Ζακχαίου: «Τίποτα καλύτερο από ένα μονό μπλοκ»!

Θεωρείται το μεγαλύτερο ταλέντο των τελευταίων ετών του κυπριακού βόλεϊ και για αυτό  το καλοκαίρι η Κατερίνα Ζακχαίου έγινε «μήλον της έριδος» για τις… μισές ομάδες της «δική» μας φετινής Α1 Γυναικών. Τελικά ο αριθμός του «λαχείου», μετά από αλλεπάλληλα «τζακ ποτ» έπεσε στη Νάξο και ήδη βρίσκεται στα χέρια του Πανναξιακού!

Στην παρθενική της έξοδο από την Κύπρο, η 18χρονη διεθνής πρώην κεντρική του Απόλλωνα Λεμεσού, ήρθε απ’ το ένα νησί στο άλλο, γεμάτη όνειρα. Και μαζί με τη σχολική της σάκα, η μαθήτρια της 3^ης Λυκείου κουβάλησε και ένα τσουβάλι τίτλους, μεταξύ των οποίων και το βραβείο της κορυφαίας νέας αθλήτριας των ομαδικών σπορ της Κύπρου.

Συναντήσαμε την πανύψηλη (1.92μ) άσο, στο περιθώριο του τουρνουά «Νομίκεια 2016», στο ξενοδοχείο «Aegean Plaza» στο Καμάρι της Σαντορίνης. Στην πρώτη συνέντευξη της ζωής της, προς τιμήν του Volleyplanet, η έβδομη καλύτερη αθλήτρια του κυπριακού αθλητισμού του 2015, έτρεμε στην αρχή σαν το… ψάρι. Λιγομίλητη, χαμηλοβλεπούσα, ταπεινή. Δείγμα ασφαλώς του ήθους και της σεμνότητας, που τη χαρακτηρίζει.  Όσο όμως πέρναγε η ώρα, «λυνόταν» περισσότερο, έκανε χιούμορ και καταλάβαινες τελικά ότι πέρα από σπουδαία αθλήτρια είναι και φοβερό… τυπάκι. Έτσι εξηγείται μάλλον το πόσο αγαπητή είναι σε όλους…  Άνδρες, γυναίκες, συμπαίκτριες, αντιπάλους, προπονητές, παράγοντες…  σε όλους!

«Όταν έφυγα από τον Απόλλωνα, κράτησα μόνο το τηλέφωνο της Κατερίνας. Είμαι πολύ χαρούμενος που έστω και άθελά μου, βοήθησα ένα κορίτσι να βρει τον δρόμο του. Περισσότερο χαίρομαι για την πρόοδο της ως άνθρωπος και μετά ως αθλήτρια» δηλώνει περήφανος ο Ηλίας Μιχαηλίδης, ο άνθρωπος που την «ανακάλυψε», ο θρυλικός προπονητής των τίτλων και νυν προπονητής στα τμήματα ανάπτυξης της Νέας Σαλαμίνας Αμμοχώστου, Ηλίας Μιχαηλίδης, που μεταξύ άλλων θρυλικών αθλητριών που ανέδειξε στην σπουδαία καριέρα του, συγκαταλέγεται και η πρώην άσος του Παναθηναϊκού Αλεξία Ροτσίδου, μαμά του «δικού» μας διεθνή της γερμανικής Φρίντριχσχάφεν, Θανάση Πρωτοψάλτη.

Βρήκε… πετρέλαιο στην παραλία!

Ο βραβευμένος Γάλλος θεατρικός συγγραφέας και πρόεδρος του Φεστιβάλ των Καννών, Μαρσέλ Ασάρ υποστήριζε μεταξύ άλλων πως «πάντα κατά τύχη συναντά κανείς το πεπρωμένο του». Και αν μη τι άλλο η “ανακάλυψη” της 12χρονης τότε Κατερίνας, από τον Μιχαηλίδη στην παραλία του Ναυτικού Ομίλου Λεμεσού, είχε κάτι από κινηματογραφικό σενάριο, που θα’ κανε πολλούς σημερινούς σκάουτερς να… σκίσουν τα πτυχία τους!

