Η βολεϊμπολίστρια Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού!

Ο ανασχηματισμός έφερε ακόμα ένα πρόσωπο του φιλέ στην κυβέρνηση και μάλιστα σε μια θέση νευραλγική!

Μετά λοιπόν τον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, σειρά πήρε μια δυναμική γυναίκα λάτρης του βόλεϊ και σπουδαία τραγωδός, η ηθοποιός Λυδία Κονιόρδου.

Γεννημένη στην Αθήνα στις 16 Οκτωβρίου 1953 με σπουδές στην Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από το 1971 έως το 1974, αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (1977).

Όσοι την ξέρουν καλά, μιλάνε για μια γυναίκα που από μικρή είχε άστρο… Με ό,τι κι αν καταπιάνονταν, είχε πάντα επιτυχίες. Δεν αρκούνταν όμως μόνο σε αυτό. Πάντα σε ό,τι έκανε μαζί με την αγάπη της, έδινε και τον καλύτερό της εαυτό. Μοχθούσε για να φτάσει στη διάκριση, μολονότι ποτέ δεν ήταν ανταγωνιστική. Απλά, είναι τελειομανής και η λέξη «προσπάθεια» είναι η αγαπημένη της. Κατά συνέπεια όπου κι αν «έπαιζε», πάντα στο τέλος ηχούσαν στα αυτιά της χειροκροτήματα και μπράβο. Στο Αρσάκειο, στο Πανεπιστήμιο, στο «Εθνικό», στο «σανίδι», στην Επίδαυρο, στο ΟΑΚΑ, στα ανοιχτά γήπεδα του βόλεϊ, ήταν πάντα πρωταγωνίστρια!

Και την ίδια επιτυχία ευχόμαστε να έχει ασφαλώς και στα νέα της καθήκοντα ως Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού. Άλλωστε για να φτάσει μέχρι εδώ που βρίσκεται σήμερα, όπως έχει δηλώσει και η ίδια κατά καιρούς, χρωστάει πολλά στον αθλητισμό και ιδιαίτερα στο βόλεϊ. Αλλά υπεύθυνες για το… δέσιμό της με το φιλέ, είναι δύο άλλες γυναίκες…

Τελειομανής η πρωταθλήτρια του ΖΑΟΝ

Γέννημα θρέμμα Κηφισιώτισα η Κονιόρδου, ασχολήθηκε με το βόλεϊ χάρις σε μία μεγαλύτερη μαθήτρια του σχολείου της, τη Δόξα Ιωαννίδου, πρώην διεθνή αρχηγό του Παναθηναϊκού και παράλληλα διεθνή πρωταθλήτρια, Μεσογειονίκη στο πιγκ πόγκ.

“Παίζαμε μαζί με την Λυδία στο σχολείο, ήταν ένα χρόνο πιο μικρή από μένα. Πολύ αθλητική κοπέλα, ηπίων τόνων, συνεργάσιμη και το 1969 κερδίσαμε με το Αρσάκειο το σχολικό πρωτάθλημα. Απο εκεί όλες οι κοπέλες πήγαμε στον Παναθηναϊκό και συγκροτήσαμε την πρώτη ομάδα με προπονητή τον Διονύση Μερκάτη” δήλωσε στο Volleyplanet η πρώην διεθνής άσος του τριφυλλιού, Δόξα Ιωαννίδου, που το 1974-75 σταμάτησε το βόλεϊ, αφού από τις δύο επί χρόνια αντίθετες κινήσεις του καρπού στα δύο αθλήματα, επέλεξε τελικά εκείνη του πινγκ πόνγκ.

Έπειτα η αδελφή της Λυδίας, κρυφά από εκείνην, την έγραψε στον Ζηρίνειο Αθλητικό Όμιλο Νεανίδων, τον τοπικό σύλλογο της Κηφισιάς και όταν βγήκε και το δελτίο της άρχισε προπονήσεις. Γήπεδα ανοιχτά, κρύο, αέρας, βροχή, με τις τρύπες κάτω να θυμίζουν περισσότερο “ελβετικό τυρί”, δύσκολες συνθήκες. Κι όμως το Ζηρίνειο είχε γίνει το “δεύτερο σπίτι” της. Και χάρις στον πολυνίκη προπονητή Σούλη Τουρσούγκα αλλά και τις συμπαίκτριές της, ένιωθε την ομάδα του  ΖΑΟΝ σαν οικογένεια και ο προπονητής τους όλες τις κοπέλες σαν παιδιά του. Και ποιός «γονιός» δεν χαίρεται σαν βλέπει το παιδί του να προκόβει;

