«Περήφανος στη Γερμανία που’ μαι Έλληνας »

Ο εορτάζων σήμερα β’ προπονητής της Στουτγκάρδης, Γιάννης Αθανασόπουλος, βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα και μίλησε στο Volleyplanet για την ζωή και την καριέρα του στην Γερμανία, τις χαώδεις διαφορές Bundesliga-Α1 Γυναικών, τις μελλοντικές του φιλοδοξίες, την Εθνική, τον Γιώργο Καραμπέτσο, τον Πρωτοψάλτη, τις Γερμανίδες Χίπε, Πολ και τις γυναίκες του Ολυμπιακού.

Λένε ότι “σπίτι χωρίς Γιάννη, προκοπή δεν κάνει”… Πόσο μάλλον ολόκληρο γήπεδο! Η άφιξη του Έλληνα προπονητή, Γιάννη Αθανασόπουλου στο SCHARRena της Στουτγκάρδης έφερε την… άνοιξη στην τοπική γυναικεία ομάδα Allianz ΜTV.

Σε περίπου δυόμιση χρόνια παρουσίας του “δικού” μας ανθρώπου, στο πλευρό του Ισπανού head coach, Γκιγέρμε Ερνάντεζ, το “καμάρι της πόλης” στέφθηκε Κυπελλούχος Γερμανίας (2015), κατέκτησε φέτος το γερμανικό Super Cup, ενώ δυο φορές αναδείχθηκε φιναλίστ της Bundesliga. Έτσι μαζί με το Κύπελλο Ελλάδας (2013) και νταμπλ του Ολυμπιακού (2014) ο Αθανασόπουλος έφτασε συνολικά τις 5 “κούπες” στην καριέρα του. Το τελευταίο μάλιστα τρόπαιο, το Super Cup μάλιστα ήταν αυτό που έλειπε από τη συλλογή του, για να πάψει την… καζούρα η Σλοβένα πρωταθλήτρια και σύντροφός του, Σόνια Μποροβίνσεκ.

Δικαίως λοιπόν το ομοίωμα του κορυφαίου Έλληνα τεχνικού στο εξωτερικό κοσμεί μαζί με του ομολόγου του “Γκίγε” την είσοδο του επιβλητικού κλειστού της Στουτγκάρδης, που στις 29/1/2017 θα διεκδικήσει στο Μανχάιμ το 3ο εγχώριο Κύπελλο της ιστορίας της, μαζί με αυτό του 2011, ενώ σήμερα φιγουράρει στην κορυφή της Bundesliga με ένα βαθμό διαφορά από την Σβέριν.

Από πότε ακριβώς ένιωθες να σε τρώει το… σαράκι της προπονητικής;

Γ.Α: Δεν ξέρω αν ήταν… σαράκι, αλλά απ’ το 2007 μάζευα οικονομίες και κάθε χρόνο πήγαινα παρέα με το φίλο και νυν προπονητή, Στέλιο Ατσιδάφτη στην Ιταλία για να δούμε τους τελικούς ανδρών-γυναικών της Serie A. Όσο ήμασταν εκεί παρακολουθούσαμε προπονήσεις κορυφαίων ονομάτων του παγκόσμιου βόλεϊ, όπως Μπαρμπολίνι, Καπράρα, Αμποντάντζα, Στόιτσεφ και μας άρεσε…  Η αλήθεια είναι πάντως ότι τότε ουδείς μας σκεφτόταν να ασχοληθεί με την προπονητική».

Μετά το νταμπλ που κατέκτησες στον Ολυμπιακό πως αποφάσισες να «ανοίξεις φτερά» για άλλες… Πολιτείες.

Γ.Α: Έβλεπα απ’ την τράπεζα που εργαζόμουν, ότι οι συνθήκες γενικά στην Ελλάδα δεν ήταν καθόλου ευοίωνες. Αποφάσισα λοιπόν να αναζητήσω ένα καλύτερο αύριο στο εξωτερικό σκεπτόμενος «ή τώρα ή ποτέ». Έτσι έφυγα μαζί με τη Σόνια (σ.σ. Μποροβίνσεκ) στη Σλοβενία, μετά στην Τσεχία όπου εκείνη έπαιξε στην Προστέγιοφ και εγώ βοηθούσα στην προπόνηση και περιστασιακά ως στατιστικολόγος. Εκεί έμαθα αρκετά πράγματα και μολονότι, όπως είπα, ποτέ δεν είχα σκεφτεί νωρίτερα στην Ελλάδα να γίνω προπονητής, κόλλησα»!

Πως ένιωσες το 2014 ως μετανάστης στη Γερμανία και τι δυσκολίες αντιμετώπισες;  

Γ.Α:Όταν πρωτοήλθα, ένιωσα κάπως ξένος, υπήρχε μία απόσταση από τους Γερμανούς. Αλλά μετά από την πρώτη εβδομάδα εξαφανίστηκε αυτή η αίσθηση και πλέον γενικά είναι όλοι πάρα πολύ θερμοί και εγκάρδιοι μαζί μου. Στην αρχή πρέπει να μάθεις πως δουλεύουνε εδώ, κάτι τελείως διαφορετικό από εμάς, δίνουνε μεγάλη σημασία στην λεπτομέρεια, χρειάζεται να είσαι ενήμερος για όλα τα θέματα οργάνωσης… Μου πήρε έναν- δύο μήνες να τα συνηθίσω, αλλά τώρα όλα είναι όπως πρέπει».