Ο πολύπειρος προπονητής είδε την Ζακχαίου ξαπλωμένη στην παραλία και όταν εκείνη σηκώθηκε, εντυπωσιάστηκε από το ύψος της. Αν και αρχικά ντρεπόταν να πάει να της μιλήσει, τελικά το… τόλμησε. «Εκεί που έπαιζα με τους φίλους μου, μια στιγμή με πλησίασε ο προπονητής, με είδε, γνωριστήκαμε και μου ζήτησε να δοκιμάσω να ξεκινήσω το βόλεϊ. Μου άρεσε ως ιδέα, αλλά λόγω ηλικίας έπρεπε να πάρω την άδεια του πατέρα μου» είπε στο Volleyplanet η Ζακχαίου για την γνωριμία της με τον άνθρωπο και το άθλημα, που έμελλε να αλλάξει τη ζωή της για πάντα. Το «έμπειρο μάτι» αυτής της τεράστιας μορφής του γυναικείου βόλεϊ της Κύπρου, με δεκάδες τίτλους σε ΑΕΛ και Απόλλωνα Λεμεσού (και στην Εθνική για ένα διάστημα), ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή τα προσόντα της νεαρής κοπέλας, την οποία και αναζήτησε σαν τρελός.

Μετά από λίγες μέρες μαζί με τον έφορο της ομάδας του Απόλλωνα Λεμεσού, Άντρο Χρυσοστόμου, ψάχνοντας το σπίτι της Κατερίνας, σε έναν συνοικισμό έξω από τη Λεμεσό, χάθηκαν και τελικά αφού ρώτησαν όλο το «χωριό» ποιο είναι το σπίτι της «μικρής ψηλής Κατερίνας», επιτέλους τη βρήκανε!. Όταν οι άνθρωποι του Απόλλωνα εξήγησαν στον πατέρα ότι θέλουν η κόρη του να ασχοληθεί με το βόλεϊ, εκείνος ρώτησε από ποια ομάδα είναι. «…Απόλλων», «…αποκλείεται, εμείς είμαστε Ομόνοια!» Τελικά χρειάστηκε να του εξηγήσουν ότι η Ομόνοια δεν έχει τμήμα βόλεϊ γυναικών για να πειστεί με τα χίλια ζόρια ο κ. Ζακχαίος. «Λίγες μέρες μετά τη γνωριμία μας ο προπονητής ήρθε σπίτι μου με γλυκά (… γελάει) για να συζητήσει με τον πατέρα μου. Θυμάμαι μάλιστα πως είχε φέρει μαζί και φανέλες της ομάδας για μένα και την αδελφή μου και τελικά ο πατέρας μου πείστηκε να δοκιμάσω. Ξεκίνησα λοιπόν και από την πρώτη στιγμή λάτρεψα το βόλεϊ» εξήγησε η Κατερίνα, που ως παίκτρια του Απόλλωνα μαζί με την αδελφή της Άντρια δεν ήξερε τι σημαίνει η λέξη «ήττα».

Τρία χρόνια στον Απόλλωνα, με ισάριθμα τρεμπλ και καμιά δεκαριά πρωταθλήματα αναπτυξιακών τμημάτων, (παγκορασίδων, Κορασίδων, Νεανίδων) κέρδισε κι άλλα εκτός από τις κούπες που κοσμούν το παλμαρέ της. «Πέρα από τις επιτυχίες το σημαντικότερο που κρατάω από την ομάδα είναι οι εμπειρίες και το «δέσιμο» που απέκτησα. Έκανα πολλές φίλες, με τις οποίες είχα και έχω πολύ καλές σχέσεις εκτός αγωνιστικών χώρων και είμασταν όλη μέρα μαζί. Πηγαίναμε για καφέ, για μπάνια περνάγαμε πολύ όμορφα και αυτό έβγαινε και μέσα στο γήπεδο. Υπέροχες αναμνήσεις που θα με συντροφεύουν για πάντα στη ζωή μου».

