Πατέλη: «Δεν το’ χα «χάσει», ήμουν καλύτερη από ποτέ» (fot)

Το Volleyplanet καλωσορίζει μία ακόμη Ελληνίδα άσο που ζει το όνειρό της στις ΗΠΑ. Η πρωην διεθνής άσος της ΑΕΚ, Κωνσταντίνα Πατέλη, σε 4 μόλις παρουσίας στο West Virginia University Institute of Technology έχει “κλέψει την παράσταση” με τις εμφανίσεις της κερδίζοντας πολλές προσωπικές διακρίσεις.

Στο παρθενικό της γράμμα της από Αμερική η 18χρονη πασαδόρος μας μιλάει για τις καινούριες εμπειρίες της, το “team bonding”, τα νέα της μαθήματα, τις “κολλητές” της και φυσικά την γυναίκα εκείνη που βρίσκεται δίπλα της 24 ώρες το 24ωρο και την καθοδηγεί  στα νέα και ανεξερεύνητα μονοπάτια της ζωής της.

“Λίγες ήμερες πριν φύγω για Αμερική συνειδητοποίησα ότι ετοιμάζομαι να κάνω πραγματικά αυτό το μεγάλο βήμα και είχα αρχίσει να τρομάζω… Μόλις όμως έφτασα στο αεροδρόμιο, με την “κολλητή” μου Δήμητρα Άγγλου, έπειτα από πολλούς αποχαιρετισμούς, όλα για έμενα ήταν πιο εύκολα και για τους γονείς μου πιο… δύσκολα.

Τους έβλεπα να κλαίνε και δεν ήθελα να τους αφήσω, αλλά έπρεπε να είμαι δυνατή μπροστά τους, όποτε το έκανα! Έφυγα… Το ταξίδι διήρκησε 24 ώρες και με όλες τις αναμονές, ήταν πραγματικά πολύ κουραστικό. Σε κάθε στάση η μητέρα μου ήταν ξύπνια στην Ελλάδα και μιλούσαμε όλη την ώρα.  Ακόμη και τώρα νομίζω ότι πίστευε πως θα χαθώ…

Όταν έφτασα στον τελικό μου προορισμό, με περίμεναν στο αεροδρόμιο η προπονήτρια μου, Άννα Κοβάλσκα με τον συζυγό της και άρχισα να νιώθω πολύ όμορφα. Ήμουν η πρώτη σπουδάστρια-παίκτρια που είχε φτάσει στο πανεπιστήμιο και την πρώτη ημέρα έμεινα σπίτι της. Την επομένη ήρθανε άλλες δυο κοπέλες από την Ιταλία, με την μία εκ των οποίων είμαστε πλέον συγκάτοικοι. Από την πρώτη στιγμή όμως θα έλεγα πως ταιριάξαμε πάρα πολύ οι τρεις μας και έκτοτε γίναμε “κολλητές”.

Όταν λοιπόν όλη η ομάδα έφτασε στο πανεπιστήμιο (7/8) είχαμε ένα meeting για το πρόγραμμα της πρεμιέρας της προετοιμασίας μας. Ήμουν υπερβολικά ενθουσιασμένη, αλλά και… τρομοκρατημένη παράλληλα. Η πρώτη μας προπόνηση ξεκινούσε στις 6 το πρωί με τρέξιμο και βάρη, ενώ την ίδια ημέρα κάναμε 2 δίωρες προπονήσεις στη σάλα.

Αυτή η προπόνηση ήταν σχεδόν καθημερινή και αλήθεια είναι πως ανταπεξήλθα πολύ καλά σε όλο αυτό το δύσκολο πρόγραμμα. Μέρα με τη μέρα όμως η προπόνηση γινόταν όλο πιο σκληρή και απαιτητική, που νομίζω ότι όλες  νιώθαμε την κούραση σε κάθε… εκατοστό του κορμιού μας. Μετά από ένα σημείο μάλιστα, δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε, όμως πάντα υπήρχε αυτό το άτομο στην ομάδα, η αρχηγός μας Μικέιλα, που μας έδινε δύναμη να συνεχίσουμε.

Εκτός από την Μικέιλα όμως, για μένα προσωπικά υπήρχε και κάποια άλλη, που ήταν καθημερινά δίπλα μου και αισθανόμουν πολύ τυχερή που με καθοδηγούσε. Μιλάω φυσικά για την μαμά μου, στην οποία οφείλω πάρα πολλά και πραγματι δεν ξέρω τι θα κάνω τα επόμενα χρόνια χωρίς εκείνη.

Στις 20 Αυγούστου ήταν ο πρώτος μας αγώνας και ήμουν πολύ ενθουσιασμένη που έπειτα από μια χρονιά, πραγματικό “Γολγοθά” στην Ελλάδα, θα έπαιζα ξανά μετά από μήνες. Και εκεί που νόμιζα ότι θα το’ χα… χάσει, διαπίστωσα με έκπληξη ότι ήμουν καλύτερη από ποτέ. Ήθελα να δείξω σε όλους ότι αξίζω και το ευχάριστο για μένα ήταν το γεγονός πως η προπονήτρια μου με εμπιστεύτηκε από την πρώτη στιγμή. Ήμαστε μια νέα ομάδα με δέκα πρωτοετείς, δύο δευτεροετείς, μία τριτοετή και άλλα δύο κορίτσια προς αποφοίτηση και κανένας δεν περίμενε πολλά από εμάς. Παρόλα αυτά κάναμε απίστευτα παιχνίδια, χάσαμε φυσικά κάποιους αγώνες, αλλά κερδίσαμε τα περισσότερα ματς.  Οι εμπειρίες όμως που κερδίσαμε και το «δέσιμο» που υπήρχε μεταξύ μας, έπειτα από κάθε παιχνίδι, αξίζανε πολύ περισσότερο από κάθε νίκη!