Πως θα χαρακτήριζες τη μέχρι τώρα συνεργασία σου με τον Ισπανό τεχνικό, Γκιγέρμο Ερνάντεζ;

Γ.Α: Η… χημεία που υπάρχει με τον Γκιγιέρμο είναι πολύ καλή, γιατί όλοι λένε πως αυτός είναι πιο εκρηκτικός και εγώ πιο… χαμηλών τόνων Αυτό που λέμε «τα ετερώνυμα έλκονται»! Είμαστε ο καλός και ο κακός… μπάτσος, αλλά τελικά ταιριάζουμε. «Ο «Γκίγε» σε συνεντεύξεις του δηλώνει πως “με το Γιάννη είμαστε δίδυμο στον πάγκο”, όλοι με αντιμετωπίζουν ως προπονητή, ενώ πολλές φορές στα ταϊμ άουτ δίνω εγώ οδηγίες αντ’ αυτού, που μπορεί να μιλάει ατομικά σε κάποια παίκτρια. Όλοι μου έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη…

Τι ρόλο παίζει σε αυτήν την επιτυχημένη συνεργασία το μεσογειακό ταμπεραμέντο και… η mentalite ;

Γ.Α: Πολύ σημαντικό… Ειδικά κάποιες φορές που χρειάζεται να δουλέψει το… ελληνικό δαιμόνιο! (Γέλια). Βλέπουμε ότι μερικές φορές με το «γερμανικό» τρόπο, δεν μπορούμε να πετύχουμε κάτι που θέλουμε και χρειάζεται να κάνουμε κάποιες… ντρίπλες! Οπότε εκεί λέμε με τον «Γκίγε» θα το κάνουμε αλά… Spanish-greek way! Πιστεύω όμως πως αυτός ο συνδυασμός είναι ένα από τα κλειδιά της επιτυχίας της ομάδας.

Πίστευες ποτέ ότι «με το καλημέρα» στην ομάδα θα σήκωνες… κούπες;

Γ.Α: Ομολογώ πως όταν πήγα στην Στουτγάρδη είπα του “Γκίγε” αστειευόμενος. “Nα ξέρεις ότι φέτος θα πάρουμε το Κύπελλο και τη 2^η θέση στο πρωτάθλημα. “Πως σου ήρθε αυτό”; με ρώτησε και του είπα πως “το ίδιο έγινε και στην πρώτη μου χρονιά στον Ολυμπιακό”. “Καλά, καλά…” έλεγε κοιτώντας με σαν τρελό… Όταν πήραμε το Κύπελλο το 2015 του λέω πάλι: ‘Του χρόνου θα πάρουμε ντάμπλ” και τελικά λίγο ήθελε να τον… στείλω αδιάβαστο, αφού βγήκαμε δεύτεροι, αλλά κι αυτό ισοδυναμούσε με τίτλο, αφού φέτος κατακτήσαμε το Supercup. Η Σόνια μάλιστα με… τρολάρει, “ορίστε, δεν είχες Supercup και τώρα το πήρες…” επειδή στον Ολυμπιακό το είχαμε χάσει το 2013 από την ΑΕΚ στην Ελασσώνα.

Τελικά είναι αλήθεια όπως το βιώνεις σήμερα ως προπονητής όσα λέγονται για την περίφημη “γυναικεία ψυχολογία”;

Γ.Α: Πιστεύω για να είσαι προπονητής σε γυναίκες πρέπει να είσαι ιδιαίτερο άτομο. Το’ χει πει κάποιος παλιότερα και το προσυπογράφω. “Δεν μπορείς να κάνεις καλά μια γυναίκα στο σπίτι… Φαντάσου να έχεις δώδεκα ή δεκατέσσερις σε μια ομάδα μαζί… (γελάει)”. Πέρα από τα αστεία όμως, είναι γεγονός πως χρήζουν… ιδιαίτερης μεταχείρισης. Υπάρχουν κοπέλες που είναι πιο ανοιχτοί ως χαρακτήρες και έρχονται πχ και σου λένε τα προσωπικά τους, και άλλες πιο κλειστές, πιο ιδιαίτερες και εσύ πρέπει για όλες να βρεις τον κατάλληλο τρόπο να τις προσεγγίσεις, να κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους και να τις κάνεις να νιώσουν άνετα μαζί σου.

Πόσο μακριά φτάνουν οι προπονητικές σου φιλοδοξίες σου;

Γ.Α: Δεν ξέρω πραγματικά… Γεγονός είναι πως στην Στουτγκάρδη με αγαπάνε, αναγνωρίζουν την δουλειά μου και για αυτό από πέρυσι η διοίκηση μου είχε προτείνει ανανέωση συνεργασίας πολύ πριν λήξει το συμβόλαιό μου. Δέχθηκα κάποιες κρούσεις και από άλλες ομάδες για πρώτος προπονητής, αλλά ακόμη δεν βιάζομαι. Θέλω να κάνω όλα τα κατάλληλα βήματα για να φτάσω εκεί που θέλω. Η θέση του α’ προπονητή σίγουρα προυποθέτει μεγαλύτερες ευθύνες και περισσότερο άγχος και για αυτό όταν κάνω αυτό το βήμα, θέλω να αισθάνομαι σίγουρος για αυτό. Όπως και να’ χει πάντως χρωστάω πολλά στους “μέντορές”, πρώην προπονητές μου, Γιάννη Παντελίδη, Χρήστο Παπαθανασίου, Τέλη Σωτήρχο αλλά και τον νυν συνεργάτη μου, τον “Γκίγε”.