Το μέλλον της ανήκει

Μιας ζωής που για χρόνια μοιράζονταν ανάμεσα στον Απόλλωνα, το σχολείο της και τις υποχρεώσεις της σε Εθνικές ομάδες βόλεϊ και μπιτς βόλεϊ, σε ένα ιδιαίτερα φορτωμένο πρόγραμμα που δεν της αφήναν καθόλου ελεύθερο χρόνο. «Είχα τις υποχρεώσεις μου με την Εθνική, όπου κατακτήσαμε το χρυσό μετάλλιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Μικρών Κρατών, ενώ τα καλοκαίρια έπαιζα μπιτς βόλεϊ με μια ακόμη συμπαίκτριά μου από τον Απόλλωνα, την Βασιλική Χατζηκωστάντα. Με την Βασιλική είμαστε πολύ καλές φίλες, αλλά από φέτος θα είμαστε «αντίπαλες» (…γελάει), αφού θα βρεθούμε αντιμέτωπες στο μεταξύ μας παιχνίδι με τη Θέτιδα Βούλας».  

Από την πλευρά της το «alter ego» της στον Απόλλωνα Λεμεσού και στην Εθνική, Χατζηκωστάντα, «στάζει μέλι» για την Κατερίνα, της οποίας μάλιστα δηλώνει «πιστός οπαδός» της. «Είναι από τους λίγους ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ χαρακτήρες που γνωρίζω…. Ό,τι θέλει να σου πει, θα στο πει μπροστά σου! Οτιδήποτε  χρειαστείς θα προσπαθήσει να σε βοηθήσει με ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ χαμόγελο. Είναι εξαιρετική φίλη και συμπαίκτρια» υποστηρίζει η διεθνής άσος της Θέτιδας, που δεν μπορεί να ξεχάσει την πρώτη τους προπόνηση πριν από πέντε χρόνια. «Τότε δεν μας ήξερε και ήταν χαμηλών τόνων. Κλειστός χαρακτήρας θα έλεγα και λίγο…. Φοβισμένη! Λογικό, αφού ήταν η πρώτη επαφή της με την μπάλα. Για να διακριθεί στο ελληνικό πρωτάθλημα νομίζω θα πρέπει να παραμείνει ο εαυτός της, ταπεινή όπως είναι και να συνεχίζει να δουλεύει. Να μην τα παρατά ποτέ γιατί μπορεί να πετύχει πολλά» τόνισε η Κύπρια άσος της Θέτιδας Βούλας που εύχεται στη φίλη της «ό,τι καλύτερο στο βόλεϊ και στην ζωή της. Ο,τι κι αν κάνει θα είμαι πάντα δίπλα της, πιστός οπαδός της!»

Εκείνη την περίοδο στις Εθνικές ομάδες της Κύπρου προπονητές ήταν ο Μανώλης Ρουμελιώτης και ο Κώστας Δεληκώστας. Κάποιες φορές οι δυο τους μάλιστα έκαναν στην Κατερίνα ατομικές προπονήσεις στο πλαίσιο ενός προγράμματος ανάπτυξης ταλέντων που είχε η ΚΟΠΕ (Κυπριακή Ομοσπονδία Πετοσφαίρισης). Γι αυτό και η Κατερίνα Ζακχαίου ευχαρίστησε όλους τους προπονητές της για τη μέχρι στιγμής πορεία, κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στον πρώτο της προπονητή Ηλία Μιχαηλίδη, τους προπονητές της στην Εθνική, Ρουμελιώτη, Δεληκώστα  και τον κόουτς της στον Απόλλωνα Γιάννη Γιαπάνη.

