλος της ημέρας αν δεν έχουμε την υγεία μας, δεν έχει σημασία. Βλέπεις ότι είσαι κάθε μέρα στο γήπεδο και αρκεί μία στιγμή, μια συμπαίκτριά σου να αγωνίζεται για τη ζωή της. Θυμάμαι παίξαμε στη Θεσσαλονίκη και επισκεφθήκαμε την Πέννυ στο νοσοκομείο. Ήταν τέτοια η συγκίνηση, τόσα τα συναισθήματα. Δεν μιλούσαμε κάθε μέρα γι’ αυτό αλλά η Πέννυ ήταν πάντα εκεί, η κατάσταση αυτή ήταν πάντα στο μυαλό μας. Για παράδειγμα,  τα μπλουζάκια στο ζέσταμα. Πάντα μαζί μας και στο τέλος η Πέννυ ήταν εκεί μαζί μας στους τελικούς, το γούρι μας.

-Προσεχώς ο Ερασιτέχνης έχει εκλογές, αν σε ρώταγε κάποιος από την εμπειρία σου στο σύλλογο και όσα βίωσες στην καθημερινότητα -οργανωτικά και αγωνιστικά- τι λείπει. Τι θα απαντούσες; Τι θα πρότεινες;

Μ.Γ.: Νομίζω ότι οι οπαδοί του Παναθηναϊκού είναι εκείνοι που κάνουν το Σύλλογο μεγάλο. Και για να παραμείνει μεγάλος και για να πάει ακόμα ψηλότερα πρέπει να βελτιωθούν πολλά πράγματα. Ελπίζω να έρθει το γήπεδο κάποια στιγμή και ο Παναθηναϊκός να έχει το δικό του κλειστό γιατί θα βοηθήσει. Γιατί θα υπάρχει ένα πρόγραμμα, θα έρχονται οι φίλαθλοι, θα μπορούν να παρακολουθήσουν τα παιχνίδια, θα μπορεί ο Σύλλογος να τους καλωσορίσει σωστά. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Νομίζω, επίσης, ότι ο Σύλλογος χρειάζεται ανθρώπους που να θέλουν να κάνουν αλλαγές. Νομίζω ότι, για παράδειγμα, θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν πρόσωπα όπως η Αθηνά Παπαφωτίου για να βελτιώσουν τον τρόπο σκέψης και την επικοινωνία. Γιατί στο φινάλε, είναι μια επιχειρήση. Υπάρχει το ανθρώπινο κομμάτι σίγουρα, το να βλέπεις τους αθλητές όχι ως μηχανές αλλά ως ανθρώπους αλλά σίγουρα όλο αυτό είναι και μια επιχειρήση. Όλοι μέσα σε αυτήν την επιχείρηση πρέπει να απαιτούν το καλύτερο.

Ποια είναι η δουλειά του καθενός; Ποιο είναι το κομμάτι που μπορεί να βελτιωθεί; Πώς μπορούμε να βελτιώσουμε τις συνθήκες για τους παίκτες; Ας πούμε, σε 5 χρόνια θέλουμε να παίξουμε Τσάμπιονς Λιγκ. Ωραία. Κάντε ένα πενταετές πλάνο. Το πλάνο είναι το πρώτο πράγμα. Φυσικά θα υπάρξουν και αλλαγές σε αυτά τα χρόνια αλλά ναι, βάλτε μεγάλους στόχους, γιατί ο Παναθηναϊκός είναι μεγάλος Σύλλογος και νομίζω ότι μπορεί να το πετύχει.

-Όλα αυτά τα χρόνια είδες πολλές Ελληνίδες αθλήτριες. Στη χώρα μας, όμως, το βόλεϊ έχει για παράδειγμα λιγότερες διακρίσεις από το πόλο σε εθνικό επίπεδο. Τι θεωρείς ότι πρέπει να βελτιώσουμε;

Μ.Γ.: Πιστεύω δεν μπορεί να γίνει σύγκριση του πόλο με το βόλεϊ γιατί το βόλεϊ είναι πολύ μεγαλύτερο άθλημα. Σε όλο τον κόσμο παίζουν βόλεϊ και ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος. Για να πάρεις μετάλλιο σε Ευρωπαϊκό ή στην Ολυμπιάδα υπάρχει τόσος ανταγωνισμός, τόσες καλές ομάδες στον κόσμο, που είναι δύσκολο ακόμα και για να συμμετέχουμε. Όμως, όλο το οικοδόμημα θεωρώ ότι πρέπει να ξεκινά από την εκπαίδευση. Επίσης, πιστεύω ότι σημαντικό ρόλο ίσως το σημαντικότερο τον παίζουν οι προπονητές. Φυσικά, αυτό έχει να κάνει και με το πολιτικό σύστημα και πόσο η κυβέρνηση στηρίζει τον αθλητισμό (εγκαταστάσεις κ.α).