Ποια ήταν η καλύτερη και ποια η χειρότερή σου στιγμή στον πάγκο της Στουτγκάρδης;

Γ.Α: Λένε πως ο προπονητής έχει πάρα πολλές λύπες, ενώ οι χαρές είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Προσωπικά καλύτερη στιγμή θεωρώ το Κύπελλο την 1^η χρονιά, ενώ εξίσου πολύ καλή στιγμή ήταν και ο φετινός τελικός του Super Cup.

Αντίθετα απ’ τα χειρότερα συναισθήματα που βίωσα ήταν στον περσινό τελικό με τη Δρέσδη στο «Porsche Arena». Διεξήχθη εκεί  θέλαμε να δούμε την ανταπόκριση του κόσμου και τελικά σημειώθηκε ρεκόρ στη Bundesliga με 5.392 εισιτήρια. Παίζαμε Σάββατο βράδυ τον 4^ο τελικό και ο 5^ος τελικός έπρεπε να γίνει τη Δευτέρα, γιατί η Ολλανδία ήθελε τις διεθνείς για προετοιμασία. Το τόσο μικρό και σύντομο όμως διάστημα διεξαγωγής που μεσολάβησε μεταξύ των δύο αγώνων πιστεύω πως ήταν μεγάλο λάθος. Η Δρέσδη πήγε με το αεροπλάνο στο Βερολίνο, εμείς δεν μπορούσαμε να βρούμε εισιτήρια, πήγαμε με το πούλμαν, κάναμε το πρωί του αγώνα προπόνηση και παίξαμε τον αγώνα για τον τίτλο, ουσιαστικά εξαντλημένοι!

Ο κόσμος της ομάδας σας στηρίζει;

Γ.Α: Εδώ και αρκετούς μήνες, με αφορμή και τις επιτυχίες μας αυτά τα δύο χρόνια, έρχονται πολλοί περισσότεροι φίλαθλοι στο γήπεδο, αφού την πρώτη χρονιά θυμάμαι στο SCHARRena, αρχές της σεζόν, ήταν περίπου 1.200 άτομα. Μετά τον Δεκέμβριο σε όλα τα ματς είχαμε “sold out”. Τη δεύτερη χρονιά στο γήπεδο ήταν περίπου 1500 φίλαθλοι και πάλι μετά το Δεκέμβριο “sold out”. Φέτος σε κάθε μας παιχνίδι δεν υπάρχει κενή θέση στις κερκίδες, έρχονται πάνω από 2000 κόσμος. Επίσης έχουμε και 10 ηρωικούς φίλαθλους που δεν έχουν χάσει κανένα ματς της ομάδας. Είναι στο πλευρό μας όπου κι αν παίζουμε, είτε στη  σε Γερμανία, είτε στην Ευρώπη. Στο Αζερμπαϊτζάν, στην Ρωσία… παντού! Αυτοί είναι οι πιο πιστοί μας φίλαθλοι.

Τι έχεις κρατήσει από την ιστορική περσινή εμπειρία στο Τσάμπιονς Λίγκ;

Γ.Α: Το επίπεδο των ομάδων που αντιμετωπίσαμε! Ήταν απίστευτο να παίζεις με τη Ντιναμό Καζάν, την Κρασνοντάρ, ενώ και στο Μπακού όταν πήγαμε ήταν μοναδική εμπειρία. Υπέροχα συναισθήματα, αν και χάναμε εκτός έδρας, αλλά είναι διαφορετικό να παίζεις με Κοσέλεβα, Γκάμοβα, Βασίλεβα. Έβλεπες και τις ίδιες τις κοπέλες πως προσπαθούσανε περισσότερο, αφού το κίνητρο για νίκη ήταν ισχυρότερο κόντρα σε τέτοια ονόματα. Έβλεπες στα μάτια τους από τις παραμονές των αγώνων, την προσμονή και το συναίσθημα που έβγαζαν περιμένοντας να παίξουν σε ένα τόσο υψηλό επίπεδο.

Η μέρα με τη νύχτα….

Τι σε εντυπωσίασε από την πρώτη στιγμή στην Γερμανία και ποιές διαφορές συνάντησες σε σχέση με το ελληνικό πρωτάθλημα;

Γ.Α: Θα’ λεγα “η μέρα με τη νύχτα” όσον αφορά στην οργάνωση! Μπορεί οι γερμανικές ομάδες να μην διαθέτουν τα φοβερά μπάτζετ ρωσικών, τουρκικών, ιταλικών, ομάδων, αλλά πραγματικά δεν μας λείπει τίποτα. Το γήπεδό μας, η  SCHARRena που είναι απόλυτα προσβάσιμη σε άτομα με κινητικά προβλήματα, είναι διαθέσιμο όποια στιγμή και για όσες ώρες θέλουμε! Παράλληλα έχουμε 3 γήπεδα για προπόνηση και 8 φιλέ, για ν’ αλλάζουμε όταν χαλάει και συνολικά 140 μπάλες! Επιπλέον έχουμε πολύ καλές σχέσεις με τους supporters και κάποιους εθελοντές. Μας βοηθάνε, έρχονται φτιάχνουν το γήπεδο, στολισμούς , τάραφλεξ, πινακίδες και όλα είναι έτοιμα στο γήπεδο μία μέρα πριν τα παιχνίδια.