«Πραγματικά από χθες είμαι πολύ συγκινημένος» δήλωσε στο Volleyplanet ο πολύπειρος Έλληνας, τεχνικός Σούλης Τουρσούγκας λίγη ώρα μετά τον κυβερνητικό ανασχηματισμό, που έφερε τη Λυδία Κονιόρδου στο Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού. «Χαίρομαι γιατί τη με όλα όσα έχουμε ζήσει μαζί τα πέντε χρόνια που συνεργαστήκαμε στο ΖΑΟΝ τη θεωρώ, όπως και τα άλλα κορίτσια, πλέον δικό μου παιδί.

Ένα πολύ καλό παιδί, μια πάρα πολύ καλή αθλήτρια και ξέρω καλά ότι εκεί που έχει φτάσει, έφτασε μόνο με την σκληρή της δουλειά. Και φυσικά με το «άστρο» και το ταλέντο της, αφού ό,τι κι αν έκανε, ήταν πάντα πρώτη και είχε επιτυχίες. Ανέκαθεν ήταν από τους ανθρώπους που προσπαθούσε πολύ, ήταν προσγειωμένη, μελέταγε πολύ από μικρή… Πραγματικά για αυτό το κορίτσι δεν μπορείς να πεις τίποτα αρνητικό…» υποστήριξε περήφανος, ένας άνθρωπος που σε κάθε «φουρνιά» αθλητριών που πέρασε απ’ τα χέρια του, πέρα από τα μυστικά του αθλήματος, τους δίδαξε ήθος, πειθαρχία, αυτοέλεγχο, ομαδικότητα εμπνέοντας έτσι τον σεβασμό και την αγάπη τους για το άθλημα.

Γιατί μπορεί η Κονιόρδου να μην έπαιρνε “δραχμή” τότε από το βόλεϊ, αλλά χάρις στο ΖΑΟΝ κέρδισε την κλήση της στην Εθνική ομάδα από τον Γκροζντάνοβιτς και 5 τίτλους (3 πανελλήνια πρωταθλήματα 1974, 1975, 1976), “σπάζοντας” την αυτοκρατορία του Παναθηναϊκού, που είχε προπονητή τον Σέρβο ομοσπονδιακό.

Τα φυτά, οι ποδηλατάδες και το τραγούδι στο μπάνιο!

Η Λυδία Κονιόρδου, ένα από τα «ιερά τέρατα» του θεατρικού χώρου, μία πανάξια πρέσβειρα των Τεχνών και του ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό, έπειτα από τόσες διακρίσεις και βραβεία, θεωρεί ως μεγαλύτερη της επιτυχία, την επίγνωση ότι καμία επιτυχία δεν της ανήκει πραγματικά.

Λατρεύει να περιποιείται τα φυτά της, νοσταλγεί τις βόλτες με τα ποδήλατα στο ρέμα της Χελιδονούς και που και που τραγουδάει στο μπάνιο. Παραμένει πάντα προσγειωμένη, ένας απλός άνθρωπος, όπως τη γνώρισε στο ΖΑΟΝ η πρώην της συμπαίκτρια και γειτονοπούλα, Παναγιώτα Τουρσούγκα.

«Παίζαμε μαζί μπάσκετ στο ΖΑΟΝ, καθώς μέχρι τότε ο σύλλογος δεν γνώριζε μεγάλες δόξες στο βόλεϊ. Έχανε πχ εύκολα από Παναθηναϊκό, ‘Αρτεμις Κορυδαλλού και άλλες δυνατές τότε ομάδες. Όταν ήρθε όμως το 1972 στο σωματείο ο Σούλης και βλέποντας την καλή δουλειά που γίνεται στο τμήμα, αποφασίσαμε να αγωνιστούμε και εμείς. Έτσι ξεκινήσαμε μαζί με Κατσικαδέλη, Τσακαλίδου και τη Λυδία» θυμάται με νοσταλγία εκείνα τα χρόνια η τότε άσος του ΖΑΟΝ και νυν σύζυγος του κ. Τουρσούγκα.