-Κάποιοι φίλοι, θαυμαστές σου, στο -X- μου ζήτησαν να σε ρωτήσω για τα φοβερά podcast Over de Top που κάνεις με τις πρώην συμπαίκτριές σου (Myrthe Schoot, Robin de Kruijf, Laura Dijkema). Θέλουμε λεπτομέρειες για την ιδέα αυτή;

Μ.Γ.: Είναι αστείο. Όλα ξεκίνησαν από τη Λάουρα, που μας ρώτησε αν θα μας ενδιέφερε να κάνουμε ένα podcast. Συνήθως, όταν σου παίρνει συνέντευξη ένας δημοσιογράφος, μιλάς για το πώς ήταν το ματς και ανάλογα αν έχει κερδίσει η ομάδα ή όχι απαντάς. Πολύ γενικά πράγματα. Αλλά εμείς θέλαμε μέσω του podcast να δείξουμε περισσότερο τον άνθρωπο πίσω από τους αθλητές. Μιλάμε για το πώς είναι να ζεις μόνη σε μια ξένη χώρα, πώς αντιμετωπίζεις τους φανς, για τις γυναίκες σε ηγετικές θέσεις. Για θέματα πέρα από το βόλεϊ, πολύ ενδιαφέροντα και ταυτόχρονα παίρνουμε τα σχόλια από τους ακροατές. Είναι ιδιαίτερο γιατί ο κόσμος δεν γνωρίζει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας αθλητής, μόνος του τις περισσότερες φορές σε άλλη χώρα. Ο κόσμος βλέπει μόνο τα καλά πράγματα, αλλά δεν είναι έτσι.

-Πες μας λίγο και για το βόλεϊ στην Ολλανδία. 

Μ.Γ.: Στην Ολλανδία όλες οι διεθνείς αθλήτριες αγωνίζονται σε άλλα πρωταθλήματα γιατί δεν είναι αρκετά επαγγελματικό το πρωτάθλημα. Εκεί ένας επαγγελματίας αθλητής το πρωί δουλεύει ή σπουδάζει και το βράδυ προπονείται ενώ εκτός Ολλανδίας το επίπεδο είναι υψηλότερο, και οι αμοιβές καλύτερες. Οπότε ναι, οι βολεϊμπολίστριες έχουν συνηθίσει να αγωνίζονται και να ανταποκρίνονται στην πίεση και της απαιτήσεις σε υψηλότερο επίπεδο.  Νομίζω ότι αυτό βοηθάει πολύ. Είμαστε, γενικά, ψηλοί άνθρωποι και στην ηλικία 13-14 χρονών οι αθλητές πηγαίνουν στο Εθνικό κέντρο της χώρας για να προπονηθούν πολλές ώρες και εκεί αναλόγως τους επιλέγουν!

-Λίγο πριν κλείσουμε, θέλω να ξεχωρίσεις ποια ήταν η τοπ ομάδα στις τέσσερις σεζόν που αγωνίστηκες στον Παναθηναϊκό; 

Μ.Γ.: Χμ… αν μιλήσουμε για τη δυσκολία της επίτευξης του στόχου (σ.σ να επιστρέψει ο σύλλογος στους τίτλους) και τη χημεία τότε θα πω ήταν η πρώτη χρονιά. Η Κρος, η Χαντάβα, όλη η σύνδεση της ομάδας εκείνης ήταν πολύ καλή θεωρώ. Αν βέβαια την ομάδα αυτή την είχαμε φέτος, μπορεί να μην ήταν αρκετή. Τότε ήταν η καλύτερη ομάδα. Αυτό συμβαίνει γιατί το επίπεδο αλλάζει, το επίπεδο στην Ελλάδα ανεβαίνει και δεν έχει καμία σχέση ο ανταγωνισμός της πρώτης σεζόν μου εδώ με αυτόν της τέταρτης.

-Να κάνουμε φινάλε με το να μου περιγράψεις με τρεις λέξεις, τι σημαίνουν για εσένα:

Παναθηναϊκός: Οπαδοί, ελπίδα, φίλοι ζωής!

Αθηνά Παπαφωτίου: (…το Papi μου το αγαπώ λέει γελώντας)… αρχηγός, χαοτική με τον καλό τρόπο (σ.σ γελάει… και εξηγεί:  “ακόμα και αν ξεχάσει να φέρει τα παπούτσια της το κάνει να μοιάζει φυσιολογικό”, πολύ αστεία!

Πέννυ Ρόγκα: εργάζεται σκληρά, είναι το κορίτσι που κάνει όλη τη δουλειά από πίσω, πιστή!

Ναταλία Μεταξά: αστεία (πάντα κάνουμε πλάκα μεταξύ μας), ανταγωνιστική (στο γήπεδο), ένας ώμος για να ακουμπήσεις!

Ειρήνη Χατζηευστρατιάδου: (γελάει προσπαθώντας να πει το επίθετο της Ειρήνης)… αυθόρμητη, τρελή (με την καλή έννοια) και αγαπώ το πώς μιλάμε μεταξύ μας (σ.σ. με αρκετά… μπιμπ)!

***Special thanx στο Δημήτρη Κουμπιά & την Sports Graphics