Πλέον για να συμμετάσχεις στην Bundesliga πρέπει να έχεις υποχρεωτικά τάραφλεξ, να έχεις πινακίδες LED, πρέπει να ανεβάζεις τα στατιστικά στο site της Ομοσπονδίας στο… δεκάλεπτο, οπότε πρέπει να έχεις στατιστικολόγο. Τουλάχιστον για την ώρα του αγώνα, αφού αν δεν έχεις υπάρχει “πέναλτι” 1500 ευρώ και αν απλά δεν ανεβούν εγκαίρως η “καμπάνα” είναι 500 ευρώ. Κατά καιρούς μάλιστα έχουνε έρθει τουλάχιστον 5-6 άτομα, που μας ζητήσανε εθελοντικά να κρατάνε στατιστικά στον αγώνα, φοιτητές από πανεπιστήμια, από σχολές κ.α. Βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο ο προπονητής μπορεί να εμπιστευτεί κάποιον μαθητευόμενο, αλλά μπορεί κάλλιστα να τον εκπαιδεύσει… Αν και όσοι ήμαστε στον πάγκο, ο “Γκίγε”, εγώ, ο Γιάννης Παρασχίδης, ξέρουμε να χειριζόμαστε το Data Volley, ένας από τους σημαντικότερους λόγους που βρήκα δουλειά εδώ.

Όλα τα ματς του πρωταθλήματος, που είναι προγραμματισμένα από την 1^η Αυγούστου και ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΕΠ’ ΟΥΔΕΝΙ λόγο, προβάλλονται απευθείας μέσω Live Streaming! Αν δεν υπάρχει το ματς σε Live Streaming “τρως” πρόστιμο 1500 ευρώ.

Στο τέλος των αγώνων υποχρεωτικά όλη η ομάδα ανεβαίνει στα VIP όπου υπάρχει μπουφές, ποτά, όλοι οι σπόνσορες και συζητάμε μαζί τους, ερχόμαστε όλοι πιο κοντά στον κόσμο, στους δημοσιογράφους. Παράλληλα σε εξωγηπεδικές δράσεις προβολής της ομάδας που πραγματοποιούνται από τις ομάδες και τους χορηγούς, μια αθλήτριά μας, ανά δύο εβδομάδες, παρουσιάζεται στο κοινό με κάποιο πρωτότυπο τρόπο, σε ένα ρόλο διαφορετικό από αυτόν που την γνωρίζουμε στο γήπεδο.

Επίσης έχουμε τις δυο MVP των αγώνων, “χρυσή” και “ασημένια”, δηλαδή και από την ηττημένη ομάδα, η οποία επιλέγεται πάντα από τον προπονητή των νικητριών.

Όλα λοιπόν είναι θέμα οργάνωσης. Γιατί μπορείς να κάνεις πάρα πολλά πράγματα χωρίς υψηλό κόστος, αρκεί να υπάρχει η βούληση και η διάθεση να τα οργανώσει κάποιος σωστά. Πχ ψάχνω να βρω κάποια στατιστικά αθλητριών από το ελληνικό πρωτάθλημα και δεν υπάρχουν! Φτάσαμε στο 2017 και δεν υπάρχουν στατιστικά των αγώνων στην Ελλάδα… Σίγουρα μετά παίζουν ρόλο και τα χρήματα, αλλά η σωστή οργάνωση και η μεθοδικότητα είναι νομίζω το Α και το Ω.

Πέρα από την οργάνωση και τη «βιτρίνα» της γυναικεία ομάδα τι δουλειά γίνεται… εις βάθος, πχ στις μικρότερες ομάδες και τμήματα του συλλόγου;

Γ.Α: Κι εδώ η δουλειά που γίνεται είναι πολύ μεθοδική και οργανωμένη, αφού ελπίζουν να βγουν κάποιες παίκτριες που όχι μόνο θα στελεχώσουν την Στουτγκάρδη, αλλά και την Εθνική. Η δεύτερη ομάδα μας θα μπορούσε σίγουρα να είναι μέσα στην 6άδα της δικής μας Α1 Γυναικών. Στην περιφέρεια του Baden Wurttemberg που είμαστε, βρίσκονται κάτι σπίτια κοντά στο Ολυμπιακό κέντρο-γυμναστήριο. Εκεί οι επίλεκτες αθλήτριες κάτω από 16 ετών, φεύγουν από τα σπίτια τους και μένουνε στα νέα τους σπίτια. Αυτό γίνεται και στην Δρέσδη και στο Βερολίνο και στο Μίνστερ… Το πρωί τα κορίτσια πηγαίνουν σχολείο, όπου πέρα από τα μαθήματά τους κάνουν και προπόνηση και το απόγευμα προπονούνται κανονικά με την ομάδα της Στουτγκάρδης.

Με τον “Γκίγε’ πηγαίνουμε όποτε έχουμε ελεύθερο χρόνο και τις βλέπουμε στις προπονήσεις τους στο σχολείο. Όλο αυτό γίνεται στο πλαίσιο ενός χρηματοδοτούμενου προγράμματος, για το οποίο πληρώνει η ομάδα και το κράτος ένα ποσό, τους πληρώνει το φαγητό και έτσι προσπαθούν οι ομάδες να βγάζουν κάποιες παίκτριες που αξίζουν μέσα από τα πολλά κορίτσια που υπάρχουν στις Ακαδημίες.

