Όταν η «διαφήμιση του βόλεϊ» βρίσκει το νόημά της…

Κάθε φορά που παρακολουθούμε αγώνες όπως ο χτεσινός τελικός Champions League μεταξύ της Ζενίτ Καζάν και της Λούμπε Τσιβιτανόβα σκέφτομαι πόσο μεγάλη ιεροσυλία είναι να χρησιμοποιούμε φράσεις όπως «διαφήμιση του βόλεϊ», «επιτυχημένη διοργάνωση» κ.α. για να περιγράψουμε κάθε τι λιγότερο, μικρότερο, μέτριο σε σχέση με το κορυφαίο!

Μια άρτια διοργάνωση σε ένα καλοστημένο γήπεδο, με τα απαραίτητα χάπενινγκς –μακριά από κιτσαρίες-, με εθελοντές αλλά και προσωπικό υπεύθυνο για το πόστο του, με ξεκάθαρους ρόλους, με… με.. με…

Μια όμορφη ατμόσφαιρα, φιλική στους αθλητές, με κοινό έτοιμο να χειροκροτήσει την κάθε φάση και να «πιέσει» κόσμια –έως ανύπαρκτα για τα ελληνικά δεδομένα- στα δύσκολα!

Κορυφαίοι αθλητές με λάμψη χωρίς έπαρση να αποδεικνύουν την αξία τους, να σέβονται τις αποφάσεις των διαιτητών, να σέβονται τους πάντες εκτός τάραφλεξ, αποτελώντας το κόσμημα του αθλήματος!

Και τι σημασία έχει στο φινάλε ποιος πήρε τον τίτλο; Όταν οι εικόνες μένουν χαραγμένες στη μνήμη, όταν το επίπεδο αγωνιστικό και μη είναι τόσο υψηλό, όταν ευχαριστιέσαι μια αναμέτρηση και δεν θέλεις να τελειώσει; Τότε ναι… αυτή είναι η κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση!

Έχουμε καταντήσει να λέμε όμορφα τα κακόγουστα και επιτυχημένα τα συνοικιακά! Αν παίρναμε «εικόνες» βόλεϊ από τα γήπεδα της Ελλάδας και τις τοποθετούσαμε σε έναν τελικό όπως ο χτεσινός… ΘΑ ΜΑΣ ΕΚΟΒΑΝ!

Έχουμε καταφέρει να ρίξουμε τον πήχη και αυτό είναι και μια μικρή απόρροια της οικονομικής κρίσης. Γράφω «μικρή» γιατί δεν είναι πάντα τα χρήματα αυτά που θα καθορίσουν τη διοργάνωση.

Δεν είναι τα χρήματα αυτά που κάνουν τους καλούς τρόπους, την ευγένεια, την οργανωτικότητα, την υπευθυνότητα. Και δυστυχώς αυτό το άθλημα έχει αυτά τα χαρακτηριστικά ως βάση του τόσο για τους αθλητές, όσο και για όλους τους εμπλεκόμενους.

Να δούμε -βρε αδερφέ- κι εδώ έναν τελικό που δεν θα ορμήξουν οι οπαδοί να βγάλουν πρώτοι φωτογραφία με το τρόπαιο πριν το ευχαριστηθούν πρώτοι οι παίκτες, να δούμε τους φωτογράφους να μην ποδοπατιούνται και να σιχτιρίζουν, να δούμε τις ομάδες να τηρούν στο έπακρο το τελετουργικό, να δούμε του παράγοντες να δίνουν χώρο στον προπονητή και την ομάδα στο βάθρο (σ.σ στο τελετουργικό αν είδατε μόνο οι παίκτες και ο πρώτος προπονητής ήταν στο βάθρο)! Όχι να τρέχουν να φορέσουν ένα μπλουζάκι, να ζητήσουν ένα μετάλλιο και να βγάλουν μια φωτογραφία…

Ας σταματήσουμε να δικαιολογούμε τα μη φυσιολογικά…

Και μέχρι και στην Ελλάδα η διαφήμιση του βόλεϊ να βρει το… νόημά της, απολαύστε ξανά στιγμιότυπα ενός ωραίου τελικού εντός κι εκτός τάραφλεξ!

ΥΓ. Προφανώς και η CEV δεν έχει εκμεταλλευτεί το προϊόν της, προφανώς και θα μπορούσε αυτή η διοργάνωση να αποφέρει περισσότερα στις ομάδες, προφανώς και βρίσκεται πολύ πίσω σε σχέση με τις άλλες Ομοσπονδίες. Όμως η τελική εικόνα για τον θεατή -που δεν γνωρίζει- είναι μαγική!

ΥΓ1. Αναβάθμιση πάντως χρειάζονται και οι δυο πιο χαμηλές τη τάξει διοργανώσεις του CEV Cup και του Challenge Cup.