«Όλη τη δουλειά την έκανε ο Ηλίας Μιχαηλίδης… Εμείς κάναμε ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα και μαζεύαμε τα ταλέντα κάθε Σαββατοκύριακό» θυμάται ο Μανόλης Ρουμελιώτης. «Η Κατερίνα ξεχώριζε, δείξαμε μεγαλύτερο ενδιαφέρον και κάποιες φορές της έκανα ατομικές προπονήσεις μετά την προπόνηση του Ηλία Μιχαηλίδη σε συνεννόηση μαζί του. Μερικές φορές μαζί μας ήταν και ο Κώστας Δεληκώστας. Της αρέσει η προπόνηση, δουλεύει σκληρά. Με σωστή διαχείριση, δίνει τα πάντα και στην προπόνηση και στο ματς.  Παρά το ότι είναι μόλις 18 χρόνων έχει πολλές εμπειρίες, αφού ήταν πρωταγωνίστρια, έκανε πρωταθλητισμό και βασική σε όλες τις Εθνικές ομάδες. Ήταν βαρόμετρο για την Κύπρο» εξηγεί ο πρώην ομοσπονδιακός προπονητής της Κύπρου, Μανώλης Ρουμελιώτης, ο οποίος είναι πεπεισμένος ότι η Κατερίνα θα «πιάσει» στην Ελλάδα. «Τώρα, βέβαια είναι νωρίς, ίσως να είναι λίγο ψαρωμένη, αλλά νομίζω ότι με την πάροδο του χρόνου θα βελτιώνεται. Με σκληρή δουλειά και τις πολύ καλές συνθήκες που υπάρχουν στη Νάξο, έχει όλο το μέλλον μπροστά της. Μετά από 1-2 χρόνια θα είναι έτοιμη για ακόμη μεγαλύτερο άλμα».

Την ίδια άποψη με τον Ρουμελιώτη έχει και ο Ηλίας Μιχαηλίδης. «Θα πιάσει αν έχει το νου της… Είναι μικρή σε ηλικία και πρέπει να παραμείνει προσγειωμένη, μακριά από προκλήσεις και να δουλεύει σκληρά», ενώ από την πλευρά του o συνεργάτης του Σωτήρη Δρίκου στην Εθνική και πρώην προπονητής της, Κώστας Δεληκώστας τονίζει στο Volleyplanet: «Είμαι σίγουρος ότι η Κατερίνα έχει λαμπρό μέλλον!!Έχει όλο το «πακέτο» να διαπρέψει! Έχει απίστευτα σωματικά προσόντα και είναι πολύ καλή δέκτης, γεγονός που τη βοηθάει για να γίνει καλύτερη τεχνικά. Ψυχικά είναι πολύ δυνατή και βάζει στο σωστό παρονομαστή τις επιτυχίες και τις αποτυχίες. Το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να διορθώσει κάποιες αδυναμίες στα τεχνικά χαρακτηριστικά της. Ξέρω ότι στη Νάξο το δίδυμο Ρούση-Ευσταθόπουλου δουλεύει πολύ στην τεχνική και έτσι πιστεύουμε ότι το μέλλον της ανήκει. Εύχομαι στην Κατερίνα ολόψυχα να πραγματοποιήσει ότι ονειρεύεται!».