Κι όμως τόσο στη Γερμανία, όσο και στην Ελβετία οι ομάδες έχουν το ελεύθερο να έχουν μέχρι και 12 ξένες. Σκεφτόμουν λοιπόν “αφού υπάρχουν τόσα πολλά ντόπια κορίτσια, γιατί παίζουν τόσες ξένες”. Μετά έμαθα πως ο μισθός που παίρνει μία εργαζόμενη υπάλληλος σε αυτές τις χώρες είναι επαρκής, που δεν “καίγεται” να πάει να παίξει βόλεϊ σε επαγγελματικό επίπεδο. Ιδιαίτερα στην Ελβετία, η Βολερό πχ ψάχνει με το κιάλι να βρει Ελβετιδες παίκτριες…

Πως θα χαρακτήριζες τις συνθήκες εργασίας των αθλητών στην Bundesliga σε σχέση με τις δικές μας;

Γ.Α: Κι εδώ πραγματικά έχω μείνει με ανοιχτό το στόμα! Τι να πρωτοπώ! Από το αμάξι σου, που βάσει συμβολαίου έχεις υποχρέωση να πηγαίνεις να το πλένεις κάθε Παρασκευή, αλλιώς σου κάνουν παρατήρηση, μέχρι Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, όροι συμβολαίων, ασφαλιστικό,  τα πάντα λειτουργούν άριστα! Εδώ ο αντίστοιχος ΠΑ.Σ.Α.Π. δεν ασχολείται με αυτά… Αν τραυματιστεί κάποια αθλήτρια στην Γερμανία, το συμβόλαιό της κατά 80% είναι καλυμμένο από το κράτος!

Δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΜΙΑ αθλήτρια στη Bundesliga που δεν παίρνει τα λεφτά της. Αν καθυστερήσει να πληρωθεί υπάρχει αφαίρεση βαθμών από την ομάδα, όπως πέρυσι που τιμωρήθηκε με -6 η Στρόμπινγκ. Μετά αναλαμβάνει να σε πληρώσει το κράτος και αν δεν πάρει τα χρήματα σε ένα εύλογο διάστημα από την ομάδα, την αποβάλλει από το πρωτάθλημα.

Όλα τα χρήματα υπάρχουν σε εγγυητικές, ενώ υπάρχει μία προ-αδειοδότηση. Εμείς πχ τέλη Απριλίου θα πρέπει να έχουμε δώσει το πλάνο της χρονιάς, με υπογεγραμμένα συμβόλαια, χορηγούς, μπάτζετ κλπ. Αυτά που παρουσιάζεις αρχικά υποχρεούσαι να τα έχεις με όλα τα αποδεικτικά έως τις 15 Μαϊου. Οι τελευταίες ομάδες πάντως που πήρανε την άδεια και με τη βούλα, ολοκληρώσανε στις αρχές Αυγούστου. Για να πάρεις όμως άδεια πρέπει να έχεις δώσει κάποια χρήματα… Αν λοιπόν ως ομάδα έχεις καταθέσει το απαραίτητο ποσό, αλλά για οποιοδήποτε λόγο δεν καταφέρεις να εξασφαλίσεις άδεια, πάνε τα λεφτά! Τα’ χασες…

Μετά, μολονότι όλα τα ματς πρωταθλήματος περιλαμβάνονται στο Στοίχημα, ένας από τους όρους που υπογράφεις στο συμβόλαιο, είναι ότι απαγορεύεται να στοιχηματίσεις σε αγώνα της Βundesliga. Kαλώς η κακώς πλέον το “Bet” αποτελεί μέρος του αθλητισμού, αλλά θα πρέπει να είναι όλοι πολύ προσεκτικοί και να γνωρίζουν πως θα προστατεύσουν το άθλημα, μέσω και συνεχών ενημερώσεων που γίνονται, όπως βλέπω και εδώ κάνει αντίστοιχα κι ο ΠΑ.Σ.Α.Π.

Υπάρχουν επεισόδια και κρούσματα βίας οπαδών στα γήπεδα της Γερμανίας; Τι αντιμετώπιση έχεις τύχει από την κερκίδα των αντιπάλων σου;

Γ.Α: Εδώ η κουλτούρα των φιλάθλων είναι άλλη! Όλα τα γήπεδα είναι πάντα γεμάτα, το SCHARRena χωράει 2.300 κόσμο. Σε όλα τα γήπεδα βλέπουμε οπαδούς των δύο ομάδων, πριν τον αγώνα παρουσιάζουν τον κόσμο των φιλοξενούμενων. Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ τη στιγμή που κερδίσαμε 3-2 σετ με 15-13 στον τελικό Κυπέλλου στο Χάλε. Πάμε λοιπόν πανηγυρίζουμε και χειροκροτούμε τον κόσμο μας και κάνουμε το ίδιο και στους φιλάθλους της Αάχεν, που ανταποδίδουν το χειροκρότημα. Εκεί λοιπόν πραγματικά μου… σηκώθηκε η τρίχα σκεπτόμενος πόσο χαρούμενος θα ήμουν, αν αυτό θα μπορούσε να συμβεί ποτέ στην Ελλάδα.