Σε αυτό φυσικά συνέβαλλε τα μέγιστα και η προπονήτριά μας. Από την αρχή κιόλας, που δε γνωριζόμασταν όλες καλά, μετά τις προπονήσεις μας είχε χωρίσει σε έξι ομάδες των τριών κοριτσιών. Κάθε μέρα μία ομάδα μαγείρευε για τις άλλες και δειπνούσαμε όλες μαζί, με αποτέλεσμα γύρω από το τραπέζι να συζητάμε για διάφορα, να γνωριζόμαστε καλύτερα και να έρχεται πιο κοντά η μία στην άλλη… Το λεγόμενο «team bonding»!

Σε προσωπικό επίπεδο, ένιωσα απίστευτη χαρά όταν ανακοινώθηκα δις «Παίκτρια της Εβδομάδας» από το πανεπιστήμιο μου, άλλες δύο φορές «Πασαδόρος της Εβδομάδας» από το River State Conference, αλλά και επειδή έγινα «First-Τeam All Conference Player» από την πρώτη μου κιόλας χρόνια.

Εδώ και μερικές εβδομάδες η σεζόν μας τελείωσε, οι προπονήσεις σταμάτησαν, άλλα πολλές φορές που νιώθω ότι μου λείπει η μπάλα του βόλεϊ, πάω στο γήπεδο και προπονούμαι μόνη μου.

Μέσα σε όλα όμως ξέχασα να σας πω για τις νέες μου “κολλητές” από την Ιταλία. Μιλάω φυσικά για τις Καρολίνα και Άλις, με τις οποίες έχουμε κάνει μία φοβερή παρέα και όπως έχω διαπιστώσει, επειδή καμιά μας δεν είναι από τις ΗΠΑ, μας συμπαθούν ιδιαίτερα. Απ’ τη φύση μας είμαστε βέβαια πολύ κοινωνικές, αλλά μέσα σε μια βδομάδα μας ήξερε όλο το πανεπιστήμιο!  Ειδικά μετά το πρώτο μας παιχνίδι, όλοι ενθουσιάστηκαν ακόμα περισσότερο μαζί μας. Δεν υπήρχε ούτε ένας να μη μας μιλήσει, να μη μας συγχαρεί και έβλεπες στα μάτια τους πόσο ήθελαν να κάνουν μαζί μας παρέα. Αυτό βέβαια ήταν το καλύτερο για εμάς, αφού χάρις στους νέους μας φίλους θα είχαμε και περισσότερα άτομα στους αγώνες μας και φυσικά τη φοβερή  μασκότ των “Golden Bears”.

Μια άλλη φορά πάλι περπατάγαμε ανέμελες με τις φίλες μου έξω από το πανεπιστήμιο, όπου υπήρχαν 2 κλόουν. Οι υπεύθυνοι της εστίας έστελναν μηνύματα σε όλους και ζητούσαν άπαντες να είναι στα δωμάτιά τους και να μην ανοίξουν την πόρτα σε κανέναν μέχρι να μας ειδοποιήσουν. Ήταν λίγο πριν το Halloween και εκείνη την περίοδο σε όλες τις ΗΠΑ είχαν σημειωθεί πολλά συμβάντα με «κλόουν» και όλοι είχαν τρομοκρατηθεί… Εκτός φυσικά από εμάς (χαχαχα)!!!

Σειρά τώρα έχουν τα μαθήματα, τα οποία ειναι τόσο διαφορετικά από την Ελλάδα. Σπουδάζω βιολογία και η αλήθεια ειναι ότι ειναι αρκετά δύσκολη, αλλά το απολαμβάνω. Οι καθηγητές εδώ σε κάνουν να αγαπάς το μάθημα και φυσικά όλα ειναι πολύ πιο δίκαια από το Λύκειο στην Ελλάδα, που δεν θέλω να θυμάμαι. Έχεις πολλές εργασίες, έχεις προφορικά και τις τελικές  εξετάσεις και όλα αυτά μετράνε εξίσου σημαντικά. Στην αρχή δεν σας κρύβω πως πίστευα ότι δεν θα τα πάω καλά και ήμουν αγχωμένη για τα μαθήματα, αλλά μετά την πρώτη βδομάδα δεν είχα πλέον κανένα πρόβλημα. Όλα πήγαιναν τέλεια και χαίρομαι γι’ αυτό γιατί «ποιος ακούει την μητέρα μου»… Γιατί μπορεί να είμαι στην Αμερική, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά αλλά «μάνα ειναι μόνο μια»! Και η δίκη μου, παίρνει τηλέφωνα 24 ώρες το 24ωρο.

Έκλεισα στην Αμερική σχεδόν 4 μήνες και δεν θα μπορούσα να αγαπάω περισσότερο αυτό που κάνω. Κάθε μέρα που περνάει με κάνει όλο και περισσότερο να μη θέλω να φύγω από εδώ.. Αλλά σε 8 μέρες γυρνάω Ελλάδα για Χριστούγεννα και η αλήθεια ειναι ότι όσο και να παραπονιέμαι, αισθάνομαι πολύ ευτυχισμένη γι’ αυτό.

Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας και ελπίζω να σας δω όλους σε λίγες μέρες”!