Όνειρo το εξωτερικo, την “κέρδισε” η Νάξος

Λίγους μήνες μετά την φετινή πανηγυρική φιέστα του Απόλλωνα για ένα ακόμη νταμπλ, στα αυτιά της Κατερίνας ήχησαν οι πρώτες… σειρήνες. Η ώρα που θα έκανε το μεγάλο βήμα στην καριέρα της για να τεστάρει τις δυνατότητές της και εκτός Κύπρου, είχε φτάσει. Στην… ποδιά της Κατερίνας “σφάζονταν” οι μισές ομάδες της ελληνικής Α1 Γυναικών, αλλά εκείνη επέλεξε τη Νάξο. «Φοβόμουν λίγο, βγαίνοντας από τη χώρα μου, αλλά επειδή ήθελα να ζήσω νέες εμπειρίες και να κάνω ένα βήμα πιο ψηλά στην καριέρα μου, το πήρα απόφαση, αν και ένιωθα… φόβο. Από την πρώτη στιγμή που ήρθα όμως στη Νάξο ο κόσμος και το νησί με κέρδισε. Όλοι είναι τόσο φιλικοί και φιλόξενοι, σπεύδουν να σε βοηθήσουν σε ό,τι χρειαστείς και γενικά βρήκα ένα περιβάλλον τόσο καλό, που ομολογώ πως δεν το περίμενα. Δεν έχω λόγια…»

Πολλοί λένε πως το να αγωνίζεσαι σε μία νησιώτικη ομάδα είναι πολύ πιο δύσκολο, από ότι σε μία ομάδα της πόλης. Όλα όμως στη Νάξο είναι τόσο ιδανικά, που η Ζακχαίου δεν αντιμετώπισε καμία δυσκολία προσαρμογής στο νησί. «Προσωπικά δεν αντιμετώπισα κάποια δυσκολία. Θεωρώ μάλιστα πως για μένα είναι καλύτερα, πιο μικρή κοινωνία, πιο «ζεστή», με ένα πολύ καλό σχολείο και γενικά νιώθω πολύ ωραία».

Η μαθήτρια της τρίτης Λυκείου, μαζί με τα βιβλία της, πήρε στην Νάξο και μια βαλίτσα… όνειρα για τη συνέχεια της καριέρας της. Και δεν κρύβει πως οι φετινές φιλοδοξίες της με τη Νάξο, βγαίνουν και έξω από την… Πορτάρα! «Ξέρω πως οι στόχοι του Πανναξιακού είναι υψηλοί για φέτος και συμβαδίζουν απόλυτα με τους δικούς μου. Έχω εμπιστοσύνη στον προπονητή μας, Γιώργο Ρούσση, για τον οποίο άκουσα πολύ καλά λόγια πριν έρθω και είμαι βέβαιη πως υπό τις οδηγίες του θα βελτιωθώ ακόμη περισσότερο, ως παίκτρια. Άλλωστε το επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος, σε σχέση με την Κύπρο, όπου έχουμε 4 μόνο καλές ομάδες, είναι σαφώς πιο υψηλό και σίγουρα ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας που έχει η Α1 Γυναικών, θα με βοηθήσει ιδιαίτερα στο στόχο μου. Αν αυτή η χρονιά πάει καλά, ελπίζω να πάω και πιο ψηλά, αφού όνειρό μου κάποια στιγμή, αν τα καταφέρω, είναι να παίξω στο εξωτερικό».

Κάτα… Ζακχαίου Ευαγγέλιον!

Μέχρι τότε το μυαλό της είναι στο ελληνικό πρωτάθλημα, όπου εκτός από την κολλητή της Χατζηκωστάντα, με το καλημέρα της σεζόν έρχεται σήμερα αντιμέτωπη κόντρα στον ΓΣ Ηλιούπολης  με μία ακόμη πρώην συμπαίκτριά της, την Κάταλιν Κις την οποία εκτιμά ιδιαίτερα. «Χρωστάω πολλά στην “Κάτα”, η οποία με βοήθησε πολύ πέρυσι. Κοντά της έμαθα αρκετά, αφού είναι μία αθλήτρια υψηλού επιπέδου. Με βοήθησε πολύ σε θέματα ψυχολογίας, μου έλεγε κάποια πράγματα που έπρεπε να διορθώσω και έχω και μαζί της πολύ καλή σχέση». Γεγονός που επιβεβαιώνει με μεγάλη της χαρά και η Ουγγαρέζα πρωταθλήτρια της Ηλιούπολης, που όπως δήλωσε στο Volleyplanet πεθύμησε την Κατερίνα. «Είναι φανταστικό παιδί,  την αγαπώ πολύ. Έχει τεράστιο ταλέντο για το volley. Πιστεύω πως θα μπορούσε να αγωνιστεί και σε πιο δυνατό πρωτάθλημα από το ελληνικό. Με όλη μου την καρδιά της εύχομαι τα καλύτερα και περιμένω σήμερα να την δω, γιατί μου λειψε πολύ»!