«Η Κονιόρδου ήταν επιθετική, πάρα πολύ καλή παίκτρια, αθλήτρια της Εθνικής ομάδας, με μυαλό, δύναμη και φοβερή αγωνιστικότητα. Παράλληλα ήταν εξαιρετική συμπαίκτρια, έδινε τα πάντα για την ομάδα, αφήνοντας πίσω την προσωπική της προβολή.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως παίζαμε τελικά Πανελληνίου πρωταθλήματος στην Αλεξανδρούπολη με τον Παναθηναϊκό τ0 1975. Η Λυδία, μαθήτρια τότε στην σχολή Καρόλου Κουν, είχε υποχρεώσεις εκείνες τις μέρες στο θέατρο και έπαιζε σε μία παράσταση στην Κύπρο. Δεν ξέραμε αν θα τα κατάφερνε να έρθει τελικά στον αγώνα. Κάναμε προθέρμανση και όλες κοιτούσαμε στον ουρανό, αφού παίζαμε σε ανοιχτά γήπεδα, μπας και δούμε κάποιο αεροπλάνο. Ελπίζοντας πως θα ήταν μέσα η Λυδία. Και πραγματικά… Γύρισε στην Αθήνα, πρόλαβε την πτήση για Αλεξανδρούπολη και στο «παρά πέντε» του αγώνα μπήκε στο γήπεδο.  Έπαιξε και στο τέλος παρακαλούσε όλο τον κόσμο να μην… μαθευτεί και γραφτεί πουθενά ότι αγωνίστηκε, γιατί φοβόταν μην τη διαγράψει ο Κουν από την σχολή. Παρόλα αυτά ρίσκαρε, δεν «μας πούλησε», κερδίσαμε και πήραμε το Πανελλήνιο πρωτάθλημα. Την επόμενη χρονιά σταμάτησε το βόλεϊ, για να ακολουθήσει το θέατρο κι έτσι τη «χάσαμε» τόνισε η πρώην άσος του Παναθηναϊκού και του ΖΑΟΝ, που αποκάλυψε για την Κονιόρδου ότι πέρα από σπουδαία ηθοποιός και αθλήτρια, έπαιζε πιάνο και ήταν εξαιρετική τραγουδίστρια.

«Ήταν πραγματικά χαρισματική σε όλα της… Νομίζω πως αν δεν έκανε καριέρα στο θέατρο, θα μπορούσε να την είχε κερδίσει το πεντάγραμμο. Πέρα από ότι έπαιζε πιάνο, επειδή λόγω θεάτρου έκανε ορθοφωνία, συνήθιζε στο ντουζ μετά τα παιχνίδια να τραγουδάει. Όλη η ομάδα, σταμάταγε ό,τι έκανε η καθεμία και καθόμασταν απέξω στα αποδυτήρια και την «χαζεύαμε»!

“Βαριά” κληρονομιά!

Πολλοί θεωρούν πως η «Ηλέκτρα» το 1988 απογείωσε την καριέρα της Κονιόρδου και την έχρισε ως την καλύτερη ερμηνεύτρια αρχαίου δράματος της νεότερης γενιάς, ωστόσο εκεί που έκανε ένα ολόκληρο λαό να “ανατριχιάσει” από περηφάνεια και δισεκατομμύρια τηλεθεατών από συγκίνηση ήταν έξι χρόνια αργότερα στο ΟΑΚΑ.

Το 2004 στην Τελετή Έναρξης των 28^ων Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας η Κονιόρδου,  κρατώντας στα χέρια την κεφαλή ενός αρχαιοελληνικού αγάλματος, απήγγειλε στίχους από το «Μυθιστόρημα» του Σεφέρη σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι: «Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια, που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να το ακουμπήσω. Το βάρος της ελληνικής κληρονομιάς, από τη στιγμή που γεννιόμαστε κιόλας».