Μια άλλη φορά πάλι παίζαμε στο Μίνστερ. Έρχεται λοιπόν ο “Γκίγε” και με προειδοποιεί να προσέχω τις αντιδράσεις μου, αφού “οι οπαδοί εδώ είναι πολύ… άγριοι”. Οπότε είχα το νου μου… Γίνεται η παρουσίαση της ομάδας μας και η κερκίδα… χειροκροτάει! Κοιτάζω απορημένος τον  Ισπανό, με ύφος “αυτοί είναι οι άγριοι” και χασκογελάει. Στη λήξη του αγώνα η αλήθεια είναι πως μας φώναζαν, αλλά απλά φώναζαν. Βγάζω τότε το κινητό και δείχνω στον “Γκίγε” κάτι βιντεάκια από ντέρμπι με Ολυμπιακό και ατμόσφαιρα σε Κυψέλη, Φιλαδέλφεια και λέει “οκέι, φίλε, δεν ξαναμιλάω…”.

Γενικά είναι τελείως διαφορετική η νοοτροπία όλων… Ένα παιχνίδι βόλεϊ το αντιμετωπίζουν ως ένα θέαμα, σαν να πας πχ στο θέατρο… Πέρυσι χάσαμε τον τελικό Κυπέλου 3-2 σετ και μετά οι χορηγοί μας καλέσανε σε μιας εκδήλωση, σε ένα jazz bar και διασκεδάζαμε μέχρι πρωίας. Μάλιστα εκεί μας είπαν ότι ειναι πολύ ικανοποιημένοι απ’ την απόδοση και την προσπάθειά μας ως τον τελευταίο πόντο και ανακοίνωσαν έτσι την ανανέωση της χορηγίας τους για άλλα 3 χρόνια. Τη βραδιά εκείνη είχε έρθει κι ένας φίλος από Ελλάδα και είχε τρελαθεί, δεν πίστευε ότι γινόταν κάτι τέτοιο μετά από μια ήττα σε τελικό.

Ωραίοι ως Έλληνες!

Φέτος εσύ και ο Πρωτοψάλτης εκπροσωπείτε το ελληνικό βόλεϊ στην Bundesliga με τον καλύτερο τρόπο. Πως νιώθεις ως Έλληνας στην Γερμανία του σήμερα;

Γ.Α: Νοιώθω πολύ περήφανος που είμαι Έλληνας! Έρχονται πολλοί συμπατριώτες μας με τα παιδάκια τους στους γήπεδο, μου δίνουν συγχαρητήρια, θέλουν να μου μιλήσουν και νιώθω τιμή και περηφάνια. Πιστεύω πως είμαστε πολύ εργατικοί και ειδικά μιας και μιλάμε για το βόλεϊ, θεωρώ ότι μπορούμε να καταφέρουμε πολλά, αρκεί να έχουμε οργάνωση και ένα πλάνο στο μυαλό μας.

Ο πρώτος που σε είχε συγχαρεί, ήταν ένας «δικός» μας άνθρωπος, με σημαντική προσφορά στο βόλεϊ της Γερμανίας και ινστρούκτορας της FIVB, ο Θανάσης Παπαγεωργίου…

Γ.Α: Ο “Papa”, όπως τον αποκαλούν έδω ήρθε και μου μίλησε στο Χάλε πριν τον τελικό του Κυπέλλου του 2015. Εγώ δεν ήξερα τότε καλά-καλά ότι μέχρι ήταν μέχρι πρότινος καθηγητής του αθλητικού ινστιτούτου του Πανεπιστημίου της Κολωνίας και επί πολλά χρόνια εκπαιδευτής της Γερμανικής Ομοσπονδίας. Μου λέει λοιπόν “συγχαρητήρια για την δουλειά που κάνεις, έχω ακούσει τα καλύτερα για σένα”. “Σας ευχαριστώ” απάντησα, αλλά ποιος σας τα’ πε τα καλά λόγια; Και γυρίζει χαμογελαστός μου δείχνει σε ένα σημείο της κερκίδας. Εκεί ήταν καμιά εικοσαριά προπονητές, όπου είχε “σχολή” και μου γνέφει… “αυτοί”! Πραγματικά τότε ανατρίχιασα και ένιωσα μεγάλη τιμή. Μετά το ματς, κερδίσαμε 3-2 σετ, ήρθε πάλι να με συγχαρεί και μου συνέστησε να μάθω γερμανικά το συντομότερο, κάτι που ήδη έχω ξεκινήσει…

Για τον Πρωτοψάλτη τι ακούς;

Γ.Α: Τον γνώρισα, το Θανάση (σ.σ Πρωτοψάλτη) στον τελικό του Σούπερ Καπ και γενικά ακούω πολύ καλά λόγια για αυτό το παιδί. Μάλιστα επειδή το Φριντριχσχάφεν είναι κοντά από εδώ, κάποιοι οπαδοί που πάνε εκεί στα παιχνίδια, γυρίζουν εντυπωσιασμένοι κυρίως από το άλμα του, “ρε αυτός έχει τρομερό άλμα…” μου λένε και πιστεύουν πως θα τα πάει πάρα πολύ καλά.

Το “χορό” πάντως των “γαλανόλευκων” επιτυχιών στην Bundesliga τον άνοιξε μαζί σου η Αθηνά Παπαφωτίου…

Γ.Α: Τον πρώτο χρόνο που φτιάχναμε την ομάδα με τον “Γκίγε” ψάχναμε πασαδόρο. Οι εναλλακτικές που είχαμε εκείνη την περίοδο ήταν χειρότερες, κατά την γνώμη μου, από την Αθηνά (σ.σ Παπαφωτιου). Του είπα του Ισπανού πως  “υππάρχει μια κοπέλα στην Ελλάδα που είναι πολύ καλύτερη από αυτές. “Ωραία, μου λέει, μίλησέ της”. Την παίρνω τηλέφωνο και  μόλις άκουσε για εξωτερικό χάρηκε πάρα πολύ γιατί τότε είχε κάποια… θέματα με την ΑΕΚ και ψαχνόταν για έξω.