Στο ίδιο μήκος και οι δηλώσεις της διεθνούς συμπατριώτισσάς της και πρώην αντιπάλου της, της Μανολίνας Κωνσταντίνου, που φέτος μετά από Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό θα αγωνίζεται στον Ηρακλή Κηφισιάς και θεωρεί βέβαιο ότι η Ζακχαίου έχει όλα τα προσόντα για να διαπρέψει στο ελληνικό πρωτάθλημα. “Γνωριζόμαστε από την Κύπρο μέσα απ’ τα γηπεδα και το βολεϊ! Είναι πολύ ταλαντούχα, έχει ύψος και πολλή όρεξη! Πιστεύω ότι με δουλειά μπορεί να παίξει καλό βόλεϊ! Ήδη άλλωστε έχει πολύ καλά στοιχεία και πιστεύω πως θα ανταποκριθεί επάξια στις απαιτήσεις του ελληνικού πρωταθλήματος».

Ο Πανναξιακός σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες, λόγω της καθυστέρησης που προκάλεσε η απόφαση της κουβανικής ομοσπονδίας να μην στείλει τελικά στην Ελλάδα, τις διεθνείς, Ροντρίγκες και Ερνάντες, που είχαν ανακοινωθεί από την ομάδα, έδωσε μάλλον τα λιγότερα φιλικά καθώς έχασε χρόνο στην αναζήτηση των αντικαταστατριών τους Πότοκαρ και Φρέσκο. Ωστόσο η εικόνα της ομάδας του Γιώργου Ρούσση στα «Νομίκεια 2016», με την κατάληψη της 3^η θέσης, έδειξε πως η ομάδα βρίσκεται σε καλό δρόμο και σίγουρα στο μέλλον ο χρόνος θα δουλέψει υπέρ της. «Από τα πρώτα φιλικά είδα πως είμαστε σε πολύ καλό επίπεδο μέχρι τώρα και σίγουρα ο χρόνος θα μας βοηθήσει να γίνουμε ακόμη καλύτεροι, να «δέσουμε» περισσότερο και να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα. Το μόνο σίγουρο είναι πως σε κάθε παιχνίδι θα δίνουμε το 101% των δυνάμεών μας για τη νίκη. Από εβδομάδα θα πηγαίνουμε όσο καλύτερα μπορούμε και θα δούμε τι θα καταφέρουμε στο τέλος».

“Γεννημένη” μπλοκέρ η… ψυχούλα!

Η Ζακχαίου, αν και παλιότερα έπαιξε για λίγο και ως ακραία στην Εθνική, όπως λένε οι ειδικοί του αθλήματος είναι γεννημένη για κεντρική. Κάτι που καταλαβαίνεις βλέποντας το τη σφιγμένες της γροθιές και τις πεταγμένες φλέβες στα χέρια της μετά από κάθε εντυπωσιακό «stop» στο φιλέ. «Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από ένα μονό μπλοκ…. Είναι φοβερό το συναίσθημα που νιώθω και δεν μπορώ να το συγκρίνω με τίποτα… Μοιάζει ίσως με μια «κενή» ώρα μάθηματος στο σχολείο (…γελάει)».