Πιστή λοιπόν σε αυτή την βαριά και ανεκτίμητη κληρονομιά, λίγες ώρες πριν την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης, το κατώφλι του Υπουργείου πολιτισμού, θα περάσει ένας άνθρωπος που σε όλη την πορεία της ζωής του έχει δείξει αν μη τι άλλο, πως έχει προσφέρει πολλά στον Πολιτισμό, τον οποίο και υπηρετούν μέχρι σήμερα. «Μετρημένοι στα δάχτυλα», όπως ο συγγραφέας Ι.Μ Παναγιωτόπουλος, η Μελίνα Μερκούρη, ο Θάνος Μικρούτσικος είναι άλλωστε οι προκάτοχοί της Κονιόρδου, που είχαν σχέση με το χώρο και διέθεταν την κατάλληλη κουλτούρα, πέρα από πολιτική εμπειρία η διοικητικά χαρίσματα. Και ασχέτως με το έργο που παρήγαγαν, δεν είδαν το Υπουργείο Πολιτισμού ως ένα Έπαθλο –ή άλλες φορές … τιμωρία- για την εκλογική νίκη της κομματικής τους παράταξης.

Γιατί για να λέμε την αλήθεια δεν είναι και τόσο εύκολο να διαχειρίζεσαι κρατικούς προϋπολογισμούς, να καταθέτεις νομοσχέδια για τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους ή να διοργανώνεις φεστιβάλ, παραστάσεις κ.α

Πιστεύουν πολύ στις ικανότητές της

Για αυτό και ο ερχομός της Λυδίας Κονιόρδου στο Υπουργείο Πολιτισμού φέρνει στην καρέκλα έναν άνθρωπο με πιο φρέσκια προσέγγιση, πιο διάφανη ματιά, με γνώση, όρεξη και διάθεση να ανταπεξέλθει επιτυχώς στα νέα της καθήκοντα. Όπως έχει κάνει άλλωστε με ό,τι κι αν ασχολήθηκε μέχρι τώρα στη ζωή της. Η πίστη λοιπόν στην σωστή δουλειά είναι δεδομένη από κάποιους που την έζησαν για χρόνια από πολύ κοντά.

«Πέρα από προσωπικές συμπάθειες και θέματα γυναικείας αλληλεγγύης θεωρώ τη Λυδία πάρα πολύ ικανή ως άνθρωπο, σπουδαία προσωπικότητα, πανέξυπνη δυναμική και σίγουρα η καλλιέργεια και  η ποιότητα, η κουλτούρα αν θες που διαθέτει ως άνθρωπος, είναι «πολύτιμη» για την πολιτική ζωή του τόπου. Άλλωστε δεν είναι η μοναδική γυναίκα στην κυβέρνηση. Δεν μπορώ να ξέρω πόσο «μέσα» στα πράγματα είναι και τι δυσκολίες πρόκειται να αντιμετωπίσει, αλλά για να δεχθεί το χρίσμα της υπουργού, μάλλον ξέρει ό,τι μπορεί να τα βγάλει εις πέρας. Αρκεί να την αφήσουνε να ολοκληρώσει αποστολή της και να κριθεί μετά για το έργο της…» υποστηρίζει στο Volleyplanet η πρώην συμπαίκτριά της Παναγιώτα Τουρσούγκα, ενώ πεπεισμένος για την επιτυχία της Κονιόρδου είναι και ο Σούλης Τουρσούγκας, έστω και αν χρειαστεί να «βάλει το χέρι» του ο… Δαλάι Λάμα!

«Πριν από κάθε μεγάλο ματς, η Κονιόρδου καθόταν μόνη της σε μία γωνία και αυτοσυγκεντρωνόταν. Ή καλύτερα, όπως λέγαμε τότε, «διαλογιζόταν»! Ξέραμε όμως και δεν την ενοχλούσε κανείς (γελάει). Πέρα από το χιούμορ όμως πιστεύω πολύ στην Λυδία και τις ικανότητές της, γιατί με ό,τι έχει ασχοληθεί στη ζωή της τα’ χει καταφέρει περίφημα. Είναι τελειομανής και πιστεύω και εύχομαι να κάνει το καλύτερο για τον Πολιτισμό και τον αθλητισμό».

«Και τώρα οι δύο μας λοιπόν» λέει από σήμερα η Υπουργός Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου σε αυτή τη νέα τεράστια πρόκληση της καριέρας της. Κάτι που μάλλον το προβάρει εδώ και λίγους μήνες, με αφορμή το ομώνυμο έργο του Αλεξάντερ Γκέλμαν, όπου στα μέσα Οκτωβρίου σε σκηνοθεσία-διασκευή του Γιώργου Κιμούλη “ανέβηκε” στο Θέατρο Μουσούρη, με πρωταγωνιστές την διακεκριμένη ηθοποιό και τον Πέτρο Φιλιπίδη, .