Την έφερα λοιπόν σε επαφή με τον πρόεδρο, τον προπονητή, μιλήσανε και έτσι έκανε το βήμα. Πριν έρθει σε εμάς, η Αθηνά είχε προσπαθήσει κι άλλες φορές να βγει έξω, αλλά υπήρχε μια δυσπιστία λόγω του ελληνικού πρωταθλήματος. Με το που ήρθε η Αθηνά στην Στουτγκάρδη και έπαιξε τόσο καλά, μετά ήταν πολύ δύσκολο για εμάς να την κρατήσουμε, αφού είχανε δει ότι είχε ανταποκριθεί με μεγάλη επιτυχία στο πρωτάθλημα και ακολούθησαν πολλές προτάσεις για να βρεθεί τελικά στη Γαλλία και τη Μιλούζ.

Πολ, Χίπε διαφημίζουν την Ελλάδα!

Πιστεύεις έχουν θέση στην Bundesliga άλλες Ελληνίδες αθλήτριες;

Γ.Α: Ασφαλώς και τώρα προσπαθώ να φέρω κάποιες Έλληνιδες, βλέπω βίντεο, αλλά δεν είναι θέμα… υπηκοότητας! Είναι θέμα αξιοκρατικών κριτηρίων… Και… αδελφή μου να είναι, αν θεωρώ πως μια ξένη είναι καλύτερη, δεν θα πάρω τη συγγενή μου! Προσπαθώ να λειτουργώ αξιοκρατικά, γιατί αν δεν ενεργήσω κατ’ αυτόν τον τρόπο, αύριο δεν θα έχω δουλειά! Αν πιστεύω πως υπάρχει κάποια δικιά μας και είναι καλύτερη, βεβαίως θα το υπογραμμίσω στον “Γκίγε”. Σίγουρα υπάρχουν, αλλά διακρίνω μία δυσπιστία στο ελληνικό πρωτάθλημα…

Ακόμη και τώρα που δύο Γερμανίδες διεθνείς επέλεξαν να παίξουν στην Ελληνική Α1 Γυναικών, μετά και την περσινή παρουσία της Μπρίνκμαν…

Γ.Α: Το γεγονός ότι ήρθαν τελευταία Χίπε, Πολ, Μπρινκμαν και κάποιες άλλες καλές ξένες στην Ελλάδα, έχει προκαλέσει μεγάλη εντύπωση στην Γερμανία. Άρθρο μάλιστα που δημοσιεύτηκε και στην ιστοσελίδα της Bundesliga, έγραφε “πως είναι δυνατόν να παίρνουνε τέτοιες παίκτριες μεταγραφή στην Ελλάδα”;

O αντιπρόεδρος της Bundesliga, εξηγούσε πως στην Α1 Γυναικών οι αθλήτριες αυτές αμείβονται καλύτερα, από ότι στο γερμανικό πρωτάθλημα. “Εμείς δεν μπορούμε να προσφέρουμε τα ποσά που δίνουν στην Ελλάδα και το δέλεαρ είναι καθαρά οικονομικό”. Νομίζω πάντως πως και οι δύο Γερμανίδες είναι όντως πολύ καλές για το ελληνικό πρωτάθλημα και προσωπικά εγώ θα τις ήθελα στην ομάδα μου. Τόσο η Πολ, όσο και η Χιπε πέρσι έκαναν πολύ καλό πρωτάθλημα. Είναι καλό για την Ελλάδα, για το ελληνικό βόλεϊ γενικότερα, ότι αυτές οι αθλήτριες διαφημίζουν μέσω των συνεντεύξεων στα γερμανικά ΜΜΕ εκτός των ομάδων και το πρωτάθλημα της χώρας μας.

Εσύ παρακολουθείς την Α1 Γυναικών, ενημερώνεσαι για τα δρώμενα στην Ελλάδα;

Γ.Α: Όσο μπορώ, παρακολουθώ! Αφού σε αντίθεση με το ιταλικό, το πολωνικό, το γερμανικό κ.α πρωταθλήματα στη “δική” μας Α1 Γυναικών σπάνια υπάρχει ζωντανή μετάδοση. Στη χώρα μας δυστυχώς τα περιμένουμε όλα από την τηλεόραση, δημόσια ή συνδρομητική, κάτι που για τη Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν νοείται… Εδώ η δημόσια τηλεόραση, μεταδίδει μόνο τον τελικό Κυπέλλου ή ένα άλλο μεγάλο event… Στην Πολωνία όλα τα ματς προβάλλονται μέσω διαδικτύου δωρεάν, στην Ιταλία με ένα μικρό αντίτιμο…

Στην Ελλάδα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι ομάδες δεν αναλαμβάνουν την μετάδοση των αγώνων τους. Δε νομίζω πως το κόστος για μια τέτοια κίνηση είναι απαγορευτικό. Πχ αρκετοί στην Γερμανία είδαν το ματς του Πανναξιακού με τον Παναθηναϊκό. Ασχέτως, αν απόρησαν για το γήπεδο…

Εδώ και λίγες μέρες στο τιμόνι της ΕΟΠΕ βρίσκεται ο νέος πρόεδρος, Γιώργος Καραμπέτσος. Μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα για το ελληνικό βόλεϊ;

Γ.Α: Αν και τα διοικητικά δεν τα παρακολουθώ επισταμένως σίγουρα πιστεύω ότι θα βελτιωθούν κάποια πράγματα. Συνήθως η ανανέωση φέρνει άλλον αέρα, είναι όλοι τους άνθρωποι του αθλήματος, έχουν τεράστια εμπειρία από το διεθνές βόλεϊ και ελπίζω ότι μόνο μπροστά μπορούν να πάνε το άθλημα, αφού δε υπάρχουν περιθώρια για χειρότερα.