Ο Ηλίας Μιχαηλίδης πάλι πιστεύει ότι η Κατερίνα είναι κλασική «κεντρική», αν και η ίδια πιο μικρή ήθελε να παίξει 4άρι. Άραγε σήμερα στην ομάδα του (Νέα Σαλαμίνα) έχει κάποια παίκτρια που θα γίνει Ζακχαίου; «Δεν έχω Ζακχαίου… Αλλά χθες ήρθε ένα κοριτσάκι του 2004 ύψος 1.75. Μου είναι αδιανόητο να μην προσπαθήσω να μάθω βόλεϊ σε αυτό το κοριτσάκι».

Αγωνιστικά η Κατερίνα είναι μια παίκτρια που κάθε προπονητής θα ήθελε στην ομάδα του, αφού πέρα από τα φυσικά της προσόντα και το ταλέντο της, έχει πολλά ψυχικά αποθέματα και είναι πραγματικά «γεννημένη νικήτρια». «Μέσα στο γήπεδο είμαι πολύ προσηλωμένη στο στόχο μου, διαθέτω τον καλώς εννοούμενο «τσαμπουκά» και ξέρω ότι έχω και ένα… υφάκι, που πολλές φορές κάποιες αντίπαλες μπορούν να παρεξηγήσουν, αλλά το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να βοηθάω την ομάδα μου να κερδίζει».

Κι αν νομίζετε πως η Κατερίνα ως χαρακτήρας είναι εκείνο το «αιμοβόρικο» πλάσμα, «φόβητρο» για τις αντιπάλους της με «μάτι που γυαλίζει» την ώρα του ματς, «πλανάσθε πλάνην οικτράν». Στην πραγματικότητα είναι…. ψυχούλα! «Είμαι πολύ κοινωνική, τρελή πλακατζού και όποτε έχω την ευκαιρία μ’ αρέσει σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που ζούμε να βοηθάω συνανθρώπους μας που έχουν την ανάγκη όλων μας».

Έχοντας λοιπόν ιδιαίτερα ανεπτυγμένο το αίσθημα της προσφοράς και της αλληλεγγύης στη  ζωή της η Κατερίνα θα μπορούσε να γίνει από εθελόντρια του Ερυθρού Σταυρού, έως δασκάλα. Όμως δεν νοείται το μέλλον της χωρίς τον αθλητισμό… «Από μικρή ήθελα να περάσω στη Γυμναστική ακαδημία, αφού ο αθλητισμός με κέρδισε από νωρίς. Μόνο το μπάσκετ δεν μου άρεσε, αφού λόγω ύψους έκανα μία μόνο προπόνηση, αλλά δεν με τράβηξε και σταμάτησα την ίδια στιγμή…».

Πρότυπο στην καριέρα της είναι η διεθνής Ολλανδέζα της Ρόμπιν ντε Κρούιφ ενώ «μότο» της είναι το «ζήσε για να ζήσεις». Αγαπάει πολύ την Ελλάδα και, πέρα από το σίγουρο… 12άρι της στην Eurovision, θα ήθελε να προσφέρει ό,τι καλύτερο στο ελληνικό πρωτάθλημα και φυσικά στην ομάδα της Νάξου. Έναν τόπο που της θυμίζει άλλωστε πολύ τα δικά της μέρη. «Νομίζω πως το νησί είναι κάτι διαφορετικό από την υπόλοιπη Ελλάδα. Στη Νάξο αισθάνομαι πως είμαι «στα νερά μου», αφού από ένα νησί όπως η Κύπρος, βρέθηκα σε ένα άλλο. Είναι δυο χώρες που αγαπώ, καθώς οι λαοί δεν έχουν διαφορές. Η μόνη διαφορά είναι πως στην Κύπρο είναι το σπίτι μου, αλλά κι εδώ, από την πρώτη στιγμή, οι άνθρωποι με αγκάλιασαν και αισθάνομαι τον Πανναξιακό σαν μια αληθινή οικογένεια…».

Φωτό: Χρήστος Αντωνιάδης / Facebook / Prestige Apollon