Η Εθνική εδω και μερικά χρόνια, προσπαθεί αλλά δεν φτάνει στην υπέρβαση. Πιστεύεις θα καταφέρουμε  να πανηγυρισουμεστο μέλλον κάποια διάκριση;

Γ.Α: Νομίζω πως στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα υπάρχουν τα κατάλληλα κορίτσια, υπάρχει ταλέντο, υπάρχουν και παίκτριες που αγωνίζονται στο εξωτερικό. Ωστόσο, χωρίς έχω ζήσει τις καταστάσεις από μέσα, θεωρώ πως απαιτείται να υπάρχει ένας κοινός στόχος και κοινή μεταχείριση. Δηλαδή δεν μπορείς να πηγαίνεις στην Εθνική για μια εβδομάδα, μετά να ξαναφεύγεις και να επιστρέφεις μετά από άλλες δυο εβδομάδες. Όταν είσαι κάπου θα πρέπει να είσαι αφοσιωμένος και απόλυτα συγκεντρωμένος στο στόχο που έχεις θέσει εξ’ αρχής. Για μένα καλύτερα να πεις  “δεν θέλω να πάω στην Εθνική”, παρά να πηγαίνεις και να κάνεις… αγγαρεία.

Στην Γερμανία το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα αποτελεί τιμή και προτεραιότητα για όλους… Μόνο αυτό το καλοκαίρι οι Βάις, μαζί με την Μπρίνκερ, δεν πήγανε για πρώτη φορά μετά από 14 συνεχόμενα χρόνια, γιατί ήθελαν να ξεκουράσουν τα σώματά τους. Στην Εθνική παίζουν όλα ρόλο, από το μεγαλύτερο μέχρι το παραμικρό. Το team building, το κίνητρο, το πάθος, η αγάπη για το εθνόσημο…

Θα ξαναγύριζες στην Ελλάδα αν σου γινόταν πρόταση από κάποια μεγάλη ομάδα;

Αυτή τη στιγμή όχι… Βέβαια ποτέ μη λες ποτέ, αλλά στη δεδομένη φάση όλα αυτά είναι υποθετικά σενάρια. Παρόλο που μου λείπει πολύ η Ελλάδα, είμαι πολύ ευχαριστημένος στην Στουτγκάρδη, όπου το επίπεδο του γυναικείου βόλεϊ είναι πολύ ανώτερο από το δικό μας. Σε σύγκριση με άλλα αθλήματα γυναικών και τον ανταγωνισμό που υπάρχει με ποδόσφαιρο και χάντμπολ, το βόλεϊ, νομίζω πως είναι στην πρώτη θέση των ομαδικών αθλημάτων στην Γερμανία.

Σε φοβίζουν τα τρομοκρατικά χτυπήματα που έγιναν πρόσφατα στην Γερμανία;

Μετά από όσα έχουν συμβεί σε όλη την Ευρώπη, σίγουρα η Γερμανία αποτελεί ένας από τους πρώτους στόχους τρομοκρατικών επιθέσεων και όσο να’ ναι, ναι ανησυχώ. Είσαι πχ σε ένα εμπορικό κέντρο και κοιτάζεις δεξιά-αριστερά. Θα δούμε, δεν ξέρω … Απλά προσπαθώ να μην το σκέφτομαι!

Πιστεύεις μπορεί ο Ολυμπιακός να προκριθεί στην επόμενη φάση του Challenge Cup γυναικών κόντρα στην ρουμανική κάτοχο του τίτλου, CSM Βουκουρεστίου;

Γ.Α: Η ρουμάνικη είναι μία πολύ καλή ομάδα με εξαιρετικές παίκτριες και μετά την παραίτηση του Νέγκρο θα θέλουν να δείξουν πράγματα στο νέο τους τεχνικό. Τις περισσότερες παίκτριες τις γνωρίζω, ξέρω πόσο καλές είναι ειδικά οι ξένες τους και πραγματικά ήμουν πολύ χαρούμενος που κέρδισε στο α’ ματς στο Ρέντη ο Ολυμπιακός.

Εκεί πέρα τα πράγματα θα είναι σαφώς πιο δύσκολα, εύχομαι όμως να πάρουμε την πρόκριση. Πιστεύω ότι φέτος ο Ολυμπιακός με τη Χίπε μπορεί να φτάσει ψηλά, άλλωστε μετά το α’ ματς το άγχος πλέον το έχουν οι Ρουμάνες. Εύχομαι λοιπόν καλή επιτυχία στον Ολυμπιακό, χρόνια πολλά και Καλή χρονιά σε όλους με υγεία, ευτυχία και πρόοδο για τον καθένα!

Fotos: Jens Korner/ dreesmann-foto.de / www.tombloch.de / Harald Hofheinz